Recently, the Indian Express published a report where allegations were thrown at Kerala State IT Mission and SPACE and also at Arun, who currently works for KSITM. SPACE prepared a response to the report and it was published by the newspaper in the Letter to the Editor column. I personally believe that what the newspaper did was unethical since the response should have been published as prominently as the original report since most readers would not really take notice of the response in the Letters to the Editor column and would believe the blatantly false allegations made in the original report. The callousness with which the report was written is evident from the fact that one of the allegations was that the laptop used by Arun had the expensive Mac software installed in it. The reporter could have verified this simply by asking Arun to show him the screen (if he could make out the difference, that is). I give below the response given by SPACE in its entirety. I don't know whether Indian Express published it in full since I have not seen the newspaper. Here is the response from SPACE:
__________________________________________________________________
This is with reference to the feature "All the Party's Men" published in your newspaper of 19 December. We are sorry to see that the story contains a number of misleading statements and half- truths, and we would like to clarify facts pertaining to SPACE.
SPACE is an interdisciplinary society founded in 2003 with participation of the Kerala State IT Mission, as a follow-up to the "Freedom First!" conference held in 2001. Among SPACE members are several PhDs, alumni of IITs, and other eminent professionals working in sectors such as IT, Development and media. SPACE has no relationship to any political party.
The primary mandate of SPACE is to increase the use of Free Software, of which Kerala was one of the earliest adopters in the country and the world. SPACE works with communities, schools & colleges, NGOs and the Government of Kerala. As one of its networking activities, SPACE was instrumental in organizing the "Free Software, Free Society" conference in 2005. Both the 2001 and 2005 conferences were fully supported by the State IT Administration.
The report says, "... SPACE, a non-governmental institution, is being given projects that run into crores of rupees. More alarmingly, the projects are given away to the SPACE directly without going through the required tender process." The actual amount given by Kerala State IT Mission (KSITM) to SPACE during the last three years is Rs. 23 lakhs only, and not "crores". The author acknowledges that the project Insight was submitted by SPACE and the funding was given by KSITM based on the proposal. But he makes it sound as though this is a crime. He should know that some departments fund specific projects based on proposals submitted by agencies like SPACE. This is standard practice, not something new.
The report continues: "Hardly any amount has been set apart for Malayalam computing, he said. But it is reliably learnt that Rs 94 lakh was set apart for Malayalam Computing, of which Rs 43 lakh has been spent so far." The funding alloted to SPACE is less than Rs. 10 lakhs for this purpose, of which less than Rs.1.5 lakhs has been received by SPACE so far. The efforts of SPACE in the Malayalam Computing campaign together with SPACE's web4all project has given a push to the development of several websites in Malayalam.
The report says, "The 'Asset Management' costing Rs 25 lakh and 'ICT for Underprivileged Sectors' for Rs 50 lakh are the other major projects allotted to the SPACE." The fact is that the amount allotted to SPACE for the former is less than 2 lakhs, while no proposal for the latter has been submitted by SPACE to KSITM.
The author alleges: "And here's a blatant proof on misuse of public money: The Insight project office for which the state government pays the rent, is as well used by the SPACE, a private enterprise." This looks like a deliberate attempt to misrepresent reality, as SPACE has had its own office in a separate building even prior to the launch of the Insight project.
It is unfortunate that a newspaper such as yours publishes such baseless allegations without even bothering to verify the facts. At a time when Kerala stands out as a leader in the advocacy and use of Free Software - not just in the country but also the whole world - such sloppy journalism can only be seen as an attempt to diminish this accomplishment.
We request you to kindly publish this in keeping with the tradition of journalistic objectivity.
___________________________________________________________________
It is sad to see journalism sink to such depths.
Sunday, December 28, 2008
Friday, November 28, 2008
സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയറും സ്വതന്ത്ര സമൂഹവും
അടുത്ത കാലത്തു് സമകാലിക മലയാളം എന്ന വാരികയില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച എന്റെ ഒരു ലേഖനത്തിന്റെ പൂര്‌ണ്ണരൂപമാണു് താഴെ കൊടുത്തിരിക്കുന്നതു് (നവംബര്‍ 7, 2008). അവര്‍ചില മാറ്റങ്ങള്‍ വരുത്തിയാണു് വാരികയില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചതു്.
പുതിയ സ്വാതന്ത്ര്യ സമരങ്ങള്‍
സ്വാതന്ത്ര്യം തന്നെയാണു് മനുഷ്യര്‍ക്കു് ഏറ്റവും പ്രധാനം. അതുകൊണ്ടാവണമല്ലോ ഇത്രവളരെ സ്വാതന്ത്ര്യസമരങ്ങള്‍ നാം കാണുന്നതു്. അതു് രാഷ്‍ട്രീയ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനാവാം. വ്യക്തി സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനാവാം. പഠന സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനാവാം. ചരിത്രത്തിലെ ഒരു പ്രധാന ഭാഗം തന്നെയാണു് സ്വാതന്ത്ര്യ സമരങ്ങള്‍. കരുത്തുള്ളവര്‍ ഇല്ലാത്തവരെ ചൂഷണം ചെയ്യാന്‍ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നിടത്തോളെ കാലം ഇത്തരം സമരങ്ങള്‍ തുടര്‍ന്നുകൊണ്ടിരിക്കും. സമൂഹത്തിന്റെയും സാങ്കേതികവിദ്യയുടെയും സ്വഭാവം മാറുന്നതനുസരിച്ച് ചൂഷണത്തിന്റെ സ്വഭാവവും മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുമല്ലോ. അതനുസരിച്ച് സ്വാതന്ത്ര്യസമരത്തിന്റെ മാര്‍ഗ്ഗങ്ങളും മാറ്റേണ്ടിവരും. പലപ്പോഴും സ്വാതന്ത്ര്യം അപഹരിക്കപ്പെടുന്നത് നമുക്ക് വ്യക്തമായി തിരിച്ചറിയാന്‍ പറ്റാത്ത രീതിയിലായിരിക്കും---വിശേഷിച്ച് സ്വാതന്ത്ര്യത്തേക്കുറിച്ചുള്ള അവബോധം വളര്‍ന്നുവരുന്ന ഈ കാലഘട്ടത്തില്‍. നമ്മുടെ രാജ്യത്ത് എങ്ങനെ കാര്യങ്ങള്‍ നടത്തണമെന്ന് തീരുമാനിക്കാനുള്ള നമ്മുടെ സ്വാതന്ത്ര്യം ആഗോളവല്‍ക്കരണത്തിന്റെ പേരില്‍ നമുക്ക് കുറേശ്ശെ കുറേശ്ശെ നഷ്ടപ്പെടുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകാണുമല്ലോ. ഇന്നത്തെ ഡിജിറ്റല്‍ ലോകത്തില്‍ വിവരവിനിമയസാങ്കേതികവിദ്യ സാദ്ധ്യമാക്കുന്ന സ്വാതന്ത്ര്യങ്ങള്‍ നമുക്കു നഷ്ടമാകുന്നതെങ്ങിനെ, അത് തിരിച്ചുപിടിക്കുന്നതെങ്ങനെ, എന്നതിനേയൊക്കെപ്പറ്റി നമുക്കു് ഇവിടെ ചര്‍ച്ച ചെയ്യാം.
മനുഷ്യന്‍ സൃഷ്ടിച്ചിട്ടുള്ളവയില്‍ വെച്ച് ഏറ്റവും സാദ്ധ്യതകള്‍ നിറഞ്ഞ, പ്രയോജനപ്രദമായ, സാങ്കേതികവിദ്യകളില്‍ ഒന്നാണല്ലോ വിവരവിനിമയ സാങ്കേതികവിദ്യ (Communication Technology, ICT). ഈ സാങ്കേതിക വിദ്യയുടെ പ്രയോജനം, മറ്റു് ഏത് സാങ്കേതികവിദ്യയുടേതുമെന്നപോലെ, സമൂഹത്തിനു് ലഭിക്കേണ്ടതല്ലേ? കുറച്ചു വ്യക്തികള്‍ക്കോ ചില വ്യവസായ സ്ഥാപനങ്ങള്‍ക്കോ മാത്രം ലഭിക്കേണ്ടതല്ല എന്നു വിശ്വസിക്കുന്നതില്‍ തെറ്റില്ലല്ലോ. അങ്ങനെയല്ല എന്ന് ആരും വാദിക്കും എന്നു തോന്നുന്നില്ല. എന്നാല്‍ ഇന്നത്തെ അവസ്ഥയില്‍ ഈ സാങ്കേതിക വിദ്യയുടെ എല്ലാ ഗുണങ്ങളും സമൂഹത്തിനു ലഭിക്കുന്നില്ല എന്നതല്ലേ സത്യം? ഇതിനു കാരണം ഈ പുതിയ സാങ്കേതിക വിദ്യയുടെ പൂര്‍ണ്ണ ഫലം സമൂഹത്തിനു ലഭിക്കാന്‍ സഹായിക്കുമാറു് നിയമങ്ങള്‍ മാറിയിട്ടില്ല എന്നതാണെന്നു കാണാന്‍ പ്രയാസമുണ്ടാവില്ല. നിയമങ്ങള്‍ ഇപ്പോഴും പഴയ സാങ്കേതിക വിദ്യയ്ക്ക് ഉതകുന്ന വിധത്തില്‍ തന്നെ നിലനില്‍ക്കുകയാണല്ലോ. നിയമങ്ങളില്‍ മാറ്റങ്ങളൊന്നും വന്നിട്ടില്ലല്ലോ. എന്നുതന്നെയല്ല, ചിലര്‍ക്കുമാത്രം പ്രയോജനപ്പെടുമാറു് ആ നിയമങ്ങള്‍ കൂടുതല്‍ ശക്തമാവുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്നു. ഏതാനും ബഹുരാഷ്ട്ര കുത്തക കമ്പനികളെ മാത്രമാണു് ഈ നിയമങ്ങള്‍ സഹായിക്കുന്നതു് എന്നതല്ലേ സത്യം?
എങ്ങനെയാണിതു സംഭവിക്കുന്നതു് എന്നു പരിശോധിക്കാം. പകര്‍പ്പവകാശം എന്ന അവകാശം, അതിനുള്ള നിയമം, എന്നിവയില്‍ നിന്നാണു് ഇതു് തുടങ്ങുന്നതു്. അല്പം ചരിത്രത്തില്‍ നിന്നു തുടങ്ങാം. ഒരു ഗ്രന്ഥകര്‍ത്താവിന്റെ കൃതി മറ്റാരെങ്കിലും അച്ചടിച്ച് വിറ്റു് മൂലകര്‍ത്താവിനു ലഭിക്കേണ്ട വരുമാനം നഷ്ടപ്പെടാതിരിക്കാനാണു് പകര്‍പ്പവകാശനിയമം ഉണ്ടാക്കിയതത്രെ. പതിനെട്ടാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തില്‍ ഇംഗ്ലണ്ടിലായിരുന്നു ആദ്യമായി ഇത്തരം നിയമം ഉണ്ടായതു്. ഈ നിയമം കൊണ്ടുള്ള പ്രയോജനം ഗ്രന്ഥകര്‍ത്താക്കള്‍ക്കായിരുന്നു. ഒരു കൃതി പ്രസിദ്ധീകരിക്കാനുള്ള അവകാശം 28 വര്‍ഷത്തേക്ക് ഗ്രന്ഥകര്‍ത്താവിനു മാത്രമായി പരിമിതിപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടുള്ളതായിരുന്നു ഈ നിയമം. 28 വര്‍ഷം കഴിയുമ്പോള്‍ കൃതി സമൂഹത്തിന്റെ പൊതുസ്വത്തായിത്തീരും. സമൂഹത്തിന്റെ ഗുണത്തിനായി സ്രഷ്ടാക്കളെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുക എന്നതായിരുന്നു ഇതിന്റെ ലക്ഷ്യം. ആദ്യകാലത്ത് ഇംഗ്ലണ്ട്, സ്ക്കോട്ട്ലന്റ്, വെയ്ല്സ് എന്നീ പ്രദേശങ്ങളില്‍ മാത്രമെ ഈ നിയമം ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. മറ്റു പ്രദേശങ്ങളില്‍ കൃതികള്‍ പുനപ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നതിനു് യാതൊരു നിയന്ത്രണവുമില്ലായിരുന്നു.
1790ല്‍ അമേരിക്കന്‍ പകര്‍പ്പവകാശനിയമം ഉണ്ടായപ്പോള്‍ ഗ്രന്ഥകര്‍ത്താവിന് 14 വര്‍ഷത്തേക്കാണ് പൂര്‍ണ്ണാവകാശം നല്‍കിയത് --- ജീവിച്ചിരിക്കുന്നെങ്കില്‍ പതിനാലു വര്‍ഷത്തേക്കുകൂടി നീട്ടാം എന്ന സാദ്ധ്യതയോടെ. ഇത്തരം നിയമം മറ്റു രാജ്യങ്ങളിലും വരികയും 1886ല്‍ ബേണ്‍ കണ്‍വെന്‍ഷനിലൂടെ ഈ നിയമം ഏതാണ്ട് സാര്‍വ്വലൌകികമാകുകയും ചെയ്തു. ക്രമേണ പകര്‍പ്പവകാശത്തിന്റെ കാലാവധി ഏറിവന്നു. ഏതാണ്ട് പത്തു വര്‍ഷം മുന്‍പ് അമേരിക്കയില്‍ ഇത് സൃഷ്ടികര്‍ത്താവിന്റെ മരണത്തിനുശേഷം 70 വര്‍ഷം വരെയാക്കി നീട്ടി. സ്പഷ്ടമായും ഇത് സൃഷ്ടികര്‍ത്താവിനെ സഹായക്കാനല്ല. പിന്നെന്തിന്? പകര്‍പ്പവകാശം കൈവശം വച്ചിരിക്കുന്ന വ്യക്തിക്കോ കമ്പനിക്കോ മാത്രമേ ഇതുകൊണ്ട് പ്രയോജനമുണ്ടാവൂ എന്നു വ്യക്തമല്ലേ. മിക്കപ്പോഴും പ്രസിദ്ധീകരണ കമ്പനികളുടെ കൈവശമാണ് പകര്‍പ്പവകാശം ഉണ്ടാവുക. മിക്കി മൌസിന്റെ സ്രഷ്ടാവായ വാള്‍ട്ട് ഡിസ്നിയുടെ കമ്പനിയുടെ ശ്രമത്താലാണ് ഈ നിയമം ഉണ്ടായത് എന്നതുകൊണ്ട് ഇത് മിക്കിമൌസ് നിയമം എന്ന പേരില്‍ അറിയപ്പെടുന്നുണ്ട്. ഇത്ര അന്യായമായ കാലയളവിലേക്ക് പകര്‍പ്പവകാശം നീട്ടിയതിന്റെ പ്രതിഷേധമായിട്ടുള്ള കളിയാക്കല്‍ കൂടി ഈ പേരിലുണ്ട് എന്നു തോന്നുന്നില്ലേ?
ഇവിടെ ഒരു കാര്യം കൂടി സൂചിപ്പിക്കട്ടെ. മുമ്പൊരിക്കല്‍ യേശുദാസ് പാടിയ ഗാനങ്ങള്‍ അരെങ്കിലും പൊതുസ്ഥലത്തു് പാടിയാല്‍ അതിനു് പണമടയ്ക്കണം എന്നു് അദ്ദേഹത്തിന്റെ പുത്രന്‍ പറഞ്ഞതായി മാധ്യമങ്ങള്‍ റിപ്പോര്‍ട്ടു് ചെയ്തിരുന്നു. പിന്നീടു് യേശുദാസ് തന്നെ അതു് മാറ്റിപ്പറയുകയുണ്ടായി. എങ്കിലും ഇങ്ങനെ ഗാനങ്ങള്‍ പൊതുസ്ഥലത്തു് പാടുന്നതിനു മുമ്പു് ഏതൊക്കെ പാട്ടുകള്‍ പാടാനുദ്ദേശിക്കുന്നുവൊ, മുന്‍കൂട്ടി പണമടച്ചു് അവ പാടുന്നതിനുള്ള അനുവാദം മേടിച്ചിരിക്കണമെന്നും അതിനു് തങ്ങള്‍ സഹായിക്കുമെന്നും അവകാശപ്പെടുന്ന ഒരു വെബ് സൈറ്റുണ്ടു്. (http://www.pplindia.org/ നോക്കൂ). ഇതിന്റെ ലോജിക്ക് മനസിലാക്കാന്‍ കുറച്ചു പ്രയാസമുണ്ടെന്നു തോന്നുന്നില്ലേ? ഒരു ചലച്ചിത്രമുണ്ടാക്കുമ്പോള്‍ അതിനു വേണ്ടി പാട്ടുണ്ടാക്കാന്‍ ചിലരെ ഏല്‍പ്പിക്കുന്നു. അതിനുള്ള പ്രതിഫലം അവര്‍ക്കു് പ്രൊഡ്യൂസര്‍ നല്‍കുകയും ചിത്രം കാണുന്നവരുടെ പക്കല്‍ നിന്നു് അദ്ദേഹത്തിനു് അതു് തിരികെ ലഭിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ചിത്രം മോശമായിപ്പോയതുകൊണ്ടു് വരവു് മോശമായാല്‍ അതദ്ദേഹം സഹിച്ചേ പറ്റു, ഇല്ലേ? അതുപോലെ, പാട്ടുകള്‍ നന്നായാലും മോശമായാലും പാട്ടുണ്ടാക്കിയവര്‍ക്കു് അദ്ദേഹം പണം കൊടുത്തേ തീരൂ. അപ്പോള്‍ പാട്ടുണ്ടാക്കുന്നവര്‍ തങ്ങളുടെ ജോലി തീര്‍ത്തു് അതിനുള്ള പണവും മേടിച്ചു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഇനിയാ പാട്ടുകള്‍ മറ്റാരെങ്കിലും പാടിയാലും പണം പാട്ടുണ്ടാക്കിയവര്‍ക്കെല്ലാം നല്‍കണം എന്നു പറയുന്നതിന്റെ ലോജിക്കാണു് മനസിലാകാത്തതു്.
പാട്ടെഴുതിയ വ്യക്തി ഓരോ പ്രാവശ്യവും അക്ഷരമെഴുതുമ്പോള്‍ എഴുതാന്‍ പഠിപ്പിച്ച അദ്ധ്യാപകനു് പണം കൊടുക്കുന്നുണ്ടോ? സംഗീതസംവിധായകനും ഗായകനും ഗായികയും പാടുമ്പോള്‍ തങ്ങളെ സംഗീതം പഠിപ്പിച്ചവര്‍ക്കും കീര്‍ത്തനങ്ങള്‍ രചിച്ചവര്‍ക്കും പണം നല്‍കുന്നുണ്ടോ? ഇല്ലല്ലോ. പിന്നെന്തിനു് ഇങ്ങനെയൊരു നിയമം?
അച്ചടി എന്ന സാങ്കേതിക വിദ്യയുടെ വരവോടെയാണ് പകര്‍പ്പവകാശ നിയമത്തിന് പ്രസക്തിയുണ്ടായത്. അതിനു മുന്‍പു് ഗ്രന്ഥങ്ങളുടെ അനേകം പകര്‍പ്പുകളുണ്ടാക്കി വില്‍ക്കുക എന്നതു് പ്രാവര്‍ത്തികമല്ലായിരുന്നന്നല്ലൊ. എന്നാല്‍ അച്ചടി എന്ന സങ്കേതം ഉണ്ടായപ്പോള്‍ ആയിരക്കണക്കിനു് പകര്‍പ്പുകളുണ്ടാക്കി കച്ചവടം ചെയ്യുന്നതു് എളുപ്പമായി. അങ്ങനെ കച്ചവടം ചെയ്യുമ്പോള്‍ അതുകൊണ്ടുള്ള സാമ്പത്തിക നേട്ടം ഗ്രന്ഥകര്‍ത്താവിനുകൂടി ലഭിക്കാനാണ് പകര്‍പ്പവകാശനിയമം കൊണ്ടുവന്നത്. സൃഷ്ടിപരമായ കഴിവുകളുള്ളവരെക്കൊണ്ട് സമൂഹത്തിനു പ്രയോജനമുണ്ടാവണം എന്നതായിരുന്നു ഇതിന്റെ ലക്ഷ്യം. ഇത്തരം കഴിവുകളുള്ളവരെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കാനായിട്ടായിരുന്നു ഇങ്ങനെ ഒരു നിയമം കൊണ്ടുവന്നതു്.
എന്നാലിന്ന് പുതിയൊരു സാങ്കേതികവിദ്യ നമുക്കുണ്ടു്---വിവരവിനിമയ സാങ്കേതികവിദ്യ. ഗ്രന്ഥങ്ങളോ, ചിത്രങ്ങളോ, ചലച്ചിത്രങ്ങളോ, സംഗീതമോ ഒക്കെ ഡിജിറ്റല്‍ രൂപത്തില്‍ അനേകായിരമോ ലക്ഷക്കണക്കിനോ വ്യക്തികളുടെ പക്കലെത്തിക്കാന്‍, അവര്‍ ലോകത്തെവിടെയായാലും, ഒരു നിമിഷം മതി. അതിനുള്ള ചെലവോ, നിസ്സാരവും. അപ്പോള്‍ ഈ സാങ്കേതിക വിദ്യയുടെ പ്രയോജനം ജനങ്ങള്‍ക്ക് കിട്ടണമെങ്കില്‍ ഇത്തരം സാംസ്ക്കാരിക സൃഷ്ടികളുടെ വിതരണത്തിന് നിയന്ത്രണമുണ്ടാവരുതു് എന്ന കാര്യം വ്യക്തമല്ലേ? പലര്‍ക്കും ഞെട്ടലുണ്ടാക്കുന്നതായിരിക്കും ഈ ആശയം. ഇങ്ങനെ പകര്‍പ്പവകാശനിയമം അനുസരിച്ചുള്ള നിയന്ത്രണമില്ലെങ്കില്‍ കൃതിയുടെ കര്‍ത്താവിന് സാമ്പത്തിക നഷ്ടമുണ്ടാവില്ലേ എന്ന ചോദ്യം സ്വാഭാവികമായുണ്ടാവാം. അതില്‍ ന്യായമുണ്ടു്.
എന്നാല്‍ അതിന് പകര്‍പ്പവകാശനിയമം തന്നെ വേണോ, അതുകൊണ്ട് ആര്‍ക്കാണു് പ്രയോജനം എന്ന കാര്യമൊന്നു പരിശോധിക്കാം. നമുക്കു പരിചയമുള്ളതെല്ലാം തന്നെയാണ് ശരി എന്നു നമുക്കു സ്വാഭാവികമായുണ്ടാകുന്ന തോന്നല്‍ ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് മാറ്റി വയ്ക്കാം. എഴുതിത്തുടങ്ങുന്ന ഏത് സാഹിത്യകാരനും ആഗ്രഹിക്കുന്നത് തന്റെ കൃതികള്‍ കഴിയുന്നത്ര ആള്‍ക്കാര്‍ വായിക്കണം, എന്നല്ലേ? എഴുതാന്‍ ശ്രമിച്ചിട്ടുള്ള എല്ലാവര്‍ക്കും അറിയാവുന്നതാണല്ലോ ഈ കാര്യം. ആദ്യമായി ഒരു കൃതി പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു കാണാന്‍ എത്ര കഷ്ടപ്പെടാറുണ്ടു്! എഴുത്തുകൊണ്ട് പണമുണ്ടാക്കി ജീവിക്കാം എന്നു ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് എഴുതിത്തുടങ്ങുന്നവരുണ്ടോ എന്നറിയില്ല. ഉണ്ടെങ്കില്‍ തന്നെ വളരെ വിരളമാവാനേ സാദ്ധ്യതയുള്ളൂ. ആദ്യകാലത്ത് വരുമാനമുണ്ടാകാന്‍ തന്നെ വിഷമമായിരിക്കും. പലപ്പോഴും ചെലവായിരിക്കും കൂടുതല്‍. പിന്നീട് എഴുതി പ്രശസ്തനായിക്കഴിയുമ്പോഴാണ് പണം ലഭിച്ചു തുടങ്ങുന്നത്. എന്നാല്‍തന്നെ അതുകൊണ്ട് ജീവിതച്ചെലവു് നടത്താന്‍ സാധിക്കുന്നവര്‍ വിരളമാണു്. അരുന്ധതി റോയേപ്പോലെ വലിയ തുകകള്‍ സമ്പാദിക്കാന്‍ പറ്റുന്നവര്‍ അപൂര്‍വ്വവും.
പകര്‍പ്പവകാശം കൈവശമുണ്ടെങ്കില്‍ത്തന്നെ ഉയര്‍ന്ന നിലവാരമുള്ള കൃതിയാണെങ്കിലോ അല്ലെങ്കില്‍ കര്‍ത്താവ് പ്രശസ്തനാണെങ്കിലോ മാത്രമെ പ്രയോജനമുള്ളല്ലോ. മാസികകളിലും മറ്റും പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന കൃതികളുടെ പകര്‍പ്പവകാശം മിക്ക സന്ദര്‍ഭങ്ങളിലും കര്‍ത്താവിന്റെ പക്കല്‍ തന്നെയാണുണ്ടാവുക. പുസ്തകരൂപത്തില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചാല്‍ വിറ്റുവരവില്‍ നിന്നുള്ള ലാഭത്തിന്റെ വലിയ ഭാഗവും ലഭിക്കുന്നത് പ്രസാധകനാണ്. ഏതാണ്ടിതുപോലൊക്കെ തന്നെയാണ് മറ്റു കലാസാംസ്ക്കാരിക കൃതികളുടെ കാര്യത്തിലും. പാശ്ചാത്യ സംഗീത ഗ്രൂപ്പുകളില്‍ ചിലര്‍ തന്നെ അവരുടെ സംഗീതം സ്വതന്ത്രമായി വിതരണം ചെയ്യുന്നതാണ് അവര്‍ക്ക് ഗുണം ചെയ്യുന്നത് എന്ന് ചില വെബ് സൈറ്റുകളില്‍ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. അവര്‍ക്ക് കൂടുതല്‍ വരുമാനം ലഭിക്കുന്നത് കച്ചേരികളില്‍ നിന്നാണത്രെ. അവരുടെ സംഗീതം കൂടുതല്‍ പേര്‍ കേട്ടാല്‍ അവര്‍ക്ക് കൂടുതല്‍ കച്ചേരികള്‍ ലഭിക്കാനിടയാവും. സംഗീതം സ്വതന്ത്രമാകുന്നതിനു് എതിരായി നില്‍ക്കുന്നത് അവിടത്തെ സംഗീതവ്യ‍വസായമാണ്. കാരണം അവര്‍ക്കാണ് അതുകൊണ്ട് നഷ്ടം ഉണ്ടാവുന്നതു് (ഉദാഹരണമായി http://news.cnet.com/2010-1071-944488.html).
അങ്ങനെ, ഇന്നു് പ്രചാരത്തിലുള്ള സാങ്കേതിക വിദ്യയുടെ സാഹചര്യത്തില്‍, സാഹിത്യ കലാ സൃഷ്ടികള്‍ സ്വതന്ത്രമായി വിതരണം ചെയ്യുന്നതാണു് സമൂഹത്തിന് ഏറ്റവും ഗുണം ചെയ്യുന്നതു്. അപ്പോള്‍ ആ സൃഷ്ടികള്‍ കൂടുതല്‍ എളുപ്പത്തില്‍ കൂടുതല്‍ ആള്‍ക്കാരുടെ പക്കലെത്തും. അതു തന്നെ അവ സൃഷ്ടിച്ചവര്‍ക്ക് കൂടുതല്‍ സന്തോഷവും അഭിമാനവും നല്‍കാനിടയാവും. മാത്രമല്ല, ശില്പശാലകളിലേക്കും മറ്റും ക്ഷണിക്കപ്പെടുന്നതിലൂടെ അവര്‍ക്കു് വരുമാനമുണ്ടാകാനുള്ള സാദ്ധ്യത കൂടുകയും ചെയ്യും. ഇനി വില്‍പ്പനയിലൂടെ ലഭിക്കുന്ന വരുമാനത്തിനും പകരം വയ്ക്കാന്‍ മാര്‍ഗ്ഗമുണ്ട്. ആര്‍ക്കെങ്കിലും പണം നല്‍കുന്നത് എളുപ്പമാക്കുന്നുണ്ടല്ലോ ഈ സാങ്കേതിക വിദ്യ---ഇന്റര്‍നെറ്റ് ബാങ്കിങ്ങും ക്രെഡിറ്റ് കാര്‍ഡുമെല്ലാം ചെയ്യുന്നത് ഇതല്ലെ. ഒരു സംഗീത ഫയലോ സാഹിത്യ‍കൃതിയോ ഡൌണ്‍ലോഡ് ചെയ്യുമ്പോള്‍ അവിടെ ഒരു ബട്ടണ്‍ കൊടുക്കാം, കൃതിയുടെ കര്‍ത്താവിനു് നിങ്ങള്‍ക്കിഷ്ടമുള്ള പണം നല്കാന്. ഉദാഹരണമായി, ഒരു ഗാനം ഡൌണ്‍ലോഡ് ചെയ്യാന്‍ ഒരുക്കിയിട്ടുള്ള വെബ് പേജില്‍ ഒരഭ്യ‍ര്‍ത്ഥന കൂടി നല്‍കാം``ഈ ഗാനം നിങ്ങള്‍ക്കിഷ്ടമായെങ്കില്‍ നിങ്ങള്‍ക്കിഷ്ടമുള്ള ഒരു തുക നല്‍കുക'' എന്ന്. പണം നല്‍കുന്നത് സൌകര്യ‍പ്പെടുത്താന്‍ ഒരു ബട്ടണും. ആരും നല്‍കില്ല എന്നു തോന്നുന്നുണ്ടോ? ഒരു കാര്യമോര്‍ക്കണം. ഈ വെബ് സൈറ്റ് ലോകം മുഴുവനും കാണുന്നതാണ്. സംഗീതമിഷ്ടപ്പെടുന്ന കുറേപ്പേരെങ്കിലും പണം നല്‍കും എന്നതുറപ്പാണ്. മാത്രമല്ല, അങ്ങനത്തെ ഒരു സാഹചര്യമുണ്ടാകുമ്പോള്‍ പണം കൊടുക്കാതിരിക്കുന്നതു് മോശമായി കരുതപ്പെടാന്‍ പോലും ഇടയുണ്ടു്. ചെറിയൊരിടത്തുള്ളവര്‍ മാത്രമല്ല വെബ്‍സൈറ്റ് കാണുന്നത് എന്നതുകൊണ്ട് ഗാനത്തേപ്പറ്റി അറിയുന്നവരുടെ എണ്ണം വളരെ കൂടുതലാവും. അതുകൊണ്ടു തന്നെ ലഭിക്കുന്ന പണവും കൂടുതലാവാനാണ് സാദ്ധ്യത. ഇവിടെ ഇടനിലക്കാരില്ല എന്നതും പ്രധാനമാണു്.
സ്വന്തം സൃഷ്ടികള്‍ സമൂഹത്തിനു് ഉപയോഗിക്കാന്‍ സ്വതന്ത്രമായി നല്‍കുന്ന ഒരു പ്രസ്ഥാനം ഉണ്ടായത് 1984ലാണ്. അതാണ് സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ പ്രസ്ഥാനം. ഇതിന് തുടക്കം കുറിച്ചത് മാസച്ച്യുസെറ്റ്സ് ഇന്‍സ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ഓഫ് ടെക്നോളജിയിലെ ആര്‍ട്ടിഫിഷ്യല്‍ ഇന്റലിജന്‍സ് വകുപ്പില്‍ പ്രവൃത്തിയെടുത്തിരുന്ന റിച്ചാര്‍ഡ് സ്റ്റാള്‍മാനാണ്. അറിവുപോലെയാണു് സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ എന്നും അറിവുപോലെ സോഫ്റ്റ്‌വെയറും സ്വതന്ത്രമായിരിക്കണമെന്നും ഉള്ള വിശ്വാസത്തില്‍, ജനങ്ങള്‍ക്ക് സ്വതന്ത്രമായി ഉപയോഗിക്കുകയും മറ്റുള്ളവര്‍ക്കു പകര്‍ന്നു നല്‍കുകയും പഠിച്ചു മാറ്റങ്ങള്‍ വരുത്തുകയും ചെയ്യാവുന്ന സോഫ്റ്റ്{}വെയര്‍ എഴുതേണ്ടതുണ്ട് എന്നദ്ദേഹം തീരുമാനിച്ചു. അങ്ങനെ ഗ്നു (GNU) പ്രോജക്ട് ആരംഭിച്ചു. അത്തരം സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ വിതരണം ചെയ്യുന്നതിനുള്ള ജനറല്‍ പബ്ലിക് ലൈസന്‍സ് (General Public Licence) എന്ന ലൈസന്‍സും സൃഷ്ടിച്ചു.
സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ ഇന്ന് ആര്‍ക്കും പുത്തരിയല്ല. ലോകത്താകമാനം അതറിയപ്പെടുന്നു. മാത്രമല്ല പല രാജ്യങ്ങളിലും സര്‍ക്കാരുകളും സ്വകാര്യ കമ്പനികളും അതുപയോഗിച്ചു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. സ്പെയിനിലെ എക്സ്ട്രെമദുര സംസ്ഥാനവും ജര്‍മ്മനിയിലെ മ്യൂണിക്ക് നഗരവും കേരള സംസ്ഥാനവും നമ്മുടെ LIC യും തമിഴ്‌നാട്ടിലെ ELCOT ഒക്കെ ഉദാഹരണങ്ങളാണ്. മൈക്രോസോഫ്റ്റിന്റെ കുത്തകയ്ക്കുതന്നെ തടസം നില്‍ക്കുന്ന പ്രധാനപ്പെട്ട സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ ആണ് സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ ആയ ഗ്നു ലിനക്സ് ഇന്ന്. കേരളത്തിലെ എല്ലാ സ്ക്കൂളുകളിലും ഉപയോഗിക്കുന്ന സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയറിനേപ്പറ്റി അറിയാത്തവര്‍ കേരളത്തില്‍ വിരളമായിരിക്കും. എന്നാല്‍ അറിവിന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യം എന്ന ഈ ആശയം മറ്റു രംഗങ്ങളില്‍ എന്തു സ്വാധീനം ചെലുത്തിയിട്ടുണ്ട് എന്നറിയാവുന്നവര്‍ വളരെ അപൂര്‍വ്വ‍മായിരിക്കും. അതുകൊണ്ട് നമുക്കിവിടെ അത്തരം ചില കാര്യങ്ങള്‍ പരിശോധിക്കാം.
സ്വതന്ത്രമായ വിജ്ഞാനകോശം
അറിവു സ്വ‍തന്ത്രമായിരിക്കണം എന്നതിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണല്ലോ സോഫ്റ്റ്‌വെയറും സ്വ‍തന്ത്രമായിരിക്കണം എന്നു സ്റ്റാള്‍മാന്‍ തീരുമാനിച്ചതു്. അങ്ങനെയെങ്കില്‍ അറിവും സ്വ‍തന്ത്രമാവണ്ടേ? അറിവിന്റെ ശേഖരമാണല്ലോ എന്‍സൈക്ലോപീഡിയ അഥവാ വിജ്ഞാനകോശം. എണ്‍പതുകളിലുണ്ടായിരുന്ന വിജ്ഞാനകോശങ്ങള്‍ പൂര്‍ണ്ണ അര്‍ത്ഥത്തില്‍ സ്വ‍തന്ത്രമായിരുന്നില്ല. ബ്രിട്ടാനിക്ക പോലുള്ള വിജ്ഞാനകോശങ്ങള്‍ പകര്‍പ്പവകാശമുള്ളവയായിരുന്നു. അവ വായിച്ച് അവയിലെ ആശയങ്ങള്‍ മനസിലാക്കാന്‍ കഴിയുമായിരുന്നു എങ്കിലും അവയിലെ വാചകങ്ങളോ ചിത്രങ്ങളോ അപ്പടി എടുത്തുപയോഗിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ആര്‍ക്കുമില്ലായിരുന്നു. ഇന്നുമില്ല. അതുകൊണ്ട് സ്വതന്ത്രമായി ഉപയോഗിക്കാന്‍ പറ്റുന്ന ഒരു എന്‍സൈക്ലോപീഡിയ നിര്‍മ്മിക്കുന്നതിനേപ്പറ്റി സ്റ്റാള്‍മാനുള്‍‍പ്പെടെയുള്ളവര്‍ ചിന്തിക്കുകയും സംസാരിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു.
ആ സാഹചര്യ‍ത്തിലാണ് രണ്ടായിരാമാണ്ട് മാര്‍ച്ചില്‍ ജിമ്മി വെയ്ല്സ് എന്ന ഇന്റര്‍നെറ്റ് ബിസിനസ്‍കാരന്‍ സ്വതന്ത്രമായ ഒരു വിജ്ഞാനകോശം തുടങ്ങാന്‍ തീരുമാനിച്ചത്. അതിന് ന്യൂപീഡിയ (Nupedia) എന്നു പേരുമിട്ടു. പൊതുജനങ്ങളില്‍ നിന്ന് ലേഖനങ്ങള്‍ എഴുതാന്‍ പറ്റുന്നവരെ ക്ഷണിക്കുകയും അവരുടെ യോഗ്യത പരിശോധിച്ച് ലേഖനമെഴുതാന്‍ ഏല്‍പ്പിക്കുകയും ചെയ്യുക എന്നതായിരുന്നു രീതി. ലഭിച്ച ലേഖനങ്ങള്‍ ഒരു വിദഗ്ദ്ധ സമിതി പരിശോധിച്ച് അംഗീകരിച്ച ശേഷം മാത്രമാണ് ന്യൂപീഡിയയില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരുന്നത്. ഇംഗ്ലീഷില്‍ മാത്രം കുറേ ലേഖനങ്ങള്‍ അങ്ങനെ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു. Nupedia Open Content Licence എന്നൊരു ലൈസന്‍സിലാണ് ഇവ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരുന്നത്. ചില നിയന്ത്രണങ്ങളോടെ എല്ലാവര്‍ക്കും ഇതിലെ ഉള്ളടക്കം ഉപയോഗിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ഉണ്ടായിരുന്നു. ന്യൂപീഡിയയുടെ നടത്തിപ്പിനുള്ള ചെലവുകള്‍ വഹിച്ചത് ജിമ്മിയുടെ സ്ഥാപനമായ ബോമിസ് ആയിരുന്നു.
എന്നാല്‍ ഈ രീതി പലര്‍ക്കും തൃപ്തികരമായിരുന്നില്ല. ഉള്ളടക്കം കുറേക്കൂടി സ്വതന്ത്രമാവണം എന്നുള്ളതായിരുന്നു പലരുടെയും ആവശ്യം. അങ്ങനെ 2001ല്‍ അത് ഗ്നു ഫ്രീ ഡോക്യുമെന്റേഷന്‍ ലൈസന്‍സിലേക്കു മാറി (ബോക്സ് നോക്കുക). പക്ഷെ ലേഖനങ്ങള്‍ എഴുതുന്നതിനുള്ള നിയന്ത്രണങ്ങള്‍ വളരെയധികമാണു് എന്ന് സ്റ്റാള്‍മാനുള്‍‍പ്പെടെയുള്ളവര്‍ പരാതിപ്പെട്ടു. അങ്ങനെ എഴുതുന്നതിലും ഉപയോഗിക്കുന്നതിലും പൂര്‍ണ്ണ സ്വാതന്ത്ര്യ‍മുള്ള ഒരു എന്‍സൈക്ലോപീഡിയ സൃഷ്ടിക്കാനുള്ള ശ്രമങ്ങള്‍ 2001ല്‍ സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ ഫൌണ്ടേഷന്‍ ആരംഭിച്ചു. ഗ്നുപീഡിയ എന്നാണ് അതിനു പേരിടാന്‍ തീരുമാനിച്ചത്. പക്ഷെ ആ പേരിലുള്ള വെബ്‍സൈറ്റിന്റെ അവകാശം ജിമ്മിയുടെ കൈവശമായിരുന്നതിനാല്‍ പേരു മാറ്റേണ്ടി വന്നു.
എന്തായാലും അത് ഒരു വിജയമാകുന്നതിനു മുമ്പുതന്നെ ജിമ്മി പുതിയൊരു വിജ്ഞാനകോശം തുടങ്ങി. ഇതില്‍ ആര്‍ക്കു വേണമെങ്കിലും ലേഖനങ്ങളെഴുതുകയും ഉള്ളടക്കം എന്താവശ്യത്തിനും സ്വതന്ത്രമായി ഉപയോഗിക്കുകയും ചെയ്യാവുന്ന തരത്തിലുള്ള ലൈസന്‍സായിരുന്നു --- ഗ്നു ഫ്രീ ഡോക്യുമെന്റേഷന്‍ ലൈസന്‍സ്. ആ വിജ്ഞാനകോശമാണു് ഇന്ന് ലോകത്തേറ്റവും കൂടുതല്‍ ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്ന വിജ്ഞാനകോശമായ വിക്കിപ്പീഡിയ. ഇത് വളര്‍‍ത്തിക്കൊണ്ടുവന്നത് നമ്മളെല്ലാം ചേര്‍ന്നാണു്. ഇതിലെ ലേഖനങ്ങള്‍ എഴുതാന്‍ വിശേഷിച്ച് വിദഗ്ധരെ ആരെയും നിയമിച്ചിട്ടില്ല. ആര്‍ക്കു വേണമെങ്കിലും ഇതില്‍ ലേഖനങ്ങളെഴുതാം. ഉള്ള ലേഖനങ്ങളില്‍ മാറ്റം വരുത്താം. ഒന്നു രജിസ്റ്റര്‍ ചെയ്യ‌ണമെന്നേയുള്ളൂ. അതിനു് ചെലവൊന്നുമില്ലതാനും. ഇപ്പോള്‍ വിക്കിപ്പീഡിയയില്‍ ഇരുപത്തഞ്ച് ലക്ഷത്തിലധികം ലേഖനങ്ങള്‍ ഇംഗ്ലീഷില്‍ തന്നെയുണ്ട്. കൂടാതെ ഏതാണ്ട് ഇരുനൂറ്റമ്പതിലധികം ഭാഷകളിലുള്ള ലേഖനങ്ങളുമുണ്ട്. എട്ടു ഭാഷകളില്‍ മൂന്നു ലക്ഷത്തിലധികം ലേഖനങ്ങളുണ്ട്. ഇന്ത്യന് ഭാഷകളില്‍ അധികം ലേഖനങ്ങളില്ല. അതില്‍ ഏറ്റവും മുന്നിട്ടു നില്‍ക്കുന്നത് 41,000 ലേഖനങ്ങളോടെ തെലുങ്കാണ്. മണിപ്പുരി, ബംഗാളി, ഹിന്ദി, മറാഠി, തമിഴ് എന്നിവയിലെല്ലാം പതിനായിരത്തിലധികം ലേഖനങ്ങളുണ്ട്. മലയാളത്തിലാണെങ്കില്‍ ഇപ്പോള്‍ ഏഴായിരത്തില്‍ താഴെയേയുള്ളൂ ലേഖനങ്ങള്‍. പക്ഷെ സര്‍ക്കാര്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന മലയാളം സര്‍വ്വ‍വിജ്ഞാനകോശത്തിലെ ലേഖനങ്ങളെല്ലാം വിക്കിപ്പീഡിയയിലേക്ക് സംഭാവന നല്കാന് തീരുമാനമായിട്ടുണ്ട്. അപ്പോള്‍ മലയാളത്തിന്റെ സ്ഥിതി വളരെ മുന്നിലാവും. എന്നു മാത്രമല്ല ലോകത്തുള്ള മലയാളം വായിക്കാനറിയാവുന്ന എല്ലാവര്‍ക്കും അതൊരു നല്ല സമ്മാനമാകുകയും ചെയ്യും.
ഇന്ന് വിക്കിപ്പീഡിയ നടത്തുന്നത് വിക്കിപ്പീഡിയ ഫൌണ്ടേഷനാണ്. പൊതുജനങ്ങളുടെ സംഭാവനയാണ് അവരുടെ വരുമാനം. ഇന്നവര്‍ക്ക് മറ്റു പല പദ്ധതികളുമുണ്ട്. വിക്കിപ്പീഡിയ പോലെ പൊതുജനങ്ങളാല്‍ നിര്‍മ്മിക്കപ്പെടുന്ന വിക്‍ഷ്ണറി എന്ന ഡിക്‍ഷ്ണറിയാണ് അവയിലൊന്ന്. ഇവിടെയുമുണ്ട് മലയാളം. പക്ഷെ മലയാളം വിക്‍ഷ്ണറിയില്‍ കുറച്ചു പദങ്ങളേയുള്ളൂ, ഏതാണ്ടു് മൂവായിരത്തോളം. ഈ സ്ഥിതി മാറ്റേണ്ടത് നമ്മുടെയെല്ലാം ജോലിയാണ്. മലയാളം ഡിക്‍ഷ്ണറി മാത്രമല്ല അവിടെയുള്ളത്. കൂട്ടത്തില്‍ മറ്റു ഭാഷകളിലെ വാക്കുകളുടെ മലയാളം അര്‍ത്ഥവുമുണ്ട്.
വിക്കിമീഡിയയില്‍ വിക്കി പുസ്തകങ്ങള്‍, വിക്കി വാര്‍ത്തകള്‍, വിക്കി കോമണ്‍സ് എന്നിങ്ങനെ മറ്റു പലതുമുണ്ടു്. വിക്കി എന്ന വാക്ക് സൂചിപ്പിക്കുന്നത് വേഗം, പെട്ടെന്ന് എന്നൊക്കെയാണ്. വിക്കിപ്പീഡിയയുടെ കാര്യ‍ത്തില്‍ ഇത് അന്വര്‍ത്ഥമാകുകയാണ്. സാധാരണഗതിയില്‍ ഒരു വിജ്ഞാനകോശം തയാറാകാന്‍ അനേകം വര്‍ഷങ്ങളെടുക്കും. പക്ഷെ വിക്കിപ്പീഡിയ അഞ്ചോ ആറോ വര്‍ഷം കൊണ്ടു് നല്ലയൊരു വിജ്ഞാനകോശമായിക്കഴിഞ്ഞു. മറ്റൊരു കാര്യം കൂടി. വിജ്ഞാനകോശമാകുമ്പോള്‍ തെറ്റുകള്‍ പാടില്ലല്ലോ. 2005ല്‍ നേച്ചര്‍ എന്ന ശാസ്ത്രജേര്‍ണ്ണലിന്റെ പ്രസാധകര്‍ വിജ്ഞാനകോശങ്ങളുടെ മുത്തശ്ശി ബ്രിട്ടാനിക്കയുമായി വിക്കിപ്പീഡിയ തട്ടിച്ചു നോക്കുകയുണ്ടായി. വിശദമായ ഈ പഠനത്തിന്റെ ഫലം അമ്പരപ്പിക്കുന്നതായിരുന്നു. രണ്ടും തമ്മില്‍ നിലവാരത്തില്‍ കാര്യമായ വ്യ‍ത്യാസമൊന്നുമില്ല! ബ്രിട്ടാനിക്കയില്‍ ശരാശരി ഒരു ലേഖനത്തില്‍ മൂന്നു പിശകുകള്‍ വീതം കണ്ടപ്പോള്‍ വിക്കിപ്പീഡിയയില്‍ കണ്ടത് ശരാശരി നാലു തെറ്റുകള്‍! നേച്ചറില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ഈ പഠനറിപ്പോര്‍ട്ട് ബ്രിട്ടാനിക്ക നിരസിച്ചിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ ബ്രിട്ടാനിക്കയുടെ അന്ത്യത്തിന്റെ ആരംഭമായിട്ടാണ് പലരും വിക്കിപ്പീഡിയയെ കാണുന്നതു്.
ഇതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട മറ്റൊരു പദ്ധതിയാണ് വിക്കിമാപ്പിയ (http://wikimapia.org/ നോക്കുക.) ഗൂഗ്ള്‍ ഭൂപടങ്ങള്‍ പോലെ ഭൂപടങ്ങളും ഉപഗ്രഹചിത്രങ്ങളും \eng(satellite images) കാട്ടിത്തരുകയും അതില്‍ സ്ഥലങ്ങള്‍ അടയാളപ്പെടുത്താനുള്ള സൌകര്യം തരുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു വെബ്‍സൈറ്റാണ് വിക്കിമാപ്പിയ. പലരും സ്വന്തം വീടും കാമുകിയുടെയൊ കാമുകന്റെയൊ സുഹൃത്തുക്കളുടെയൊ വീടും മറ്റും അടയാളപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അറിയപ്പെടുന്ന, പ്രയോജനപ്പെടുന്ന സ്ഥലങ്ങളെല്ലാം തന്നെയും ജനങ്ങള്‍ ചേര്‍ന്ന് അടയാളപ്പെടുത്തിക്കഴിഞ്ഞു, കേരളത്തിലെ പോലും. സ്ഥലം പരിചയമില്ലാത്തവര്‍ക്ക് വളരെ സഹായകമായ ഒരു വെബ്‍സൈറ്റാണിത്.
സ്വതന്ത്രമായ സര്‍ഗ്ഗസൃഷ്ടികള്‍
സോഫ്റ്റ്‌വെയറിലും അറിവിലും സ്വാതന്ത്ര്യം എങ്ങനെ വന്നു എന്നു നാം കണ്ടല്ലോ. എന്നാല്‍ അറിവ് എന്നു പറയുമ്പോള്‍ വിജ്ഞാനകോശത്തില്‍ കാണുന്ന അറിവ് മാത്രമല്ല ഇന്നുദ്ദേശിക്കുന്നത്. ചിത്രം, ചലച്ചിത്രം, കഥ, സംഗീതം തുടങ്ങിയ സര്‍ഗ്ഗസൃഷ്ടികളെയും ഇന്ന് അറിവിന്റെ കൂട്ടത്തില്‍ ഉള്‍‍പ്പെടുത്തുന്നുണ്ട്. ഇവയെല്ലാം തന്നെ ഇപ്പോള്‍ ഡിജിറ്റല്‍ രൂപത്തില്‍ ലഭ്യ‍മാക്കാം എന്നു മാത്രമല്ല, പലപ്പോഴും ഡിജിറ്റല്‍ രൂപത്തിലാണ് കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നതും. ഇവിടെയും സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനു പ്രസക്തിയുണ്ട്. പക്ഷെ ഇവയൊക്കെ സൃഷ്ടിക്കുമ്പോള്‍ തന്നെ പകര്‍പ്പവകാശ നിയമത്തിനു കീഴിലായിപ്പോകുന്നു, വിശേഷിച്ച് അമേരിക്കന്‍ ഐക്യ‍നാടുകള്‍ പോലുള്ള ചില രാജ്യങ്ങളില്‍. അവ സൃഷ്ടിച്ചവര്‍ക്കു തന്നെ പകര്‍പ്പവകാശത്തിന്റെ കടുംപിടിത്തമില്ലാതെ വിതരണം ചെയ്യാന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടാണ്.
പകര്‍പ്പവകാശത്തിന്റെ കടുത്ത നിയന്ത്രണങ്ങളില്ലാതെ സര്‍ഗ്ഗസൃഷ്ടികള്‍ വിതരണം ചെയ്യാനുള്ള മാര്‍ഗ്ഗമാണ് Creative Commons നമുക്കൊരുക്കിത്തരുന്നത്. ഇവിടെ നമ്മുടെ ഇഷ്ടമനുസരിച്ച് കുറെ സ്വാതന്ത്ര്യം മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് നല്‍കത്തക്കവിധം നമ്മുടെ സൃഷ്ടികള്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കാന്‍ സഹായിക്കുന്ന ലൈസന്‍സുകള്‍ ലഭ്യ‍മാക്കിയിട്ടുണ്ട്. ഇവയില്‍ നാലെണ്ണമാണ് പ്രധാനപ്പെട്ടത്. ഒന്ന്, attribution (by എന്നു സൂചിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു) അതായത് മൂലകൃതി ഏതാണ് എന്ന് പുനപ്രസിദ്ധീകരിക്കുമ്പോള്‍ സൂചിപ്പിക്കണം എന്നനുശാസിക്കുന്നതാണു്. രണ്ട്, non-commercial (nc), അതായത്, സാമ്പത്തികനേട്ടം ഉണ്ടാക്കാന്‍ സഹായിക്കുന്ന ആവശ്യ‍ങ്ങള്‍ക്ക് ഉപയോഗിക്കരുത്; അല്ലാത്ത ഏതാവശ്യത്തിനും ഈ സൃഷ്ടി പ്രത്യേക അനുമതിയില്ലാതെ ഉപയോഗിക്കാം എന്നു പറയുന്നു. മൂന്ന്, share alike (sa), അതായത്, ഇതില്‍ മാറ്റങ്ങള്‍ വരുത്തുകയോ ഇതിനെ ആശ്രയിച്ചുകൊണ്ട് മറ്റൊരു സൃഷ്ടി നടത്തുകയോ ചെയ്താല്‍ അതും ഇതേ ലൈസന്‍സ് പ്രകാരം മാത്രമെ പ്രസിദ്ധീകരിക്കാവൂ എന്നു നിബന്ധിക്കുന്നു. നാല്, no derivative works (nd), അതായത് ഇതേ രൂപത്തില്‍ മാത്രമെ ഇത് പ്രസിദ്ധീകരിക്കാവൂ, മാറ്റങ്ങള്‍ വരുത്തി പ്രസിദ്ധീകരിക്കരുത് എന്ന നിബന്ധന. ഈ നാലു ലൈസന്‍സുകള്‍ പല രീതിയില്‍ കൂട്ടിക്കലര്‍ത്തി ഉപയോഗിക്കാം.
ഉദാഹരണമായി, ഈ ലേഖനം തന്നെ by, sa എന്ന രണ്ടു ലൈസന്‍സുകളും ചേര്‍ത്താണ് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരിക്കുന്നത്. ഇതില്‍ മാറ്റങ്ങള്‍ വരുത്തി പുനപ്രസിദ്ധീകരിക്കാന്‍ എല്ലാവര്‍ക്കും സ്വാതന്ത്ര്യമുണ്ട്. പക്ഷെ രണ്ടു നിബന്ധനകളുണ്ട്. ഒന്ന്, മൂലലേഖനം ഇന്നതാണ് എന്ന് സൂചിപ്പിച്ചിരിക്കണം. രണ്ട്, ഇതേ ലൈസന്‍സ് പ്രകാരം തന്നെ പ്രസിദ്ധീകരിക്കണം. അപ്പോള്‍ ഈ ലേഖനത്തിന്റെ ഒടുവില്‍ കൊടുത്തിരിക്കുന്ന കുറിപ്പ് ഉള്‍പ്പെടുത്തിയിരിക്കണം എന്നര്‍ത്ഥം.
ഇവ കൂടാതെ മറ്റു ചില ലൈസന്‍സുകളുമുണ്ടു്. യാതൊരു നിയന്ത്രണവുമില്ലാത്തതാണു് ഒന്നു്. ``ഇത് പൊതുസ്വത്താണു്'' എന്നു പറയുന്നത്തിനു് തുല്ല്യം. ഇതിനു് Public Domain Dedication എന്നു പറയുന്നു. പിന്നൊന്നു് പുതിയതാണു്. ഒരു കൃതിയിലെ ചില ഭാഗങ്ങള്‍ മാത്രം സ്വന്തം കൃതിയില്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്താനുള്ള അവകാശം നല്‍കുന്നതാണതു്. ഇതിനു് Sampling Licence എന്നു പറയുന്നു. ബ്രസീലിലെ സാംസ്ക്കാരീക വകുപ്പു മന്ത്രിയായിരുന്ന ഗില്‍ബര്‍ട്ടോ ഗില്‍ എന്ന സംഗീതജ്ഞന്‍ തന്റെ ചില കൃതികള്‍ ഈ ലൈസന്‍സില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിട്ടുണ്ടു്.
എന്നാല്‍ ക്രിയേറ്റീവ് കോമണ്‍സില്‍ ഇതിനു് നേരേ വിപരീതമായ ഒരു സംഭവമുണ്ടായി. കൊളിന്‍ മച്ച്‌ലര്‍ (Colin Mutchler) എന്നൊരാള്‍ ഒരു വയലിന്‍ സംഗീതമുണ്ടാക്കി My Life എന്ന പേരില്‍ ഇന്റര്‍നെറ്റിലിട്ടു. വയലിന്‍ മാത്രമുണ്ടായിരുന്ന അതില്‍ കോറ ബെത് \eng(Cora Beth) എന്നൊരാള്‍ ഗിത്താര്‍ സംഗീതം കൂടി ചേര്‍ത്തു് അതിനെ My Life Changed എന്ന പേരില്‍ ഇന്റര്‍നെറ്റിലിട്ടു. അപ്പോള്‍ ആ സംഗീതം കുറേക്കൂടി സുന്ദരമായി. ഇനിയൊരാള്‍ക്ക് മറ്റൊരു ഉപകരണസംഗീതമൊ മനുഷ്യശബ്ദമൊ ചേര്‍ക്കാം. അപ്പോള്‍ അതിന്റെ സൌന്ദര്യം കുറേക്കൂടി വര്‍ദ്ധിക്കും. ഒരു കലാസൃഷ്ടി ഉടലെടുക്കുന്നതിന്റെ പുതിയൊരു രീതിയല്ലേ ഇതു്? എല്ലാ കലാകാരന്മാര്‍ക്കും ഇതിനോട് യോജിപ്പുണ്ടായി എന്നു വരില്ല. പക്ഷെ മൂലകൃതി അതുപോലെതന്നെ നിലനില്‍ക്കുകയാണെങ്കില്‍ മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് അതില്‍ മാറ്റം വരുത്തി പ്രസിദ്ധീകരിക്കാനുള്ള അവസരം നിരസിക്കുന്നതെന്തിനു്? ഒരുപക്ഷെ അങ്ങനെ കൂടുതല്‍ ഭംഗിയുള്ള മറ്റൊരു സൃഷ്ടിയുണ്ടായി എന്നുവരാം. എന്തായാലും ഇതുവരെ നമുക്കു് പരിചിതമല്ലാത്ത രീതിയിലുള്ള ഒരുതരം സൃഷ്ടിയാണിതു് എന്നതിനു് സംശയമില്ല. കമ്പ്യൂട്ടറും ഇന്റര്‍നെറ്റും ക്രിയേറ്റീവ് കോമണ്‍സ് എന്ന ലൈസന്‍സിങ് സമ്പ്രദായവും ആണു് ഇതിനു് അവസരമൊരുക്കി തന്നതു്. നമുക്കതിനു് സ്റ്റാന്‍ഫോര്‍ഡ് സര്‍വ്വകലാശാലയിലെ പ്രൊഫ. ലാറന്‍സ് ലെസ്സിഗിനോട് നന്ദി പറയാം. അദ്ദേഹമാണു് ക്രിയേറ്റീവ് കോമണ്‍സിന്റെ സൃഷ്ടികര്‍ത്താവു്. ക്രിയേറ്റീവ് കോമണ്‍സിനേപ്പറ്റി കൂടുതല്‍ അറിയണമെങ്കില്‍ http://creativecommons.org എന്ന വെബ്‍സൈറ്റ് പരിശോധിക്കാം.
ശാസ്ത്രം സ്വതന്ത്രമാവണം
ശാസ്ത്രം സ്വതേ സ്വതന്ത്രമാണു്. പുതിയ അറിവു് മറ്റു ശാസ്ത്രജ്ഞര്‍ക്കു പകര്‍ന്നു കൊടുത്തുകൊണ്ടു തന്നെയാണു് ശാസ്ത്രം പുരോഗമിച്ചതു്. അങ്ങനെ ചെയ്തില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ ശാസ്ത്രത്തിന്റെ പുരോഗതി വളരെ സാവധാനമാകുമായിരുന്നല്ലൊ. എന്നാല്‍ കഴിഞ്ഞ കുറെ വര്‍ഷങ്ങളായി ഈ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനു ചില നിയന്ത്രണങ്ങളുണ്ടായി. അതിനെതിരെയാണു് പുതിയ പ്രസ്ഥാനം പോരാടുന്നത്. നമുക്കിതു് കുറച്ചുകൂടി വിശദമായി പരിശോധിക്കാം.
പതിനേഴാം നൂറ്റാണ്ടിലാണു് ശാസ്ത്രീയ കണ്ടുപിടിത്തങ്ങള്‍ മറ്റുള്ളവരെ അറിയിക്കാനായി ആദ്യമായി ഒരു പ്രസിദ്ധീകരണമുണ്ടായതു്. ലണ്ടനിലെ റോയല്‍ സൊസൈറ്റി പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ``ഫിലോസഫിക്കല്‍ ട്രാന്‍സാക്‍ഷന്‍സ്'' എന്ന മാസികയായിരുന്നു അതു്. ശാസ്ത്രീയ കണ്ടുപിടിത്തങ്ങള്‍ ഇങ്ങനെ പൊതുജനത്തിനെ മുഴുവന്‍ അറിയിക്കുന്നതു് അതിനെ ആഭാസമാക്കുകയാണെന്നു പോലും ചില സൊസൈറ്റി അംഗങ്ങള്‍ക്കു് അഭിപ്രായമുണ്ടായിരുന്നുവത്രെ. അതുവരെ ശാസ്ത്രജ്ഞരുടെ സമ്മേളനങ്ങളില്‍ മാത്രമാണു് കണ്ടുപിടിത്തങ്ങള്‍ അവതരിപ്പിച്ചിരുന്നതു്. എന്തായാലും മാര്‍ച്ച് 1665 മുതല്‍ക്കു് ശാസ്ത്രീയ പഠനങ്ങളുടെ ഫലങ്ങള്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെട്ടു തുടങ്ങി.
ആദ്യകാലത്തൊക്കെ ശാസ്ത്രജ്ഞരുടെ സൊസൈറ്റികളാണു് ഇത്തരം ജേര്‍ണ്ണലുകള്‍ നടത്തിയിരുന്നതു്. പക്ഷെ ജേര്‍ണ്ണലുകള്‍ കൊണ്ടുള്ള പ്രയോജനം മനസിലായപ്പോള്‍ കൂടുതല്‍ ജേര്‍ണ്ണലുകളുടെ ആവശ്യമുണ്ടായി. എല്ലാ വിഷയങ്ങള്‍ക്കുമായി ഒരു പൊതു ജേര്‍ണ്ണല്‍ ഉണ്ടായിരുന്നിടത്തു് ഓരോ വിഷയത്തിനും ഒരു ജേര്‍ണ്ണല്‍ എന്നായി. പിന്നീടു് ഓരോ വിഷയത്തിലെ ഓരോ ഭാഗത്തിനും ഒരു ജേര്‍ണ്ണല്‍ എന്നായി. ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാരുടെ എണ്ണം വര്‍ദ്ധിച്ചു വന്നതനുസരിച്ചു് കൂടുതല്‍ പ്രബന്ധങ്ങള്‍ പ്രസിദ്ധീകരണത്തിനു വന്നു തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ കൂടുതല്‍ ജേര്‍ണ്ണലുകള്‍ വേണ്ടിവന്നു. സര്‍ക്കാര്‍ ശാസ്ത്ര പഠനങ്ങള്‍ക്കായി പണം മുടക്കാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ കൂടുതല്‍ പ്രബന്ധങ്ങളും കൂടുതല്‍ പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങളുമുണ്ടായി. (മുമ്പു് വ്യക്തികളും സ്വകാര്യ സംഘടനകളുമാണു് ഗവേഷണത്തിനു് പണം കൂടുതലും മുടക്കിയിരുന്നതു്.) സ്വകാര്യ കമ്പനികള്‍ ശാസ്ത്ര പ്രസിദ്ധീകരണം ലാഭകരമായ ബിസിനസ്സായി കണ്ടു. അവര്‍ പലരും ശാസ്ത്ര പ്രസിദ്ധീകരണ രംഗത്തേക്കിറങ്ങി. മാത്രമല്ല പ്രസിദ്ധീകരണത്തിന്റെ പകര്‍പ്പവകാശം അവര്‍ സ്വന്തമാക്കുകയും. ചെയ്തു.
ഒന്നാലോചിച്ചു നോക്കൂ. ഗവേഷണത്തിനുള്ള പണം മുടക്കുന്നത് സര്‍ക്കാര്‍, അതായതു് പൊതുജനം. ഗവേഷകരുടെ ശമ്പളം നല്‍കുന്നതും പൊതുജനം. ഗവേഷണഫലങ്ങളെ സംബന്ധിക്കുന്ന പ്രബന്ധങ്ങള്‍ രചിക്കുന്നതു് പൊതുജനം ശമ്പളം നല്‍കുന്ന ശാസ്ത്രജ്ഞര്‍ തന്നെ. അവ പരിശോധിച്ച് പ്രസിദ്ധീകരണയോഗ്യമാണോ എന്നു തീരുമാനിക്കുന്നതും ശാസ്ത്രജ്ഞര്‍. പ്രസിദ്ധീകരണ കമ്പനി ചെയ്യുന്നതു് അച്ചടിച്ചു വിതരണം ചെയ്യുക മാത്രം. പക്ഷെ അതിന്റെ, പ്രസിദ്ധീകരണത്തിന്റെ, പകര്‍പ്പവകാശം കമ്പനിയുടെ കൈവശം. പൊതുജനങ്ങള്‍ക്കോ, എന്തിനു് മറ്റൊരു ശാസ്ത്രജഞനു പോലുമോ, ഒരു പ്രബന്ധം കാണണമെങ്കില്‍ ജേര്‍ണ്ണലിന്റെ വരിക്കാരനാകണം. അല്ലെങ്കില്‍ പണം നല്‍കി പ്രബന്ധത്തിന്റെ ഒരു പകര്‍പ്പു് വാങ്ങണം. ഇതൊന്നും മാത്രമല്ല, ജേര്‍ണ്ണലുകളുടെ വില കുത്തനെ വര്‍ദ്ധിക്കുകയും ചെയ്തു. വികസിത രാഷ്ട്രങ്ങളിലെ പല സാമാന്യം സമ്പന്ന സര്‍വ്വകലാശാലകള്‍ക്കു പോലും അവര്‍ക്കാവശ്യമായ എല്ലാ ജേര്‍ണ്ണലുകളും വരുത്തുന്നതു് ബുദ്ധിമുട്ടായിത്തുടങ്ങി.
അങ്ങനെയാണു് ശാസ്ത്രപ്രസിദ്ധീകരണങ്ങള്‍ സ്വതന്ത്രമാകണം എന്ന മുറവിളി ഉയര്‍ന്നു തുടങ്ങിയതു്. ഇതിനൊരു മാര്‍ഗ്ഗം ഇന്റര്‍നെറ്റുപയോഗിക്കുക എന്നതാണു്. ജേര്‍ണ്ണലുകള്‍ പ്രിദ്ധീകരിക്കുന്ന പ്രബന്ധങ്ങള്‍ ഇന്റര്‍നെറ്റില്‍ അവര്‍ ലഭ്യമാക്കിയാല്‍ ലോകത്തിലെല്ലാവര്‍ക്കുംതന്നെ അതു് കിട്ടുമല്ലോ. പക്ഷെ സ്വാഭാവികമായും പ്രസാധകര്‍ അതിനു തയാറായില്ല. അങ്ങനെയാണു് നൊബെല്‍ സമ്മാനജേതാവു് പ്രൊഫ. ഹരോഡ് വാര്‍മുസും മറ്റുചിലരും ചേര്‍ന്നു് Public Library of Science (PLoS) എന്നൊരു പ്രസ്ഥാനം തുടങ്ങിയതു്. ഓരോ വിഷയത്തിലും ജേര്‍ണ്ണലുകള്‍ തുടങ്ങുകയും അവയിലെ പ്രബന്ധങ്ങളെല്ലാം സ്വതന്ത്രമായി ഇന്റര്‍ നെറ്റില്‍ ലഭ്യമാക്കുകയും ചെയ്യുക എന്ന ഉദ്ദേശ്യത്തോടെയാണു് അവരിതു തുടങ്ങിയതു്. 2003 ഒക്ടോബറില്‍ ഈ സംഘടന പൂര്‍ണ്ണമായ രീതിയില്‍ പ്രവര്‍ത്തിച്ചു തുടങ്ങി. PLoS Biology ആയിരുന്നു അവരുടെ ആദ്യത്തെ പ്രസിദ്ധീകരണം. ഇന്നവര്‍ ഏഴു് ജേര്‍ണ്ണലുകള്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നുണ്ടു്. അവരുടെ വരുമാനം ജേര്‍ണ്ണലുകള്‍ വിറ്റു മാത്രമല്ല, അവയില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നതിനു് പണം വാങ്ങുന്നതിലൂടെയുമാണു്. പണം നല്കാന് ബുദ്ധിമുട്ടുള്ളവര്‍ക്കു് അതില്‍ നിന്നു് ഒഴിവാകാനും കഴിയും. ജേര്‍ണ്ണലുകള്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നതിനുള്ള പുതിയ ബിസിനസ്സ് മോഡലാണു് അവര്‍ കണ്ടെത്താന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതു്. അങ്ങനെ അറിവിലേക്കുള്ള മാര്‍ഗ്ഗം അവര്‍ തുറന്നിട്ടിരിക്കുകയാണു്. കൂടുതലറിയാന്‍ താത്പര്യമുള്ളവര്‍ക്കു് http://www.plos.org എന്ന വെബ്‍സൈറ്റ് നോക്കാം.
യൂറോപ്പിലെ ശാസ്ത്രജ്ഞര്‍ മറ്റൊരു മാര്‍ഗ്ഗമാണു സ്വീകരിച്ചതു്. പൊതുജനങ്ങളുടെ പണം കൊണ്ടു് ഗവേഷണം നടത്തുന്ന ശാസ്ത്രജ്ഞര്‍, അതായതു് സര്‍ക്കാരിന്റെ പക്കല്‍ നിന്നു് പണം വാങ്ങി പഠനങ്ങള്‍ നടത്തുന്നവര്‍, സ്വന്തം പഠനഫലങ്ങള്‍ തങ്ങളുടെ സ്വന്തം വെബ്‍സൈറ്റിലൊ, സ്ഥാപനത്തിന്റെ വെബ്‍സൈറ്റിലൊ, അല്ലെങ്കില്‍ ആ വിഷയത്തിലുള്ള ലേഖനങ്ങള്‍ പൊതുവായി ഇടുന്ന വെബ്‍സൈറ്റിലൊ എവിടെയെങ്കിലും ഇടണമെന്നതു് നിര്‍ബന്ധമാക്കണം എന്നവര്‍ സര്‍ക്കാരിനോടാവശ്യപ്പെട്ടു. ഹംഗറിയുടെ തലസ്ഥാനമായ ബുഡാപെസ്റ്റില്‍വെച്ച് ഓപ്പണ്‍ സൊസൈറ്റി ഇന്‍സ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് സംഘടിപ്പിച്ച സമ്മേളനമാണു് ഈ ആവശ്യം ഉന്നയിച്ചതു്. ഒരു പക്ഷെ ശാസ്ത്രീയ അറിവുകള്‍ സ്വതന്ത്രമാക്കുക എന്ന ആവശ്യത്തിനായി എറ്റവും കൂടുതല്‍ വ്യക്തികളിലും സര്‍ക്കാരുകളിലും സമ്മര്‍ദ്ദം ചെലുത്താന്‍ കഴിഞ്ഞതു് ഈ പ്രസ്ഥാനത്തിനായിരിക്കും.
ഈ വിഷയത്തേക്കുറിച്ചു പഠിക്കാന്‍ ബ്രിട്ടീഷ് സര്‍ക്കാര്‍ ഒരു പാര്‍ലമെന്ററി കമ്മിറ്റിയെ നിയോഗിച്ചു. പൊതുജനങ്ങളുടെ പണം ഉപയോഗിച്ചു നടത്തുന്ന പഠനങ്ങളുടെ ഫലങ്ങള്‍ ആര്‍ക്കും ലഭിക്കത്തക്ക വിധം ഇന്റര്‍നെറ്റില്‍ ലഭ്യമാക്കേണ്ടതാണു് എന്നാണു് ആ കമ്മിറ്റി അഭിപ്രായപ്പെട്ടതു്. അന്നത്തെ സര്‍ക്കാര്‍ അതു് പൂര്‍ണ്ണമായി അംഗീകരിച്ചില്ല. യൂറോപ്പിലെ പല സ്ഥാപനങ്ങളും എന്നാല്‍ അങ്ങനെയൊരു നയം സ്വീകരിച്ചു. അവയില്‍ ഒരുപക്ഷെ ഏറ്റവും പ്രമുഖമാണു് യൂറോപ്യന്‍ ന്യൂക്ലിയര്‍ പഠനസ്ഥാപനമായ CERN. യൂറോപ്പില്‍ പ്രകടമായ മാറ്റങ്ങള്‍ വന്നു തുടങ്ങിയെങ്കിലും അമേരിക്ക ഇക്കാര്യത്തില്‍ ഇപ്പോഴും പുറകിലാണു്. പല പ്രശസ്ത അമേരിക്കന്‍ ജേര്‍ണ്ണലുകളും ഇപ്പോഴും സ്വതന്ത്രമല്ല. എങ്കിലും ആകെ സ്വതന്ത്ര ജേര്‍ണ്ണലുകളില്‍ അമേരിക്കയാണു് മുന്നില്‍. ഇന്ത്യയില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന ശാസ്ത്ര ജേര്‍ണ്ണലുകളില്‍ വലിയൊരു ഭാഗം സ്വതന്ത്രമാണു്. എന്നാല്‍ ഇന്ത്യന് ശാസ്ത്രജ്ഞരുടെ നിലവാരമുള്ള ലേഖനങ്ങളില്‍ വലിയ ശതമാനവും വിദേശത്തുള്ള സ്വതന്ത്രമല്ലാത്ത ജേര്‍ണ്ണലുകളിലാണു് പ്രസിദ്ധീകൃതമാകുന്നതു് എന്നതുകൊണ്ടു് ആ അറിവു് നമുക്കു ലഭിക്കണമെങ്കില്‍ നാമതിനു വില കൊടുക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ഈ നില മാറേണ്ടതത്യാവശ്യമാണു്. സര്‍ക്കാര്‍ പണം നല്‍കുന്ന പഠനങ്ങളുടെ ഫലങ്ങള്‍ ആര്‍ക്കും ലഭിക്കുന്ന രീതിയില്‍ വെബ്‍സൈറ്റില്‍ ലഭ്യമാക്കണം എന്ന നിയമം കൊണ്ടുവരേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ടു് രണ്ടു പ്രയോജനങ്ങളാണുണ്ടാവുക. ഈ പഠനഫലങ്ങള്‍ എല്ലാവര്‍ക്കും എളുപ്പത്തില്‍ ലഭ്യമാകും. കൂടാതെ, ഭാരതീയ ജേര്‍ണ്ണലുകളുടെ നിലവാരം ഉയരുകയും ചെയ്യും.
സ്വാതന്ത്ര്യം മറ്റു രംഗങ്ങളില്‍
അറിവും സോഫ്റ്റ്‌വെയറും കലാസൃഷ്ടികളുമൊക്കെ എങ്ങനെ സ്വതന്ത്രമാകാം എന്നും അതിലൂടെ സമൂഹത്തിനു് എങ്ങനെ പ്രയോജനമുണ്ടാകാം എന്നുമാണു് നമ്മള്‍ കണ്ടതു്. എന്നാല്‍ ഈ സ്വാതന്ത്ര്യം മനുഷ്യജീവിതത്തിലെ മറ്റു രംഗങ്ങളെ എങ്ങനെ മെച്ചപ്പെടുത്താം എന്നും ചിലര്‍ ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ടു്. ഉദാഹരണമായി ബിസിനസ്സില്‍ സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയറിലെ ആശയങ്ങള്‍ എങ്ങനെ ഉപയോഗിക്കാം. അല്ലെങ്കില്‍ മറ്റു വസ്തുക്കളുടെ ഉത്പാദനവും വിതരണവും സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ പോലെ സാദ്ധ്യമാണോ? ഭ്രാന്തന്‍ എന്നു തോന്നാവുന്ന ഇത്തരം ആശയങ്ങള്‍ വളരെ ഗൌരവമായിത്തന്നെയാണു് ഇവര്‍ ചിന്തിക്കുന്നതു്.
സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയറിന്റെ ആശയങ്ങള്‍ ബിസിനസില്‍ എങ്ങനെ ഉപയോഗിക്കാം എന്നാണു് പുണെയിലെ വിക്കിഓഷന്‍ എന്ന കമ്പനി പരിശോധിക്കുന്നതു് (www.wikiocan.net). സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ ബിസിനസ്സാണു് അവരുടേതു്. വ്യത്യാസമെന്തെന്നാല്‍ അവരുടെ ബിസിനസിന്റെ എല്ലാ വിശദാംശങ്ങളും അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട എല്ലാവര്‍ക്കും അറിയാന്‍ കഴിയും. ആരു് എത്ര പണം തന്നു, എത്ര പണം വീതം ആര്‍ക്കൊക്കെ കൊടുത്തു, എത്ര ലാഭം കിട്ടി തുടങ്ങി എല്ലാ വിവരങ്ങളും അവരുടെ വെബ് സൈറ്റില്‍ നിന്നു ലഭിക്കും. തികച്ചും തുറന്ന ഒരു ബിസിനസ്സ് രീതി. സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ ആണു് അവരുപയോഗിക്കുന്നതു് എന്നു പ്രത്യേകം പറയേണ്ടല്ലോ. അവരുടെ ബിസിനസ്സ് രീതിയെപ്പറ്റി വിക്കിഓഷന്റെ CTO ആയ പരിതോഷ് പുംഗലിയ പറഞ്ഞ ഒരുദാഹരണമിതാ. കമ്പനി പച്ചക്കറി കച്ചവടമാണു് ചെയ്യുന്നതു് എന്നു വിചാരിക്കുക. കൃഷിക്കാരന്റെ പക്കല്‍ നിന്നു് എന്തു വിലയ്ക്കാണു് വാങ്ങുന്നതു്, എന്തു വിലയ്ക്കാണു വില്‍ക്കുന്നതു് തുടങ്ങി എല്ലാ വിവരങ്ങളും നെറ്റിലുണ്ടാകും. എല്ലാ ചെലവും കഴിഞ്ഞു് പത്തു ശതമാനമാണു് കമ്പനി ലാഭമെടുക്കാന്‍ തീരുമാനിച്ചിരിക്കുന്നതെങ്കില്‍ അതും നെറ്റിലുണ്ടാകും. ലാഭം നിശ്ചിതമാണു്. തത്ഫലമായി കൃഷിക്കാരനു് കൂടുതല്‍ വില നല്കാനാകും, വാങ്ങുന്നവര്‍ക്കു് കുറഞ്ഞ വിലയ്ക്കു് വില്‍ക്കാനുമാകും.
പണമില്ലാത്തൊരു സമൂഹത്തേപ്പറ്റി ചിന്തിക്കാനാകുമോ? ഇന്നു് നമുക്കൊക്കെ ഇതു് സ്വപ്നം കാണാന്‍ പോലും പറ്റുമോ എന്നു സംശയമാണു്. എന്നാല്‍ സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ ഉല്പാദിപ്പിക്കുന്നതു പോലെ മനുഷ്യനാവശ്യമുള്ള എല്ലാ വസ്തുക്കളും ഉത്പാദിപ്പിച്ചുകൂടെ എന്നു ചിന്തിക്കുകയും അതിനുള്ള വഴികള്‍ അന്വേഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു കൂട്ടം ബുദ്ധിജീവികളുണ്ടു്. ഒയ്‍ക്കൊനക്സ് (Oekonux) എന്നാണവര്‍ സ്വന്തം കൂട്ടത്തെ വിളിക്കുന്നതു്. സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ യാതൊരു നിയന്ത്രണവുമില്ലാതെ ലഭ്യമാകുന്നതു പോലെ നമുക്കാവശ്യമുള്ള എല്ലാ വസ്തുക്കളും ലഭ്യമായിരുന്നെങ്കിലോ? രസമുള്ള ചിന്ത, അല്ലേ? അതത്ര എളുപ്പമല്ല എന്നു വ്യക്തം. അസാദ്ധ്യമെന്നു പോലും തോന്നാം. എന്നാല്‍ ഇതത്ര അസാദ്ധ്യമല്ല എന്നവര്‍ പറയും. മാത്രമല്ല ചില ചെറിയ സമൂഹങ്ങളില്‍ നടപ്പാക്കിയിട്ടുള്ളതു് കാണിക്കുകയും ചെയ്യും.
ഇങ്ങനെ സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ എന്നുള്ള ആശയം മറ്റു പല രംഗങ്ങളിലും കാര്യമായ സ്വാധീനം ചെലുത്തിയിട്ടുണ്ടു്. ഇനിയെവിടെയൊക്കെ മാറ്റങ്ങള്‍ക്കിടയാക്കും എന്നും നിശ്ചയമില്ല. പക്ഷെ ഒരു കാര്യം വ്യക്തം. സാങ്കേതികവിദ്യയില്‍ മാറ്റങ്ങളുണ്ടാകുമ്പോള്‍ നമ്മുടെ നിയമങ്ങളിലും മാറ്റങ്ങളുണ്ടായെങ്കിലേ അതിന്റെ പൂര്‍ണ്ണ പ്രയോജനം സമൂഹത്തിനു ലഭിക്കൂ.
____________________________________________________________________________________
ഗ്നു ലൈസന്‍സുകള്‍
രണ്ടു ലൈസന്‍സുകളാണു് ഗ്നുവില്‍ സ്വാതന്ത്ര്യം ഉറപ്പുവരുത്തുന്നതു്. ഗ്നു ജി.പി.എല്‍. എന്നറിയപ്പെടുന്ന General Public Licence ആണു് ആദ്യത്തേതു്. സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ എന്താവശ്യത്തിനും ഉപയോഗിക്കാനും മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് പകര്‍ന്നുകൊടുക്കാനും പഠിച്ചു് മാറ്റം വരുത്താനും പുനര്‍വിതരണം ചെയ്യാനും ഉള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ഈ ലൈസന്‍സു തരുന്നു. എല്ലാ സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയറും ജി.പി.എല്‍. അനുസരിച്ചു തന്നെയല്ല വിതരണം ചെയ്യുന്നതു്. ഇതുപോലത്തെ, എന്നാല്‍ വിശദാംശങ്ങളില്‍ മാറ്റമുള്ള, മറ്റു ലൈസന്‍സുകളുമുണ്ടു്. BSD Licence, Apache Licence, Mozilla Licence തുടങ്ങിയവ ഉദാഹരണങ്ങളാണു്. ഇവയെല്ലാം സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ ലൈസന്‍സുകളാണു്.
സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ മാത്രം സ്വതന്ത്രമായാല്‍ പോരാ, അതിനേപ്പറ്റി വിവരിക്കുന്ന രേഖകളും സ്വതന്ത്രമാകണം എന്നു സ്റ്റാള്‍മാന്‍ തീരുമാനിച്ചു. അതിനുവേണ്ടിയാണു് ഗ്നു Free Documentation Licence (FDL) എന്നൊരു ലൈസന്‍സുകൂടി അദ്ദേഹം രൂപകല്പന ചെയ്തതു്. ഇതനുസരിച്ചു് അത്തരം രേഖകളില്‍ മാറ്റം വരുത്താനും പുനപ്രസിദ്ധീകരിക്കാനുമുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ഉപയോക്താക്കള്‍ക്കുണ്ടു്.
സോഫ്റ്റ്‌വെയറിനെ സംബന്ധിക്കുന്ന രേഖകള്‍ക്കുവേണ്ടി സൃഷ്ടിച്ചതാണെങ്കിലും ഈ ലൈസന്‍സ് മറ്റാവശ്യങ്ങള്‍ക്കു വേണ്ടിയും ഉപയോഗപ്പെടുത്തുന്നുണ്ടു്. ഇവയില്‍ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട ഉപയോഗം വിക്കിപ്പീഡിയയിലാണെന്നു പറയാം. അതിലെ എല്ലാ ലേഖനങ്ങളും ഗ്നു FDL അനുസരിച്ചാണു് വിതരണം ചെയ്തിരിക്കുന്നതു്.
_____________________________________________________________________________________
(ഈ ലേഖനം ക്രിയേറ്റീവ് കോമണ്‍സ് Attribution Share Alike (by sa) 2.5 India ലൈസന്‍സില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരിക്കുന്നു. ഈ കുറിപ്പുകൂടി ഉള്‍‍പ്പെടുത്തുന്ന പക്ഷം ഈ ലേഖനം ഏതു മാധ്യമത്തിലും ഇതേ രൂപത്തിലോ മാറ്റം വരുത്തിയോ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നതിനു് പ്രത്യേക അനുവാദം ആവശ്യമില്ല. ലൈസന്‍സിനേക്കുറിച്ചുള്ള കൂടുതല്‍ വിവരങ്ങള്‍ http://creativecommons.org/licenses/by-sa/2.5/in/ എന്ന വെബ് പേജില്‍ ലഭ്യമാണു്)
പുതിയ സ്വാതന്ത്ര്യ സമരങ്ങള്‍
സ്വാതന്ത്ര്യം തന്നെ അമൃതം,
സ്വാതന്ത്ര്യം തന്നെ ജീവിതം,
പാരതന്ത്ര്യം മാനികള്‍ക്കു്,
മൃതിയേക്കാള്‍ ഭയാനകം.
-- കുമാരനാശാന്‍
സ്വാതന്ത്ര്യം തന്നെ ജീവിതം,
പാരതന്ത്ര്യം മാനികള്‍ക്കു്,
മൃതിയേക്കാള്‍ ഭയാനകം.
-- കുമാരനാശാന്‍
സ്വാതന്ത്ര്യം തന്നെയാണു് മനുഷ്യര്‍ക്കു് ഏറ്റവും പ്രധാനം. അതുകൊണ്ടാവണമല്ലോ ഇത്രവളരെ സ്വാതന്ത്ര്യസമരങ്ങള്‍ നാം കാണുന്നതു്. അതു് രാഷ്‍ട്രീയ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനാവാം. വ്യക്തി സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനാവാം. പഠന സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനാവാം. ചരിത്രത്തിലെ ഒരു പ്രധാന ഭാഗം തന്നെയാണു് സ്വാതന്ത്ര്യ സമരങ്ങള്‍. കരുത്തുള്ളവര്‍ ഇല്ലാത്തവരെ ചൂഷണം ചെയ്യാന്‍ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നിടത്തോളെ കാലം ഇത്തരം സമരങ്ങള്‍ തുടര്‍ന്നുകൊണ്ടിരിക്കും. സമൂഹത്തിന്റെയും സാങ്കേതികവിദ്യയുടെയും സ്വഭാവം മാറുന്നതനുസരിച്ച് ചൂഷണത്തിന്റെ സ്വഭാവവും മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുമല്ലോ. അതനുസരിച്ച് സ്വാതന്ത്ര്യസമരത്തിന്റെ മാര്‍ഗ്ഗങ്ങളും മാറ്റേണ്ടിവരും. പലപ്പോഴും സ്വാതന്ത്ര്യം അപഹരിക്കപ്പെടുന്നത് നമുക്ക് വ്യക്തമായി തിരിച്ചറിയാന്‍ പറ്റാത്ത രീതിയിലായിരിക്കും---വിശേഷിച്ച് സ്വാതന്ത്ര്യത്തേക്കുറിച്ചുള്ള അവബോധം വളര്‍ന്നുവരുന്ന ഈ കാലഘട്ടത്തില്‍. നമ്മുടെ രാജ്യത്ത് എങ്ങനെ കാര്യങ്ങള്‍ നടത്തണമെന്ന് തീരുമാനിക്കാനുള്ള നമ്മുടെ സ്വാതന്ത്ര്യം ആഗോളവല്‍ക്കരണത്തിന്റെ പേരില്‍ നമുക്ക് കുറേശ്ശെ കുറേശ്ശെ നഷ്ടപ്പെടുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകാണുമല്ലോ. ഇന്നത്തെ ഡിജിറ്റല്‍ ലോകത്തില്‍ വിവരവിനിമയസാങ്കേതികവിദ്യ സാദ്ധ്യമാക്കുന്ന സ്വാതന്ത്ര്യങ്ങള്‍ നമുക്കു നഷ്ടമാകുന്നതെങ്ങിനെ, അത് തിരിച്ചുപിടിക്കുന്നതെങ്ങനെ, എന്നതിനേയൊക്കെപ്പറ്റി നമുക്കു് ഇവിടെ ചര്‍ച്ച ചെയ്യാം.
മനുഷ്യന്‍ സൃഷ്ടിച്ചിട്ടുള്ളവയില്‍ വെച്ച് ഏറ്റവും സാദ്ധ്യതകള്‍ നിറഞ്ഞ, പ്രയോജനപ്രദമായ, സാങ്കേതികവിദ്യകളില്‍ ഒന്നാണല്ലോ വിവരവിനിമയ സാങ്കേതികവിദ്യ (Communication Technology, ICT). ഈ സാങ്കേതിക വിദ്യയുടെ പ്രയോജനം, മറ്റു് ഏത് സാങ്കേതികവിദ്യയുടേതുമെന്നപോലെ, സമൂഹത്തിനു് ലഭിക്കേണ്ടതല്ലേ? കുറച്ചു വ്യക്തികള്‍ക്കോ ചില വ്യവസായ സ്ഥാപനങ്ങള്‍ക്കോ മാത്രം ലഭിക്കേണ്ടതല്ല എന്നു വിശ്വസിക്കുന്നതില്‍ തെറ്റില്ലല്ലോ. അങ്ങനെയല്ല എന്ന് ആരും വാദിക്കും എന്നു തോന്നുന്നില്ല. എന്നാല്‍ ഇന്നത്തെ അവസ്ഥയില്‍ ഈ സാങ്കേതിക വിദ്യയുടെ എല്ലാ ഗുണങ്ങളും സമൂഹത്തിനു ലഭിക്കുന്നില്ല എന്നതല്ലേ സത്യം? ഇതിനു കാരണം ഈ പുതിയ സാങ്കേതിക വിദ്യയുടെ പൂര്‍ണ്ണ ഫലം സമൂഹത്തിനു ലഭിക്കാന്‍ സഹായിക്കുമാറു് നിയമങ്ങള്‍ മാറിയിട്ടില്ല എന്നതാണെന്നു കാണാന്‍ പ്രയാസമുണ്ടാവില്ല. നിയമങ്ങള്‍ ഇപ്പോഴും പഴയ സാങ്കേതിക വിദ്യയ്ക്ക് ഉതകുന്ന വിധത്തില്‍ തന്നെ നിലനില്‍ക്കുകയാണല്ലോ. നിയമങ്ങളില്‍ മാറ്റങ്ങളൊന്നും വന്നിട്ടില്ലല്ലോ. എന്നുതന്നെയല്ല, ചിലര്‍ക്കുമാത്രം പ്രയോജനപ്പെടുമാറു് ആ നിയമങ്ങള്‍ കൂടുതല്‍ ശക്തമാവുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്നു. ഏതാനും ബഹുരാഷ്ട്ര കുത്തക കമ്പനികളെ മാത്രമാണു് ഈ നിയമങ്ങള്‍ സഹായിക്കുന്നതു് എന്നതല്ലേ സത്യം?
എങ്ങനെയാണിതു സംഭവിക്കുന്നതു് എന്നു പരിശോധിക്കാം. പകര്‍പ്പവകാശം എന്ന അവകാശം, അതിനുള്ള നിയമം, എന്നിവയില്‍ നിന്നാണു് ഇതു് തുടങ്ങുന്നതു്. അല്പം ചരിത്രത്തില്‍ നിന്നു തുടങ്ങാം. ഒരു ഗ്രന്ഥകര്‍ത്താവിന്റെ കൃതി മറ്റാരെങ്കിലും അച്ചടിച്ച് വിറ്റു് മൂലകര്‍ത്താവിനു ലഭിക്കേണ്ട വരുമാനം നഷ്ടപ്പെടാതിരിക്കാനാണു് പകര്‍പ്പവകാശനിയമം ഉണ്ടാക്കിയതത്രെ. പതിനെട്ടാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തില്‍ ഇംഗ്ലണ്ടിലായിരുന്നു ആദ്യമായി ഇത്തരം നിയമം ഉണ്ടായതു്. ഈ നിയമം കൊണ്ടുള്ള പ്രയോജനം ഗ്രന്ഥകര്‍ത്താക്കള്‍ക്കായിരുന്നു. ഒരു കൃതി പ്രസിദ്ധീകരിക്കാനുള്ള അവകാശം 28 വര്‍ഷത്തേക്ക് ഗ്രന്ഥകര്‍ത്താവിനു മാത്രമായി പരിമിതിപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടുള്ളതായിരുന്നു ഈ നിയമം. 28 വര്‍ഷം കഴിയുമ്പോള്‍ കൃതി സമൂഹത്തിന്റെ പൊതുസ്വത്തായിത്തീരും. സമൂഹത്തിന്റെ ഗുണത്തിനായി സ്രഷ്ടാക്കളെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുക എന്നതായിരുന്നു ഇതിന്റെ ലക്ഷ്യം. ആദ്യകാലത്ത് ഇംഗ്ലണ്ട്, സ്ക്കോട്ട്ലന്റ്, വെയ്ല്സ് എന്നീ പ്രദേശങ്ങളില്‍ മാത്രമെ ഈ നിയമം ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. മറ്റു പ്രദേശങ്ങളില്‍ കൃതികള്‍ പുനപ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നതിനു് യാതൊരു നിയന്ത്രണവുമില്ലായിരുന്നു.
1790ല്‍ അമേരിക്കന്‍ പകര്‍പ്പവകാശനിയമം ഉണ്ടായപ്പോള്‍ ഗ്രന്ഥകര്‍ത്താവിന് 14 വര്‍ഷത്തേക്കാണ് പൂര്‍ണ്ണാവകാശം നല്‍കിയത് --- ജീവിച്ചിരിക്കുന്നെങ്കില്‍ പതിനാലു വര്‍ഷത്തേക്കുകൂടി നീട്ടാം എന്ന സാദ്ധ്യതയോടെ. ഇത്തരം നിയമം മറ്റു രാജ്യങ്ങളിലും വരികയും 1886ല്‍ ബേണ്‍ കണ്‍വെന്‍ഷനിലൂടെ ഈ നിയമം ഏതാണ്ട് സാര്‍വ്വലൌകികമാകുകയും ചെയ്തു. ക്രമേണ പകര്‍പ്പവകാശത്തിന്റെ കാലാവധി ഏറിവന്നു. ഏതാണ്ട് പത്തു വര്‍ഷം മുന്‍പ് അമേരിക്കയില്‍ ഇത് സൃഷ്ടികര്‍ത്താവിന്റെ മരണത്തിനുശേഷം 70 വര്‍ഷം വരെയാക്കി നീട്ടി. സ്പഷ്ടമായും ഇത് സൃഷ്ടികര്‍ത്താവിനെ സഹായക്കാനല്ല. പിന്നെന്തിന്? പകര്‍പ്പവകാശം കൈവശം വച്ചിരിക്കുന്ന വ്യക്തിക്കോ കമ്പനിക്കോ മാത്രമേ ഇതുകൊണ്ട് പ്രയോജനമുണ്ടാവൂ എന്നു വ്യക്തമല്ലേ. മിക്കപ്പോഴും പ്രസിദ്ധീകരണ കമ്പനികളുടെ കൈവശമാണ് പകര്‍പ്പവകാശം ഉണ്ടാവുക. മിക്കി മൌസിന്റെ സ്രഷ്ടാവായ വാള്‍ട്ട് ഡിസ്നിയുടെ കമ്പനിയുടെ ശ്രമത്താലാണ് ഈ നിയമം ഉണ്ടായത് എന്നതുകൊണ്ട് ഇത് മിക്കിമൌസ് നിയമം എന്ന പേരില്‍ അറിയപ്പെടുന്നുണ്ട്. ഇത്ര അന്യായമായ കാലയളവിലേക്ക് പകര്‍പ്പവകാശം നീട്ടിയതിന്റെ പ്രതിഷേധമായിട്ടുള്ള കളിയാക്കല്‍ കൂടി ഈ പേരിലുണ്ട് എന്നു തോന്നുന്നില്ലേ?
ഇവിടെ ഒരു കാര്യം കൂടി സൂചിപ്പിക്കട്ടെ. മുമ്പൊരിക്കല്‍ യേശുദാസ് പാടിയ ഗാനങ്ങള്‍ അരെങ്കിലും പൊതുസ്ഥലത്തു് പാടിയാല്‍ അതിനു് പണമടയ്ക്കണം എന്നു് അദ്ദേഹത്തിന്റെ പുത്രന്‍ പറഞ്ഞതായി മാധ്യമങ്ങള്‍ റിപ്പോര്‍ട്ടു് ചെയ്തിരുന്നു. പിന്നീടു് യേശുദാസ് തന്നെ അതു് മാറ്റിപ്പറയുകയുണ്ടായി. എങ്കിലും ഇങ്ങനെ ഗാനങ്ങള്‍ പൊതുസ്ഥലത്തു് പാടുന്നതിനു മുമ്പു് ഏതൊക്കെ പാട്ടുകള്‍ പാടാനുദ്ദേശിക്കുന്നുവൊ, മുന്‍കൂട്ടി പണമടച്ചു് അവ പാടുന്നതിനുള്ള അനുവാദം മേടിച്ചിരിക്കണമെന്നും അതിനു് തങ്ങള്‍ സഹായിക്കുമെന്നും അവകാശപ്പെടുന്ന ഒരു വെബ് സൈറ്റുണ്ടു്. (http://www.pplindia.org/ നോക്കൂ). ഇതിന്റെ ലോജിക്ക് മനസിലാക്കാന്‍ കുറച്ചു പ്രയാസമുണ്ടെന്നു തോന്നുന്നില്ലേ? ഒരു ചലച്ചിത്രമുണ്ടാക്കുമ്പോള്‍ അതിനു വേണ്ടി പാട്ടുണ്ടാക്കാന്‍ ചിലരെ ഏല്‍പ്പിക്കുന്നു. അതിനുള്ള പ്രതിഫലം അവര്‍ക്കു് പ്രൊഡ്യൂസര്‍ നല്‍കുകയും ചിത്രം കാണുന്നവരുടെ പക്കല്‍ നിന്നു് അദ്ദേഹത്തിനു് അതു് തിരികെ ലഭിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ചിത്രം മോശമായിപ്പോയതുകൊണ്ടു് വരവു് മോശമായാല്‍ അതദ്ദേഹം സഹിച്ചേ പറ്റു, ഇല്ലേ? അതുപോലെ, പാട്ടുകള്‍ നന്നായാലും മോശമായാലും പാട്ടുണ്ടാക്കിയവര്‍ക്കു് അദ്ദേഹം പണം കൊടുത്തേ തീരൂ. അപ്പോള്‍ പാട്ടുണ്ടാക്കുന്നവര്‍ തങ്ങളുടെ ജോലി തീര്‍ത്തു് അതിനുള്ള പണവും മേടിച്ചു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഇനിയാ പാട്ടുകള്‍ മറ്റാരെങ്കിലും പാടിയാലും പണം പാട്ടുണ്ടാക്കിയവര്‍ക്കെല്ലാം നല്‍കണം എന്നു പറയുന്നതിന്റെ ലോജിക്കാണു് മനസിലാകാത്തതു്.
പാട്ടെഴുതിയ വ്യക്തി ഓരോ പ്രാവശ്യവും അക്ഷരമെഴുതുമ്പോള്‍ എഴുതാന്‍ പഠിപ്പിച്ച അദ്ധ്യാപകനു് പണം കൊടുക്കുന്നുണ്ടോ? സംഗീതസംവിധായകനും ഗായകനും ഗായികയും പാടുമ്പോള്‍ തങ്ങളെ സംഗീതം പഠിപ്പിച്ചവര്‍ക്കും കീര്‍ത്തനങ്ങള്‍ രചിച്ചവര്‍ക്കും പണം നല്‍കുന്നുണ്ടോ? ഇല്ലല്ലോ. പിന്നെന്തിനു് ഇങ്ങനെയൊരു നിയമം?
അച്ചടി എന്ന സാങ്കേതിക വിദ്യയുടെ വരവോടെയാണ് പകര്‍പ്പവകാശ നിയമത്തിന് പ്രസക്തിയുണ്ടായത്. അതിനു മുന്‍പു് ഗ്രന്ഥങ്ങളുടെ അനേകം പകര്‍പ്പുകളുണ്ടാക്കി വില്‍ക്കുക എന്നതു് പ്രാവര്‍ത്തികമല്ലായിരുന്നന്നല്ലൊ. എന്നാല്‍ അച്ചടി എന്ന സങ്കേതം ഉണ്ടായപ്പോള്‍ ആയിരക്കണക്കിനു് പകര്‍പ്പുകളുണ്ടാക്കി കച്ചവടം ചെയ്യുന്നതു് എളുപ്പമായി. അങ്ങനെ കച്ചവടം ചെയ്യുമ്പോള്‍ അതുകൊണ്ടുള്ള സാമ്പത്തിക നേട്ടം ഗ്രന്ഥകര്‍ത്താവിനുകൂടി ലഭിക്കാനാണ് പകര്‍പ്പവകാശനിയമം കൊണ്ടുവന്നത്. സൃഷ്ടിപരമായ കഴിവുകളുള്ളവരെക്കൊണ്ട് സമൂഹത്തിനു പ്രയോജനമുണ്ടാവണം എന്നതായിരുന്നു ഇതിന്റെ ലക്ഷ്യം. ഇത്തരം കഴിവുകളുള്ളവരെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കാനായിട്ടായിരുന്നു ഇങ്ങനെ ഒരു നിയമം കൊണ്ടുവന്നതു്.
എന്നാലിന്ന് പുതിയൊരു സാങ്കേതികവിദ്യ നമുക്കുണ്ടു്---വിവരവിനിമയ സാങ്കേതികവിദ്യ. ഗ്രന്ഥങ്ങളോ, ചിത്രങ്ങളോ, ചലച്ചിത്രങ്ങളോ, സംഗീതമോ ഒക്കെ ഡിജിറ്റല്‍ രൂപത്തില്‍ അനേകായിരമോ ലക്ഷക്കണക്കിനോ വ്യക്തികളുടെ പക്കലെത്തിക്കാന്‍, അവര്‍ ലോകത്തെവിടെയായാലും, ഒരു നിമിഷം മതി. അതിനുള്ള ചെലവോ, നിസ്സാരവും. അപ്പോള്‍ ഈ സാങ്കേതിക വിദ്യയുടെ പ്രയോജനം ജനങ്ങള്‍ക്ക് കിട്ടണമെങ്കില്‍ ഇത്തരം സാംസ്ക്കാരിക സൃഷ്ടികളുടെ വിതരണത്തിന് നിയന്ത്രണമുണ്ടാവരുതു് എന്ന കാര്യം വ്യക്തമല്ലേ? പലര്‍ക്കും ഞെട്ടലുണ്ടാക്കുന്നതായിരിക്കും ഈ ആശയം. ഇങ്ങനെ പകര്‍പ്പവകാശനിയമം അനുസരിച്ചുള്ള നിയന്ത്രണമില്ലെങ്കില്‍ കൃതിയുടെ കര്‍ത്താവിന് സാമ്പത്തിക നഷ്ടമുണ്ടാവില്ലേ എന്ന ചോദ്യം സ്വാഭാവികമായുണ്ടാവാം. അതില്‍ ന്യായമുണ്ടു്.
എന്നാല്‍ അതിന് പകര്‍പ്പവകാശനിയമം തന്നെ വേണോ, അതുകൊണ്ട് ആര്‍ക്കാണു് പ്രയോജനം എന്ന കാര്യമൊന്നു പരിശോധിക്കാം. നമുക്കു പരിചയമുള്ളതെല്ലാം തന്നെയാണ് ശരി എന്നു നമുക്കു സ്വാഭാവികമായുണ്ടാകുന്ന തോന്നല്‍ ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് മാറ്റി വയ്ക്കാം. എഴുതിത്തുടങ്ങുന്ന ഏത് സാഹിത്യകാരനും ആഗ്രഹിക്കുന്നത് തന്റെ കൃതികള്‍ കഴിയുന്നത്ര ആള്‍ക്കാര്‍ വായിക്കണം, എന്നല്ലേ? എഴുതാന്‍ ശ്രമിച്ചിട്ടുള്ള എല്ലാവര്‍ക്കും അറിയാവുന്നതാണല്ലോ ഈ കാര്യം. ആദ്യമായി ഒരു കൃതി പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു കാണാന്‍ എത്ര കഷ്ടപ്പെടാറുണ്ടു്! എഴുത്തുകൊണ്ട് പണമുണ്ടാക്കി ജീവിക്കാം എന്നു ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് എഴുതിത്തുടങ്ങുന്നവരുണ്ടോ എന്നറിയില്ല. ഉണ്ടെങ്കില്‍ തന്നെ വളരെ വിരളമാവാനേ സാദ്ധ്യതയുള്ളൂ. ആദ്യകാലത്ത് വരുമാനമുണ്ടാകാന്‍ തന്നെ വിഷമമായിരിക്കും. പലപ്പോഴും ചെലവായിരിക്കും കൂടുതല്‍. പിന്നീട് എഴുതി പ്രശസ്തനായിക്കഴിയുമ്പോഴാണ് പണം ലഭിച്ചു തുടങ്ങുന്നത്. എന്നാല്‍തന്നെ അതുകൊണ്ട് ജീവിതച്ചെലവു് നടത്താന്‍ സാധിക്കുന്നവര്‍ വിരളമാണു്. അരുന്ധതി റോയേപ്പോലെ വലിയ തുകകള്‍ സമ്പാദിക്കാന്‍ പറ്റുന്നവര്‍ അപൂര്‍വ്വവും.
പകര്‍പ്പവകാശം കൈവശമുണ്ടെങ്കില്‍ത്തന്നെ ഉയര്‍ന്ന നിലവാരമുള്ള കൃതിയാണെങ്കിലോ അല്ലെങ്കില്‍ കര്‍ത്താവ് പ്രശസ്തനാണെങ്കിലോ മാത്രമെ പ്രയോജനമുള്ളല്ലോ. മാസികകളിലും മറ്റും പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന കൃതികളുടെ പകര്‍പ്പവകാശം മിക്ക സന്ദര്‍ഭങ്ങളിലും കര്‍ത്താവിന്റെ പക്കല്‍ തന്നെയാണുണ്ടാവുക. പുസ്തകരൂപത്തില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചാല്‍ വിറ്റുവരവില്‍ നിന്നുള്ള ലാഭത്തിന്റെ വലിയ ഭാഗവും ലഭിക്കുന്നത് പ്രസാധകനാണ്. ഏതാണ്ടിതുപോലൊക്കെ തന്നെയാണ് മറ്റു കലാസാംസ്ക്കാരിക കൃതികളുടെ കാര്യത്തിലും. പാശ്ചാത്യ സംഗീത ഗ്രൂപ്പുകളില്‍ ചിലര്‍ തന്നെ അവരുടെ സംഗീതം സ്വതന്ത്രമായി വിതരണം ചെയ്യുന്നതാണ് അവര്‍ക്ക് ഗുണം ചെയ്യുന്നത് എന്ന് ചില വെബ് സൈറ്റുകളില്‍ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. അവര്‍ക്ക് കൂടുതല്‍ വരുമാനം ലഭിക്കുന്നത് കച്ചേരികളില്‍ നിന്നാണത്രെ. അവരുടെ സംഗീതം കൂടുതല്‍ പേര്‍ കേട്ടാല്‍ അവര്‍ക്ക് കൂടുതല്‍ കച്ചേരികള്‍ ലഭിക്കാനിടയാവും. സംഗീതം സ്വതന്ത്രമാകുന്നതിനു് എതിരായി നില്‍ക്കുന്നത് അവിടത്തെ സംഗീതവ്യ‍വസായമാണ്. കാരണം അവര്‍ക്കാണ് അതുകൊണ്ട് നഷ്ടം ഉണ്ടാവുന്നതു് (ഉദാഹരണമായി http://news.cnet.com/2010-1071-944488.html).
അങ്ങനെ, ഇന്നു് പ്രചാരത്തിലുള്ള സാങ്കേതിക വിദ്യയുടെ സാഹചര്യത്തില്‍, സാഹിത്യ കലാ സൃഷ്ടികള്‍ സ്വതന്ത്രമായി വിതരണം ചെയ്യുന്നതാണു് സമൂഹത്തിന് ഏറ്റവും ഗുണം ചെയ്യുന്നതു്. അപ്പോള്‍ ആ സൃഷ്ടികള്‍ കൂടുതല്‍ എളുപ്പത്തില്‍ കൂടുതല്‍ ആള്‍ക്കാരുടെ പക്കലെത്തും. അതു തന്നെ അവ സൃഷ്ടിച്ചവര്‍ക്ക് കൂടുതല്‍ സന്തോഷവും അഭിമാനവും നല്‍കാനിടയാവും. മാത്രമല്ല, ശില്പശാലകളിലേക്കും മറ്റും ക്ഷണിക്കപ്പെടുന്നതിലൂടെ അവര്‍ക്കു് വരുമാനമുണ്ടാകാനുള്ള സാദ്ധ്യത കൂടുകയും ചെയ്യും. ഇനി വില്‍പ്പനയിലൂടെ ലഭിക്കുന്ന വരുമാനത്തിനും പകരം വയ്ക്കാന്‍ മാര്‍ഗ്ഗമുണ്ട്. ആര്‍ക്കെങ്കിലും പണം നല്‍കുന്നത് എളുപ്പമാക്കുന്നുണ്ടല്ലോ ഈ സാങ്കേതിക വിദ്യ---ഇന്റര്‍നെറ്റ് ബാങ്കിങ്ങും ക്രെഡിറ്റ് കാര്‍ഡുമെല്ലാം ചെയ്യുന്നത് ഇതല്ലെ. ഒരു സംഗീത ഫയലോ സാഹിത്യ‍കൃതിയോ ഡൌണ്‍ലോഡ് ചെയ്യുമ്പോള്‍ അവിടെ ഒരു ബട്ടണ്‍ കൊടുക്കാം, കൃതിയുടെ കര്‍ത്താവിനു് നിങ്ങള്‍ക്കിഷ്ടമുള്ള പണം നല്കാന്. ഉദാഹരണമായി, ഒരു ഗാനം ഡൌണ്‍ലോഡ് ചെയ്യാന്‍ ഒരുക്കിയിട്ടുള്ള വെബ് പേജില്‍ ഒരഭ്യ‍ര്‍ത്ഥന കൂടി നല്‍കാം``ഈ ഗാനം നിങ്ങള്‍ക്കിഷ്ടമായെങ്കില്‍ നിങ്ങള്‍ക്കിഷ്ടമുള്ള ഒരു തുക നല്‍കുക'' എന്ന്. പണം നല്‍കുന്നത് സൌകര്യ‍പ്പെടുത്താന്‍ ഒരു ബട്ടണും. ആരും നല്‍കില്ല എന്നു തോന്നുന്നുണ്ടോ? ഒരു കാര്യമോര്‍ക്കണം. ഈ വെബ് സൈറ്റ് ലോകം മുഴുവനും കാണുന്നതാണ്. സംഗീതമിഷ്ടപ്പെടുന്ന കുറേപ്പേരെങ്കിലും പണം നല്‍കും എന്നതുറപ്പാണ്. മാത്രമല്ല, അങ്ങനത്തെ ഒരു സാഹചര്യമുണ്ടാകുമ്പോള്‍ പണം കൊടുക്കാതിരിക്കുന്നതു് മോശമായി കരുതപ്പെടാന്‍ പോലും ഇടയുണ്ടു്. ചെറിയൊരിടത്തുള്ളവര്‍ മാത്രമല്ല വെബ്‍സൈറ്റ് കാണുന്നത് എന്നതുകൊണ്ട് ഗാനത്തേപ്പറ്റി അറിയുന്നവരുടെ എണ്ണം വളരെ കൂടുതലാവും. അതുകൊണ്ടു തന്നെ ലഭിക്കുന്ന പണവും കൂടുതലാവാനാണ് സാദ്ധ്യത. ഇവിടെ ഇടനിലക്കാരില്ല എന്നതും പ്രധാനമാണു്.
സ്വന്തം സൃഷ്ടികള്‍ സമൂഹത്തിനു് ഉപയോഗിക്കാന്‍ സ്വതന്ത്രമായി നല്‍കുന്ന ഒരു പ്രസ്ഥാനം ഉണ്ടായത് 1984ലാണ്. അതാണ് സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ പ്രസ്ഥാനം. ഇതിന് തുടക്കം കുറിച്ചത് മാസച്ച്യുസെറ്റ്സ് ഇന്‍സ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ഓഫ് ടെക്നോളജിയിലെ ആര്‍ട്ടിഫിഷ്യല്‍ ഇന്റലിജന്‍സ് വകുപ്പില്‍ പ്രവൃത്തിയെടുത്തിരുന്ന റിച്ചാര്‍ഡ് സ്റ്റാള്‍മാനാണ്. അറിവുപോലെയാണു് സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ എന്നും അറിവുപോലെ സോഫ്റ്റ്‌വെയറും സ്വതന്ത്രമായിരിക്കണമെന്നും ഉള്ള വിശ്വാസത്തില്‍, ജനങ്ങള്‍ക്ക് സ്വതന്ത്രമായി ഉപയോഗിക്കുകയും മറ്റുള്ളവര്‍ക്കു പകര്‍ന്നു നല്‍കുകയും പഠിച്ചു മാറ്റങ്ങള്‍ വരുത്തുകയും ചെയ്യാവുന്ന സോഫ്റ്റ്{}വെയര്‍ എഴുതേണ്ടതുണ്ട് എന്നദ്ദേഹം തീരുമാനിച്ചു. അങ്ങനെ ഗ്നു (GNU) പ്രോജക്ട് ആരംഭിച്ചു. അത്തരം സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ വിതരണം ചെയ്യുന്നതിനുള്ള ജനറല്‍ പബ്ലിക് ലൈസന്‍സ് (General Public Licence) എന്ന ലൈസന്‍സും സൃഷ്ടിച്ചു.
സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ ഇന്ന് ആര്‍ക്കും പുത്തരിയല്ല. ലോകത്താകമാനം അതറിയപ്പെടുന്നു. മാത്രമല്ല പല രാജ്യങ്ങളിലും സര്‍ക്കാരുകളും സ്വകാര്യ കമ്പനികളും അതുപയോഗിച്ചു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. സ്പെയിനിലെ എക്സ്ട്രെമദുര സംസ്ഥാനവും ജര്‍മ്മനിയിലെ മ്യൂണിക്ക് നഗരവും കേരള സംസ്ഥാനവും നമ്മുടെ LIC യും തമിഴ്‌നാട്ടിലെ ELCOT ഒക്കെ ഉദാഹരണങ്ങളാണ്. മൈക്രോസോഫ്റ്റിന്റെ കുത്തകയ്ക്കുതന്നെ തടസം നില്‍ക്കുന്ന പ്രധാനപ്പെട്ട സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ ആണ് സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ ആയ ഗ്നു ലിനക്സ് ഇന്ന്. കേരളത്തിലെ എല്ലാ സ്ക്കൂളുകളിലും ഉപയോഗിക്കുന്ന സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയറിനേപ്പറ്റി അറിയാത്തവര്‍ കേരളത്തില്‍ വിരളമായിരിക്കും. എന്നാല്‍ അറിവിന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യം എന്ന ഈ ആശയം മറ്റു രംഗങ്ങളില്‍ എന്തു സ്വാധീനം ചെലുത്തിയിട്ടുണ്ട് എന്നറിയാവുന്നവര്‍ വളരെ അപൂര്‍വ്വ‍മായിരിക്കും. അതുകൊണ്ട് നമുക്കിവിടെ അത്തരം ചില കാര്യങ്ങള്‍ പരിശോധിക്കാം.
സ്വതന്ത്രമായ വിജ്ഞാനകോശം
അറിവു സ്വ‍തന്ത്രമായിരിക്കണം എന്നതിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണല്ലോ സോഫ്റ്റ്‌വെയറും സ്വ‍തന്ത്രമായിരിക്കണം എന്നു സ്റ്റാള്‍മാന്‍ തീരുമാനിച്ചതു്. അങ്ങനെയെങ്കില്‍ അറിവും സ്വ‍തന്ത്രമാവണ്ടേ? അറിവിന്റെ ശേഖരമാണല്ലോ എന്‍സൈക്ലോപീഡിയ അഥവാ വിജ്ഞാനകോശം. എണ്‍പതുകളിലുണ്ടായിരുന്ന വിജ്ഞാനകോശങ്ങള്‍ പൂര്‍ണ്ണ അര്‍ത്ഥത്തില്‍ സ്വ‍തന്ത്രമായിരുന്നില്ല. ബ്രിട്ടാനിക്ക പോലുള്ള വിജ്ഞാനകോശങ്ങള്‍ പകര്‍പ്പവകാശമുള്ളവയായിരുന്നു. അവ വായിച്ച് അവയിലെ ആശയങ്ങള്‍ മനസിലാക്കാന്‍ കഴിയുമായിരുന്നു എങ്കിലും അവയിലെ വാചകങ്ങളോ ചിത്രങ്ങളോ അപ്പടി എടുത്തുപയോഗിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ആര്‍ക്കുമില്ലായിരുന്നു. ഇന്നുമില്ല. അതുകൊണ്ട് സ്വതന്ത്രമായി ഉപയോഗിക്കാന്‍ പറ്റുന്ന ഒരു എന്‍സൈക്ലോപീഡിയ നിര്‍മ്മിക്കുന്നതിനേപ്പറ്റി സ്റ്റാള്‍മാനുള്‍‍പ്പെടെയുള്ളവര്‍ ചിന്തിക്കുകയും സംസാരിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു.
ആ സാഹചര്യ‍ത്തിലാണ് രണ്ടായിരാമാണ്ട് മാര്‍ച്ചില്‍ ജിമ്മി വെയ്ല്സ് എന്ന ഇന്റര്‍നെറ്റ് ബിസിനസ്‍കാരന്‍ സ്വതന്ത്രമായ ഒരു വിജ്ഞാനകോശം തുടങ്ങാന്‍ തീരുമാനിച്ചത്. അതിന് ന്യൂപീഡിയ (Nupedia) എന്നു പേരുമിട്ടു. പൊതുജനങ്ങളില്‍ നിന്ന് ലേഖനങ്ങള്‍ എഴുതാന്‍ പറ്റുന്നവരെ ക്ഷണിക്കുകയും അവരുടെ യോഗ്യത പരിശോധിച്ച് ലേഖനമെഴുതാന്‍ ഏല്‍പ്പിക്കുകയും ചെയ്യുക എന്നതായിരുന്നു രീതി. ലഭിച്ച ലേഖനങ്ങള്‍ ഒരു വിദഗ്ദ്ധ സമിതി പരിശോധിച്ച് അംഗീകരിച്ച ശേഷം മാത്രമാണ് ന്യൂപീഡിയയില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരുന്നത്. ഇംഗ്ലീഷില്‍ മാത്രം കുറേ ലേഖനങ്ങള്‍ അങ്ങനെ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു. Nupedia Open Content Licence എന്നൊരു ലൈസന്‍സിലാണ് ഇവ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരുന്നത്. ചില നിയന്ത്രണങ്ങളോടെ എല്ലാവര്‍ക്കും ഇതിലെ ഉള്ളടക്കം ഉപയോഗിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ഉണ്ടായിരുന്നു. ന്യൂപീഡിയയുടെ നടത്തിപ്പിനുള്ള ചെലവുകള്‍ വഹിച്ചത് ജിമ്മിയുടെ സ്ഥാപനമായ ബോമിസ് ആയിരുന്നു.
എന്നാല്‍ ഈ രീതി പലര്‍ക്കും തൃപ്തികരമായിരുന്നില്ല. ഉള്ളടക്കം കുറേക്കൂടി സ്വതന്ത്രമാവണം എന്നുള്ളതായിരുന്നു പലരുടെയും ആവശ്യം. അങ്ങനെ 2001ല്‍ അത് ഗ്നു ഫ്രീ ഡോക്യുമെന്റേഷന്‍ ലൈസന്‍സിലേക്കു മാറി (ബോക്സ് നോക്കുക). പക്ഷെ ലേഖനങ്ങള്‍ എഴുതുന്നതിനുള്ള നിയന്ത്രണങ്ങള്‍ വളരെയധികമാണു് എന്ന് സ്റ്റാള്‍മാനുള്‍‍പ്പെടെയുള്ളവര്‍ പരാതിപ്പെട്ടു. അങ്ങനെ എഴുതുന്നതിലും ഉപയോഗിക്കുന്നതിലും പൂര്‍ണ്ണ സ്വാതന്ത്ര്യ‍മുള്ള ഒരു എന്‍സൈക്ലോപീഡിയ സൃഷ്ടിക്കാനുള്ള ശ്രമങ്ങള്‍ 2001ല്‍ സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ ഫൌണ്ടേഷന്‍ ആരംഭിച്ചു. ഗ്നുപീഡിയ എന്നാണ് അതിനു പേരിടാന്‍ തീരുമാനിച്ചത്. പക്ഷെ ആ പേരിലുള്ള വെബ്‍സൈറ്റിന്റെ അവകാശം ജിമ്മിയുടെ കൈവശമായിരുന്നതിനാല്‍ പേരു മാറ്റേണ്ടി വന്നു.
എന്തായാലും അത് ഒരു വിജയമാകുന്നതിനു മുമ്പുതന്നെ ജിമ്മി പുതിയൊരു വിജ്ഞാനകോശം തുടങ്ങി. ഇതില്‍ ആര്‍ക്കു വേണമെങ്കിലും ലേഖനങ്ങളെഴുതുകയും ഉള്ളടക്കം എന്താവശ്യത്തിനും സ്വതന്ത്രമായി ഉപയോഗിക്കുകയും ചെയ്യാവുന്ന തരത്തിലുള്ള ലൈസന്‍സായിരുന്നു --- ഗ്നു ഫ്രീ ഡോക്യുമെന്റേഷന്‍ ലൈസന്‍സ്. ആ വിജ്ഞാനകോശമാണു് ഇന്ന് ലോകത്തേറ്റവും കൂടുതല്‍ ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്ന വിജ്ഞാനകോശമായ വിക്കിപ്പീഡിയ. ഇത് വളര്‍‍ത്തിക്കൊണ്ടുവന്നത് നമ്മളെല്ലാം ചേര്‍ന്നാണു്. ഇതിലെ ലേഖനങ്ങള്‍ എഴുതാന്‍ വിശേഷിച്ച് വിദഗ്ധരെ ആരെയും നിയമിച്ചിട്ടില്ല. ആര്‍ക്കു വേണമെങ്കിലും ഇതില്‍ ലേഖനങ്ങളെഴുതാം. ഉള്ള ലേഖനങ്ങളില്‍ മാറ്റം വരുത്താം. ഒന്നു രജിസ്റ്റര്‍ ചെയ്യ‌ണമെന്നേയുള്ളൂ. അതിനു് ചെലവൊന്നുമില്ലതാനും. ഇപ്പോള്‍ വിക്കിപ്പീഡിയയില്‍ ഇരുപത്തഞ്ച് ലക്ഷത്തിലധികം ലേഖനങ്ങള്‍ ഇംഗ്ലീഷില്‍ തന്നെയുണ്ട്. കൂടാതെ ഏതാണ്ട് ഇരുനൂറ്റമ്പതിലധികം ഭാഷകളിലുള്ള ലേഖനങ്ങളുമുണ്ട്. എട്ടു ഭാഷകളില്‍ മൂന്നു ലക്ഷത്തിലധികം ലേഖനങ്ങളുണ്ട്. ഇന്ത്യന് ഭാഷകളില്‍ അധികം ലേഖനങ്ങളില്ല. അതില്‍ ഏറ്റവും മുന്നിട്ടു നില്‍ക്കുന്നത് 41,000 ലേഖനങ്ങളോടെ തെലുങ്കാണ്. മണിപ്പുരി, ബംഗാളി, ഹിന്ദി, മറാഠി, തമിഴ് എന്നിവയിലെല്ലാം പതിനായിരത്തിലധികം ലേഖനങ്ങളുണ്ട്. മലയാളത്തിലാണെങ്കില്‍ ഇപ്പോള്‍ ഏഴായിരത്തില്‍ താഴെയേയുള്ളൂ ലേഖനങ്ങള്‍. പക്ഷെ സര്‍ക്കാര്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന മലയാളം സര്‍വ്വ‍വിജ്ഞാനകോശത്തിലെ ലേഖനങ്ങളെല്ലാം വിക്കിപ്പീഡിയയിലേക്ക് സംഭാവന നല്കാന് തീരുമാനമായിട്ടുണ്ട്. അപ്പോള്‍ മലയാളത്തിന്റെ സ്ഥിതി വളരെ മുന്നിലാവും. എന്നു മാത്രമല്ല ലോകത്തുള്ള മലയാളം വായിക്കാനറിയാവുന്ന എല്ലാവര്‍ക്കും അതൊരു നല്ല സമ്മാനമാകുകയും ചെയ്യും.
ഇന്ന് വിക്കിപ്പീഡിയ നടത്തുന്നത് വിക്കിപ്പീഡിയ ഫൌണ്ടേഷനാണ്. പൊതുജനങ്ങളുടെ സംഭാവനയാണ് അവരുടെ വരുമാനം. ഇന്നവര്‍ക്ക് മറ്റു പല പദ്ധതികളുമുണ്ട്. വിക്കിപ്പീഡിയ പോലെ പൊതുജനങ്ങളാല്‍ നിര്‍മ്മിക്കപ്പെടുന്ന വിക്‍ഷ്ണറി എന്ന ഡിക്‍ഷ്ണറിയാണ് അവയിലൊന്ന്. ഇവിടെയുമുണ്ട് മലയാളം. പക്ഷെ മലയാളം വിക്‍ഷ്ണറിയില്‍ കുറച്ചു പദങ്ങളേയുള്ളൂ, ഏതാണ്ടു് മൂവായിരത്തോളം. ഈ സ്ഥിതി മാറ്റേണ്ടത് നമ്മുടെയെല്ലാം ജോലിയാണ്. മലയാളം ഡിക്‍ഷ്ണറി മാത്രമല്ല അവിടെയുള്ളത്. കൂട്ടത്തില്‍ മറ്റു ഭാഷകളിലെ വാക്കുകളുടെ മലയാളം അര്‍ത്ഥവുമുണ്ട്.
വിക്കിമീഡിയയില്‍ വിക്കി പുസ്തകങ്ങള്‍, വിക്കി വാര്‍ത്തകള്‍, വിക്കി കോമണ്‍സ് എന്നിങ്ങനെ മറ്റു പലതുമുണ്ടു്. വിക്കി എന്ന വാക്ക് സൂചിപ്പിക്കുന്നത് വേഗം, പെട്ടെന്ന് എന്നൊക്കെയാണ്. വിക്കിപ്പീഡിയയുടെ കാര്യ‍ത്തില്‍ ഇത് അന്വര്‍ത്ഥമാകുകയാണ്. സാധാരണഗതിയില്‍ ഒരു വിജ്ഞാനകോശം തയാറാകാന്‍ അനേകം വര്‍ഷങ്ങളെടുക്കും. പക്ഷെ വിക്കിപ്പീഡിയ അഞ്ചോ ആറോ വര്‍ഷം കൊണ്ടു് നല്ലയൊരു വിജ്ഞാനകോശമായിക്കഴിഞ്ഞു. മറ്റൊരു കാര്യം കൂടി. വിജ്ഞാനകോശമാകുമ്പോള്‍ തെറ്റുകള്‍ പാടില്ലല്ലോ. 2005ല്‍ നേച്ചര്‍ എന്ന ശാസ്ത്രജേര്‍ണ്ണലിന്റെ പ്രസാധകര്‍ വിജ്ഞാനകോശങ്ങളുടെ മുത്തശ്ശി ബ്രിട്ടാനിക്കയുമായി വിക്കിപ്പീഡിയ തട്ടിച്ചു നോക്കുകയുണ്ടായി. വിശദമായ ഈ പഠനത്തിന്റെ ഫലം അമ്പരപ്പിക്കുന്നതായിരുന്നു. രണ്ടും തമ്മില്‍ നിലവാരത്തില്‍ കാര്യമായ വ്യ‍ത്യാസമൊന്നുമില്ല! ബ്രിട്ടാനിക്കയില്‍ ശരാശരി ഒരു ലേഖനത്തില്‍ മൂന്നു പിശകുകള്‍ വീതം കണ്ടപ്പോള്‍ വിക്കിപ്പീഡിയയില്‍ കണ്ടത് ശരാശരി നാലു തെറ്റുകള്‍! നേച്ചറില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ഈ പഠനറിപ്പോര്‍ട്ട് ബ്രിട്ടാനിക്ക നിരസിച്ചിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ ബ്രിട്ടാനിക്കയുടെ അന്ത്യത്തിന്റെ ആരംഭമായിട്ടാണ് പലരും വിക്കിപ്പീഡിയയെ കാണുന്നതു്.
ഇതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട മറ്റൊരു പദ്ധതിയാണ് വിക്കിമാപ്പിയ (http://wikimapia.org/ നോക്കുക.) ഗൂഗ്ള്‍ ഭൂപടങ്ങള്‍ പോലെ ഭൂപടങ്ങളും ഉപഗ്രഹചിത്രങ്ങളും \eng(satellite images) കാട്ടിത്തരുകയും അതില്‍ സ്ഥലങ്ങള്‍ അടയാളപ്പെടുത്താനുള്ള സൌകര്യം തരുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു വെബ്‍സൈറ്റാണ് വിക്കിമാപ്പിയ. പലരും സ്വന്തം വീടും കാമുകിയുടെയൊ കാമുകന്റെയൊ സുഹൃത്തുക്കളുടെയൊ വീടും മറ്റും അടയാളപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അറിയപ്പെടുന്ന, പ്രയോജനപ്പെടുന്ന സ്ഥലങ്ങളെല്ലാം തന്നെയും ജനങ്ങള്‍ ചേര്‍ന്ന് അടയാളപ്പെടുത്തിക്കഴിഞ്ഞു, കേരളത്തിലെ പോലും. സ്ഥലം പരിചയമില്ലാത്തവര്‍ക്ക് വളരെ സഹായകമായ ഒരു വെബ്‍സൈറ്റാണിത്.
സ്വതന്ത്രമായ സര്‍ഗ്ഗസൃഷ്ടികള്‍
സോഫ്റ്റ്‌വെയറിലും അറിവിലും സ്വാതന്ത്ര്യം എങ്ങനെ വന്നു എന്നു നാം കണ്ടല്ലോ. എന്നാല്‍ അറിവ് എന്നു പറയുമ്പോള്‍ വിജ്ഞാനകോശത്തില്‍ കാണുന്ന അറിവ് മാത്രമല്ല ഇന്നുദ്ദേശിക്കുന്നത്. ചിത്രം, ചലച്ചിത്രം, കഥ, സംഗീതം തുടങ്ങിയ സര്‍ഗ്ഗസൃഷ്ടികളെയും ഇന്ന് അറിവിന്റെ കൂട്ടത്തില്‍ ഉള്‍‍പ്പെടുത്തുന്നുണ്ട്. ഇവയെല്ലാം തന്നെ ഇപ്പോള്‍ ഡിജിറ്റല്‍ രൂപത്തില്‍ ലഭ്യ‍മാക്കാം എന്നു മാത്രമല്ല, പലപ്പോഴും ഡിജിറ്റല്‍ രൂപത്തിലാണ് കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നതും. ഇവിടെയും സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനു പ്രസക്തിയുണ്ട്. പക്ഷെ ഇവയൊക്കെ സൃഷ്ടിക്കുമ്പോള്‍ തന്നെ പകര്‍പ്പവകാശ നിയമത്തിനു കീഴിലായിപ്പോകുന്നു, വിശേഷിച്ച് അമേരിക്കന്‍ ഐക്യ‍നാടുകള്‍ പോലുള്ള ചില രാജ്യങ്ങളില്‍. അവ സൃഷ്ടിച്ചവര്‍ക്കു തന്നെ പകര്‍പ്പവകാശത്തിന്റെ കടുംപിടിത്തമില്ലാതെ വിതരണം ചെയ്യാന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടാണ്.
പകര്‍പ്പവകാശത്തിന്റെ കടുത്ത നിയന്ത്രണങ്ങളില്ലാതെ സര്‍ഗ്ഗസൃഷ്ടികള്‍ വിതരണം ചെയ്യാനുള്ള മാര്‍ഗ്ഗമാണ് Creative Commons നമുക്കൊരുക്കിത്തരുന്നത്. ഇവിടെ നമ്മുടെ ഇഷ്ടമനുസരിച്ച് കുറെ സ്വാതന്ത്ര്യം മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് നല്‍കത്തക്കവിധം നമ്മുടെ സൃഷ്ടികള്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കാന്‍ സഹായിക്കുന്ന ലൈസന്‍സുകള്‍ ലഭ്യ‍മാക്കിയിട്ടുണ്ട്. ഇവയില്‍ നാലെണ്ണമാണ് പ്രധാനപ്പെട്ടത്. ഒന്ന്, attribution (by എന്നു സൂചിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു) അതായത് മൂലകൃതി ഏതാണ് എന്ന് പുനപ്രസിദ്ധീകരിക്കുമ്പോള്‍ സൂചിപ്പിക്കണം എന്നനുശാസിക്കുന്നതാണു്. രണ്ട്, non-commercial (nc), അതായത്, സാമ്പത്തികനേട്ടം ഉണ്ടാക്കാന്‍ സഹായിക്കുന്ന ആവശ്യ‍ങ്ങള്‍ക്ക് ഉപയോഗിക്കരുത്; അല്ലാത്ത ഏതാവശ്യത്തിനും ഈ സൃഷ്ടി പ്രത്യേക അനുമതിയില്ലാതെ ഉപയോഗിക്കാം എന്നു പറയുന്നു. മൂന്ന്, share alike (sa), അതായത്, ഇതില്‍ മാറ്റങ്ങള്‍ വരുത്തുകയോ ഇതിനെ ആശ്രയിച്ചുകൊണ്ട് മറ്റൊരു സൃഷ്ടി നടത്തുകയോ ചെയ്താല്‍ അതും ഇതേ ലൈസന്‍സ് പ്രകാരം മാത്രമെ പ്രസിദ്ധീകരിക്കാവൂ എന്നു നിബന്ധിക്കുന്നു. നാല്, no derivative works (nd), അതായത് ഇതേ രൂപത്തില്‍ മാത്രമെ ഇത് പ്രസിദ്ധീകരിക്കാവൂ, മാറ്റങ്ങള്‍ വരുത്തി പ്രസിദ്ധീകരിക്കരുത് എന്ന നിബന്ധന. ഈ നാലു ലൈസന്‍സുകള്‍ പല രീതിയില്‍ കൂട്ടിക്കലര്‍ത്തി ഉപയോഗിക്കാം.
ഉദാഹരണമായി, ഈ ലേഖനം തന്നെ by, sa എന്ന രണ്ടു ലൈസന്‍സുകളും ചേര്‍ത്താണ് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരിക്കുന്നത്. ഇതില്‍ മാറ്റങ്ങള്‍ വരുത്തി പുനപ്രസിദ്ധീകരിക്കാന്‍ എല്ലാവര്‍ക്കും സ്വാതന്ത്ര്യമുണ്ട്. പക്ഷെ രണ്ടു നിബന്ധനകളുണ്ട്. ഒന്ന്, മൂലലേഖനം ഇന്നതാണ് എന്ന് സൂചിപ്പിച്ചിരിക്കണം. രണ്ട്, ഇതേ ലൈസന്‍സ് പ്രകാരം തന്നെ പ്രസിദ്ധീകരിക്കണം. അപ്പോള്‍ ഈ ലേഖനത്തിന്റെ ഒടുവില്‍ കൊടുത്തിരിക്കുന്ന കുറിപ്പ് ഉള്‍പ്പെടുത്തിയിരിക്കണം എന്നര്‍ത്ഥം.
ഇവ കൂടാതെ മറ്റു ചില ലൈസന്‍സുകളുമുണ്ടു്. യാതൊരു നിയന്ത്രണവുമില്ലാത്തതാണു് ഒന്നു്. ``ഇത് പൊതുസ്വത്താണു്'' എന്നു പറയുന്നത്തിനു് തുല്ല്യം. ഇതിനു് Public Domain Dedication എന്നു പറയുന്നു. പിന്നൊന്നു് പുതിയതാണു്. ഒരു കൃതിയിലെ ചില ഭാഗങ്ങള്‍ മാത്രം സ്വന്തം കൃതിയില്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്താനുള്ള അവകാശം നല്‍കുന്നതാണതു്. ഇതിനു് Sampling Licence എന്നു പറയുന്നു. ബ്രസീലിലെ സാംസ്ക്കാരീക വകുപ്പു മന്ത്രിയായിരുന്ന ഗില്‍ബര്‍ട്ടോ ഗില്‍ എന്ന സംഗീതജ്ഞന്‍ തന്റെ ചില കൃതികള്‍ ഈ ലൈസന്‍സില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിട്ടുണ്ടു്.
എന്നാല്‍ ക്രിയേറ്റീവ് കോമണ്‍സില്‍ ഇതിനു് നേരേ വിപരീതമായ ഒരു സംഭവമുണ്ടായി. കൊളിന്‍ മച്ച്‌ലര്‍ (Colin Mutchler) എന്നൊരാള്‍ ഒരു വയലിന്‍ സംഗീതമുണ്ടാക്കി My Life എന്ന പേരില്‍ ഇന്റര്‍നെറ്റിലിട്ടു. വയലിന്‍ മാത്രമുണ്ടായിരുന്ന അതില്‍ കോറ ബെത് \eng(Cora Beth) എന്നൊരാള്‍ ഗിത്താര്‍ സംഗീതം കൂടി ചേര്‍ത്തു് അതിനെ My Life Changed എന്ന പേരില്‍ ഇന്റര്‍നെറ്റിലിട്ടു. അപ്പോള്‍ ആ സംഗീതം കുറേക്കൂടി സുന്ദരമായി. ഇനിയൊരാള്‍ക്ക് മറ്റൊരു ഉപകരണസംഗീതമൊ മനുഷ്യശബ്ദമൊ ചേര്‍ക്കാം. അപ്പോള്‍ അതിന്റെ സൌന്ദര്യം കുറേക്കൂടി വര്‍ദ്ധിക്കും. ഒരു കലാസൃഷ്ടി ഉടലെടുക്കുന്നതിന്റെ പുതിയൊരു രീതിയല്ലേ ഇതു്? എല്ലാ കലാകാരന്മാര്‍ക്കും ഇതിനോട് യോജിപ്പുണ്ടായി എന്നു വരില്ല. പക്ഷെ മൂലകൃതി അതുപോലെതന്നെ നിലനില്‍ക്കുകയാണെങ്കില്‍ മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് അതില്‍ മാറ്റം വരുത്തി പ്രസിദ്ധീകരിക്കാനുള്ള അവസരം നിരസിക്കുന്നതെന്തിനു്? ഒരുപക്ഷെ അങ്ങനെ കൂടുതല്‍ ഭംഗിയുള്ള മറ്റൊരു സൃഷ്ടിയുണ്ടായി എന്നുവരാം. എന്തായാലും ഇതുവരെ നമുക്കു് പരിചിതമല്ലാത്ത രീതിയിലുള്ള ഒരുതരം സൃഷ്ടിയാണിതു് എന്നതിനു് സംശയമില്ല. കമ്പ്യൂട്ടറും ഇന്റര്‍നെറ്റും ക്രിയേറ്റീവ് കോമണ്‍സ് എന്ന ലൈസന്‍സിങ് സമ്പ്രദായവും ആണു് ഇതിനു് അവസരമൊരുക്കി തന്നതു്. നമുക്കതിനു് സ്റ്റാന്‍ഫോര്‍ഡ് സര്‍വ്വകലാശാലയിലെ പ്രൊഫ. ലാറന്‍സ് ലെസ്സിഗിനോട് നന്ദി പറയാം. അദ്ദേഹമാണു് ക്രിയേറ്റീവ് കോമണ്‍സിന്റെ സൃഷ്ടികര്‍ത്താവു്. ക്രിയേറ്റീവ് കോമണ്‍സിനേപ്പറ്റി കൂടുതല്‍ അറിയണമെങ്കില്‍ http://creativecommons.org എന്ന വെബ്‍സൈറ്റ് പരിശോധിക്കാം.
ശാസ്ത്രം സ്വതന്ത്രമാവണം
ശാസ്ത്രം സ്വതേ സ്വതന്ത്രമാണു്. പുതിയ അറിവു് മറ്റു ശാസ്ത്രജ്ഞര്‍ക്കു പകര്‍ന്നു കൊടുത്തുകൊണ്ടു തന്നെയാണു് ശാസ്ത്രം പുരോഗമിച്ചതു്. അങ്ങനെ ചെയ്തില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ ശാസ്ത്രത്തിന്റെ പുരോഗതി വളരെ സാവധാനമാകുമായിരുന്നല്ലൊ. എന്നാല്‍ കഴിഞ്ഞ കുറെ വര്‍ഷങ്ങളായി ഈ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനു ചില നിയന്ത്രണങ്ങളുണ്ടായി. അതിനെതിരെയാണു് പുതിയ പ്രസ്ഥാനം പോരാടുന്നത്. നമുക്കിതു് കുറച്ചുകൂടി വിശദമായി പരിശോധിക്കാം.
പതിനേഴാം നൂറ്റാണ്ടിലാണു് ശാസ്ത്രീയ കണ്ടുപിടിത്തങ്ങള്‍ മറ്റുള്ളവരെ അറിയിക്കാനായി ആദ്യമായി ഒരു പ്രസിദ്ധീകരണമുണ്ടായതു്. ലണ്ടനിലെ റോയല്‍ സൊസൈറ്റി പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ``ഫിലോസഫിക്കല്‍ ട്രാന്‍സാക്‍ഷന്‍സ്'' എന്ന മാസികയായിരുന്നു അതു്. ശാസ്ത്രീയ കണ്ടുപിടിത്തങ്ങള്‍ ഇങ്ങനെ പൊതുജനത്തിനെ മുഴുവന്‍ അറിയിക്കുന്നതു് അതിനെ ആഭാസമാക്കുകയാണെന്നു പോലും ചില സൊസൈറ്റി അംഗങ്ങള്‍ക്കു് അഭിപ്രായമുണ്ടായിരുന്നുവത്രെ. അതുവരെ ശാസ്ത്രജ്ഞരുടെ സമ്മേളനങ്ങളില്‍ മാത്രമാണു് കണ്ടുപിടിത്തങ്ങള്‍ അവതരിപ്പിച്ചിരുന്നതു്. എന്തായാലും മാര്‍ച്ച് 1665 മുതല്‍ക്കു് ശാസ്ത്രീയ പഠനങ്ങളുടെ ഫലങ്ങള്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെട്ടു തുടങ്ങി.
ആദ്യകാലത്തൊക്കെ ശാസ്ത്രജ്ഞരുടെ സൊസൈറ്റികളാണു് ഇത്തരം ജേര്‍ണ്ണലുകള്‍ നടത്തിയിരുന്നതു്. പക്ഷെ ജേര്‍ണ്ണലുകള്‍ കൊണ്ടുള്ള പ്രയോജനം മനസിലായപ്പോള്‍ കൂടുതല്‍ ജേര്‍ണ്ണലുകളുടെ ആവശ്യമുണ്ടായി. എല്ലാ വിഷയങ്ങള്‍ക്കുമായി ഒരു പൊതു ജേര്‍ണ്ണല്‍ ഉണ്ടായിരുന്നിടത്തു് ഓരോ വിഷയത്തിനും ഒരു ജേര്‍ണ്ണല്‍ എന്നായി. പിന്നീടു് ഓരോ വിഷയത്തിലെ ഓരോ ഭാഗത്തിനും ഒരു ജേര്‍ണ്ണല്‍ എന്നായി. ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാരുടെ എണ്ണം വര്‍ദ്ധിച്ചു വന്നതനുസരിച്ചു് കൂടുതല്‍ പ്രബന്ധങ്ങള്‍ പ്രസിദ്ധീകരണത്തിനു വന്നു തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ കൂടുതല്‍ ജേര്‍ണ്ണലുകള്‍ വേണ്ടിവന്നു. സര്‍ക്കാര്‍ ശാസ്ത്ര പഠനങ്ങള്‍ക്കായി പണം മുടക്കാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ കൂടുതല്‍ പ്രബന്ധങ്ങളും കൂടുതല്‍ പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങളുമുണ്ടായി. (മുമ്പു് വ്യക്തികളും സ്വകാര്യ സംഘടനകളുമാണു് ഗവേഷണത്തിനു് പണം കൂടുതലും മുടക്കിയിരുന്നതു്.) സ്വകാര്യ കമ്പനികള്‍ ശാസ്ത്ര പ്രസിദ്ധീകരണം ലാഭകരമായ ബിസിനസ്സായി കണ്ടു. അവര്‍ പലരും ശാസ്ത്ര പ്രസിദ്ധീകരണ രംഗത്തേക്കിറങ്ങി. മാത്രമല്ല പ്രസിദ്ധീകരണത്തിന്റെ പകര്‍പ്പവകാശം അവര്‍ സ്വന്തമാക്കുകയും. ചെയ്തു.
ഒന്നാലോചിച്ചു നോക്കൂ. ഗവേഷണത്തിനുള്ള പണം മുടക്കുന്നത് സര്‍ക്കാര്‍, അതായതു് പൊതുജനം. ഗവേഷകരുടെ ശമ്പളം നല്‍കുന്നതും പൊതുജനം. ഗവേഷണഫലങ്ങളെ സംബന്ധിക്കുന്ന പ്രബന്ധങ്ങള്‍ രചിക്കുന്നതു് പൊതുജനം ശമ്പളം നല്‍കുന്ന ശാസ്ത്രജ്ഞര്‍ തന്നെ. അവ പരിശോധിച്ച് പ്രസിദ്ധീകരണയോഗ്യമാണോ എന്നു തീരുമാനിക്കുന്നതും ശാസ്ത്രജ്ഞര്‍. പ്രസിദ്ധീകരണ കമ്പനി ചെയ്യുന്നതു് അച്ചടിച്ചു വിതരണം ചെയ്യുക മാത്രം. പക്ഷെ അതിന്റെ, പ്രസിദ്ധീകരണത്തിന്റെ, പകര്‍പ്പവകാശം കമ്പനിയുടെ കൈവശം. പൊതുജനങ്ങള്‍ക്കോ, എന്തിനു് മറ്റൊരു ശാസ്ത്രജഞനു പോലുമോ, ഒരു പ്രബന്ധം കാണണമെങ്കില്‍ ജേര്‍ണ്ണലിന്റെ വരിക്കാരനാകണം. അല്ലെങ്കില്‍ പണം നല്‍കി പ്രബന്ധത്തിന്റെ ഒരു പകര്‍പ്പു് വാങ്ങണം. ഇതൊന്നും മാത്രമല്ല, ജേര്‍ണ്ണലുകളുടെ വില കുത്തനെ വര്‍ദ്ധിക്കുകയും ചെയ്തു. വികസിത രാഷ്ട്രങ്ങളിലെ പല സാമാന്യം സമ്പന്ന സര്‍വ്വകലാശാലകള്‍ക്കു പോലും അവര്‍ക്കാവശ്യമായ എല്ലാ ജേര്‍ണ്ണലുകളും വരുത്തുന്നതു് ബുദ്ധിമുട്ടായിത്തുടങ്ങി.
അങ്ങനെയാണു് ശാസ്ത്രപ്രസിദ്ധീകരണങ്ങള്‍ സ്വതന്ത്രമാകണം എന്ന മുറവിളി ഉയര്‍ന്നു തുടങ്ങിയതു്. ഇതിനൊരു മാര്‍ഗ്ഗം ഇന്റര്‍നെറ്റുപയോഗിക്കുക എന്നതാണു്. ജേര്‍ണ്ണലുകള്‍ പ്രിദ്ധീകരിക്കുന്ന പ്രബന്ധങ്ങള്‍ ഇന്റര്‍നെറ്റില്‍ അവര്‍ ലഭ്യമാക്കിയാല്‍ ലോകത്തിലെല്ലാവര്‍ക്കുംതന്നെ അതു് കിട്ടുമല്ലോ. പക്ഷെ സ്വാഭാവികമായും പ്രസാധകര്‍ അതിനു തയാറായില്ല. അങ്ങനെയാണു് നൊബെല്‍ സമ്മാനജേതാവു് പ്രൊഫ. ഹരോഡ് വാര്‍മുസും മറ്റുചിലരും ചേര്‍ന്നു് Public Library of Science (PLoS) എന്നൊരു പ്രസ്ഥാനം തുടങ്ങിയതു്. ഓരോ വിഷയത്തിലും ജേര്‍ണ്ണലുകള്‍ തുടങ്ങുകയും അവയിലെ പ്രബന്ധങ്ങളെല്ലാം സ്വതന്ത്രമായി ഇന്റര്‍ നെറ്റില്‍ ലഭ്യമാക്കുകയും ചെയ്യുക എന്ന ഉദ്ദേശ്യത്തോടെയാണു് അവരിതു തുടങ്ങിയതു്. 2003 ഒക്ടോബറില്‍ ഈ സംഘടന പൂര്‍ണ്ണമായ രീതിയില്‍ പ്രവര്‍ത്തിച്ചു തുടങ്ങി. PLoS Biology ആയിരുന്നു അവരുടെ ആദ്യത്തെ പ്രസിദ്ധീകരണം. ഇന്നവര്‍ ഏഴു് ജേര്‍ണ്ണലുകള്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നുണ്ടു്. അവരുടെ വരുമാനം ജേര്‍ണ്ണലുകള്‍ വിറ്റു മാത്രമല്ല, അവയില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നതിനു് പണം വാങ്ങുന്നതിലൂടെയുമാണു്. പണം നല്കാന് ബുദ്ധിമുട്ടുള്ളവര്‍ക്കു് അതില്‍ നിന്നു് ഒഴിവാകാനും കഴിയും. ജേര്‍ണ്ണലുകള്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നതിനുള്ള പുതിയ ബിസിനസ്സ് മോഡലാണു് അവര്‍ കണ്ടെത്താന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതു്. അങ്ങനെ അറിവിലേക്കുള്ള മാര്‍ഗ്ഗം അവര്‍ തുറന്നിട്ടിരിക്കുകയാണു്. കൂടുതലറിയാന്‍ താത്പര്യമുള്ളവര്‍ക്കു് http://www.plos.org എന്ന വെബ്‍സൈറ്റ് നോക്കാം.
യൂറോപ്പിലെ ശാസ്ത്രജ്ഞര്‍ മറ്റൊരു മാര്‍ഗ്ഗമാണു സ്വീകരിച്ചതു്. പൊതുജനങ്ങളുടെ പണം കൊണ്ടു് ഗവേഷണം നടത്തുന്ന ശാസ്ത്രജ്ഞര്‍, അതായതു് സര്‍ക്കാരിന്റെ പക്കല്‍ നിന്നു് പണം വാങ്ങി പഠനങ്ങള്‍ നടത്തുന്നവര്‍, സ്വന്തം പഠനഫലങ്ങള്‍ തങ്ങളുടെ സ്വന്തം വെബ്‍സൈറ്റിലൊ, സ്ഥാപനത്തിന്റെ വെബ്‍സൈറ്റിലൊ, അല്ലെങ്കില്‍ ആ വിഷയത്തിലുള്ള ലേഖനങ്ങള്‍ പൊതുവായി ഇടുന്ന വെബ്‍സൈറ്റിലൊ എവിടെയെങ്കിലും ഇടണമെന്നതു് നിര്‍ബന്ധമാക്കണം എന്നവര്‍ സര്‍ക്കാരിനോടാവശ്യപ്പെട്ടു. ഹംഗറിയുടെ തലസ്ഥാനമായ ബുഡാപെസ്റ്റില്‍വെച്ച് ഓപ്പണ്‍ സൊസൈറ്റി ഇന്‍സ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് സംഘടിപ്പിച്ച സമ്മേളനമാണു് ഈ ആവശ്യം ഉന്നയിച്ചതു്. ഒരു പക്ഷെ ശാസ്ത്രീയ അറിവുകള്‍ സ്വതന്ത്രമാക്കുക എന്ന ആവശ്യത്തിനായി എറ്റവും കൂടുതല്‍ വ്യക്തികളിലും സര്‍ക്കാരുകളിലും സമ്മര്‍ദ്ദം ചെലുത്താന്‍ കഴിഞ്ഞതു് ഈ പ്രസ്ഥാനത്തിനായിരിക്കും.
ഈ വിഷയത്തേക്കുറിച്ചു പഠിക്കാന്‍ ബ്രിട്ടീഷ് സര്‍ക്കാര്‍ ഒരു പാര്‍ലമെന്ററി കമ്മിറ്റിയെ നിയോഗിച്ചു. പൊതുജനങ്ങളുടെ പണം ഉപയോഗിച്ചു നടത്തുന്ന പഠനങ്ങളുടെ ഫലങ്ങള്‍ ആര്‍ക്കും ലഭിക്കത്തക്ക വിധം ഇന്റര്‍നെറ്റില്‍ ലഭ്യമാക്കേണ്ടതാണു് എന്നാണു് ആ കമ്മിറ്റി അഭിപ്രായപ്പെട്ടതു്. അന്നത്തെ സര്‍ക്കാര്‍ അതു് പൂര്‍ണ്ണമായി അംഗീകരിച്ചില്ല. യൂറോപ്പിലെ പല സ്ഥാപനങ്ങളും എന്നാല്‍ അങ്ങനെയൊരു നയം സ്വീകരിച്ചു. അവയില്‍ ഒരുപക്ഷെ ഏറ്റവും പ്രമുഖമാണു് യൂറോപ്യന്‍ ന്യൂക്ലിയര്‍ പഠനസ്ഥാപനമായ CERN. യൂറോപ്പില്‍ പ്രകടമായ മാറ്റങ്ങള്‍ വന്നു തുടങ്ങിയെങ്കിലും അമേരിക്ക ഇക്കാര്യത്തില്‍ ഇപ്പോഴും പുറകിലാണു്. പല പ്രശസ്ത അമേരിക്കന്‍ ജേര്‍ണ്ണലുകളും ഇപ്പോഴും സ്വതന്ത്രമല്ല. എങ്കിലും ആകെ സ്വതന്ത്ര ജേര്‍ണ്ണലുകളില്‍ അമേരിക്കയാണു് മുന്നില്‍. ഇന്ത്യയില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന ശാസ്ത്ര ജേര്‍ണ്ണലുകളില്‍ വലിയൊരു ഭാഗം സ്വതന്ത്രമാണു്. എന്നാല്‍ ഇന്ത്യന് ശാസ്ത്രജ്ഞരുടെ നിലവാരമുള്ള ലേഖനങ്ങളില്‍ വലിയ ശതമാനവും വിദേശത്തുള്ള സ്വതന്ത്രമല്ലാത്ത ജേര്‍ണ്ണലുകളിലാണു് പ്രസിദ്ധീകൃതമാകുന്നതു് എന്നതുകൊണ്ടു് ആ അറിവു് നമുക്കു ലഭിക്കണമെങ്കില്‍ നാമതിനു വില കൊടുക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ഈ നില മാറേണ്ടതത്യാവശ്യമാണു്. സര്‍ക്കാര്‍ പണം നല്‍കുന്ന പഠനങ്ങളുടെ ഫലങ്ങള്‍ ആര്‍ക്കും ലഭിക്കുന്ന രീതിയില്‍ വെബ്‍സൈറ്റില്‍ ലഭ്യമാക്കണം എന്ന നിയമം കൊണ്ടുവരേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ടു് രണ്ടു പ്രയോജനങ്ങളാണുണ്ടാവുക. ഈ പഠനഫലങ്ങള്‍ എല്ലാവര്‍ക്കും എളുപ്പത്തില്‍ ലഭ്യമാകും. കൂടാതെ, ഭാരതീയ ജേര്‍ണ്ണലുകളുടെ നിലവാരം ഉയരുകയും ചെയ്യും.
സ്വാതന്ത്ര്യം മറ്റു രംഗങ്ങളില്‍
അറിവും സോഫ്റ്റ്‌വെയറും കലാസൃഷ്ടികളുമൊക്കെ എങ്ങനെ സ്വതന്ത്രമാകാം എന്നും അതിലൂടെ സമൂഹത്തിനു് എങ്ങനെ പ്രയോജനമുണ്ടാകാം എന്നുമാണു് നമ്മള്‍ കണ്ടതു്. എന്നാല്‍ ഈ സ്വാതന്ത്ര്യം മനുഷ്യജീവിതത്തിലെ മറ്റു രംഗങ്ങളെ എങ്ങനെ മെച്ചപ്പെടുത്താം എന്നും ചിലര്‍ ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ടു്. ഉദാഹരണമായി ബിസിനസ്സില്‍ സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയറിലെ ആശയങ്ങള്‍ എങ്ങനെ ഉപയോഗിക്കാം. അല്ലെങ്കില്‍ മറ്റു വസ്തുക്കളുടെ ഉത്പാദനവും വിതരണവും സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ പോലെ സാദ്ധ്യമാണോ? ഭ്രാന്തന്‍ എന്നു തോന്നാവുന്ന ഇത്തരം ആശയങ്ങള്‍ വളരെ ഗൌരവമായിത്തന്നെയാണു് ഇവര്‍ ചിന്തിക്കുന്നതു്.
സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയറിന്റെ ആശയങ്ങള്‍ ബിസിനസില്‍ എങ്ങനെ ഉപയോഗിക്കാം എന്നാണു് പുണെയിലെ വിക്കിഓഷന്‍ എന്ന കമ്പനി പരിശോധിക്കുന്നതു് (www.wikiocan.net). സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ ബിസിനസ്സാണു് അവരുടേതു്. വ്യത്യാസമെന്തെന്നാല്‍ അവരുടെ ബിസിനസിന്റെ എല്ലാ വിശദാംശങ്ങളും അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട എല്ലാവര്‍ക്കും അറിയാന്‍ കഴിയും. ആരു് എത്ര പണം തന്നു, എത്ര പണം വീതം ആര്‍ക്കൊക്കെ കൊടുത്തു, എത്ര ലാഭം കിട്ടി തുടങ്ങി എല്ലാ വിവരങ്ങളും അവരുടെ വെബ് സൈറ്റില്‍ നിന്നു ലഭിക്കും. തികച്ചും തുറന്ന ഒരു ബിസിനസ്സ് രീതി. സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ ആണു് അവരുപയോഗിക്കുന്നതു് എന്നു പ്രത്യേകം പറയേണ്ടല്ലോ. അവരുടെ ബിസിനസ്സ് രീതിയെപ്പറ്റി വിക്കിഓഷന്റെ CTO ആയ പരിതോഷ് പുംഗലിയ പറഞ്ഞ ഒരുദാഹരണമിതാ. കമ്പനി പച്ചക്കറി കച്ചവടമാണു് ചെയ്യുന്നതു് എന്നു വിചാരിക്കുക. കൃഷിക്കാരന്റെ പക്കല്‍ നിന്നു് എന്തു വിലയ്ക്കാണു് വാങ്ങുന്നതു്, എന്തു വിലയ്ക്കാണു വില്‍ക്കുന്നതു് തുടങ്ങി എല്ലാ വിവരങ്ങളും നെറ്റിലുണ്ടാകും. എല്ലാ ചെലവും കഴിഞ്ഞു് പത്തു ശതമാനമാണു് കമ്പനി ലാഭമെടുക്കാന്‍ തീരുമാനിച്ചിരിക്കുന്നതെങ്കില്‍ അതും നെറ്റിലുണ്ടാകും. ലാഭം നിശ്ചിതമാണു്. തത്ഫലമായി കൃഷിക്കാരനു് കൂടുതല്‍ വില നല്കാനാകും, വാങ്ങുന്നവര്‍ക്കു് കുറഞ്ഞ വിലയ്ക്കു് വില്‍ക്കാനുമാകും.
പണമില്ലാത്തൊരു സമൂഹത്തേപ്പറ്റി ചിന്തിക്കാനാകുമോ? ഇന്നു് നമുക്കൊക്കെ ഇതു് സ്വപ്നം കാണാന്‍ പോലും പറ്റുമോ എന്നു സംശയമാണു്. എന്നാല്‍ സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ ഉല്പാദിപ്പിക്കുന്നതു പോലെ മനുഷ്യനാവശ്യമുള്ള എല്ലാ വസ്തുക്കളും ഉത്പാദിപ്പിച്ചുകൂടെ എന്നു ചിന്തിക്കുകയും അതിനുള്ള വഴികള്‍ അന്വേഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു കൂട്ടം ബുദ്ധിജീവികളുണ്ടു്. ഒയ്‍ക്കൊനക്സ് (Oekonux) എന്നാണവര്‍ സ്വന്തം കൂട്ടത്തെ വിളിക്കുന്നതു്. സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ യാതൊരു നിയന്ത്രണവുമില്ലാതെ ലഭ്യമാകുന്നതു പോലെ നമുക്കാവശ്യമുള്ള എല്ലാ വസ്തുക്കളും ലഭ്യമായിരുന്നെങ്കിലോ? രസമുള്ള ചിന്ത, അല്ലേ? അതത്ര എളുപ്പമല്ല എന്നു വ്യക്തം. അസാദ്ധ്യമെന്നു പോലും തോന്നാം. എന്നാല്‍ ഇതത്ര അസാദ്ധ്യമല്ല എന്നവര്‍ പറയും. മാത്രമല്ല ചില ചെറിയ സമൂഹങ്ങളില്‍ നടപ്പാക്കിയിട്ടുള്ളതു് കാണിക്കുകയും ചെയ്യും.
ഇങ്ങനെ സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ എന്നുള്ള ആശയം മറ്റു പല രംഗങ്ങളിലും കാര്യമായ സ്വാധീനം ചെലുത്തിയിട്ടുണ്ടു്. ഇനിയെവിടെയൊക്കെ മാറ്റങ്ങള്‍ക്കിടയാക്കും എന്നും നിശ്ചയമില്ല. പക്ഷെ ഒരു കാര്യം വ്യക്തം. സാങ്കേതികവിദ്യയില്‍ മാറ്റങ്ങളുണ്ടാകുമ്പോള്‍ നമ്മുടെ നിയമങ്ങളിലും മാറ്റങ്ങളുണ്ടായെങ്കിലേ അതിന്റെ പൂര്‍ണ്ണ പ്രയോജനം സമൂഹത്തിനു ലഭിക്കൂ.
____________________________________________________________________________________
ഗ്നു ലൈസന്‍സുകള്‍
രണ്ടു ലൈസന്‍സുകളാണു് ഗ്നുവില്‍ സ്വാതന്ത്ര്യം ഉറപ്പുവരുത്തുന്നതു്. ഗ്നു ജി.പി.എല്‍. എന്നറിയപ്പെടുന്ന General Public Licence ആണു് ആദ്യത്തേതു്. സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ എന്താവശ്യത്തിനും ഉപയോഗിക്കാനും മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് പകര്‍ന്നുകൊടുക്കാനും പഠിച്ചു് മാറ്റം വരുത്താനും പുനര്‍വിതരണം ചെയ്യാനും ഉള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ഈ ലൈസന്‍സു തരുന്നു. എല്ലാ സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയറും ജി.പി.എല്‍. അനുസരിച്ചു തന്നെയല്ല വിതരണം ചെയ്യുന്നതു്. ഇതുപോലത്തെ, എന്നാല്‍ വിശദാംശങ്ങളില്‍ മാറ്റമുള്ള, മറ്റു ലൈസന്‍സുകളുമുണ്ടു്. BSD Licence, Apache Licence, Mozilla Licence തുടങ്ങിയവ ഉദാഹരണങ്ങളാണു്. ഇവയെല്ലാം സ്വതന്ത്ര സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ ലൈസന്‍സുകളാണു്.
സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ മാത്രം സ്വതന്ത്രമായാല്‍ പോരാ, അതിനേപ്പറ്റി വിവരിക്കുന്ന രേഖകളും സ്വതന്ത്രമാകണം എന്നു സ്റ്റാള്‍മാന്‍ തീരുമാനിച്ചു. അതിനുവേണ്ടിയാണു് ഗ്നു Free Documentation Licence (FDL) എന്നൊരു ലൈസന്‍സുകൂടി അദ്ദേഹം രൂപകല്പന ചെയ്തതു്. ഇതനുസരിച്ചു് അത്തരം രേഖകളില്‍ മാറ്റം വരുത്താനും പുനപ്രസിദ്ധീകരിക്കാനുമുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ഉപയോക്താക്കള്‍ക്കുണ്ടു്.
സോഫ്റ്റ്‌വെയറിനെ സംബന്ധിക്കുന്ന രേഖകള്‍ക്കുവേണ്ടി സൃഷ്ടിച്ചതാണെങ്കിലും ഈ ലൈസന്‍സ് മറ്റാവശ്യങ്ങള്‍ക്കു വേണ്ടിയും ഉപയോഗപ്പെടുത്തുന്നുണ്ടു്. ഇവയില്‍ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട ഉപയോഗം വിക്കിപ്പീഡിയയിലാണെന്നു പറയാം. അതിലെ എല്ലാ ലേഖനങ്ങളും ഗ്നു FDL അനുസരിച്ചാണു് വിതരണം ചെയ്തിരിക്കുന്നതു്.
_____________________________________________________________________________________
(ഈ ലേഖനം ക്രിയേറ്റീവ് കോമണ്‍സ് Attribution Share Alike (by sa) 2.5 India ലൈസന്‍സില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരിക്കുന്നു. ഈ കുറിപ്പുകൂടി ഉള്‍‍പ്പെടുത്തുന്ന പക്ഷം ഈ ലേഖനം ഏതു മാധ്യമത്തിലും ഇതേ രൂപത്തിലോ മാറ്റം വരുത്തിയോ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നതിനു് പ്രത്യേക അനുവാദം ആവശ്യമില്ല. ലൈസന്‍സിനേക്കുറിച്ചുള്ള കൂടുതല്‍ വിവരങ്ങള്‍ http://creativecommons.org/licenses/by-sa/2.5/in/ എന്ന വെബ് പേജില്‍ ലഭ്യമാണു്)
Thursday, November 27, 2008
US court rejects patents on business practices, software
This is good news for the Free Software community and for a lot of others. A US court of appeals has decided that a number of patents on software and business practices are invalid. This decision has wiped out much of the patent portfolios of many big companies, though this does not mean that software cannot be patented in future. According to the court decision, "in the future, instead of automatically granting a patent for a business practice, there will be a specific testing procedure to determine how patentable is that process." (see, for example, this page or this page).
There can, of course, be an appeal against the decision. But the general feeling is that they won't go on appeal. This itself was apparently the decision of an appeals court, where the appeal was against the rejection of a business methods patent. The reports generally appreciate the submissions by Red Hat which, apparently, helped a lot in making the decision of the court favourable to the Free Software community. Let us thank Red Hat for its effort.
The decision doesn't seem to have been easy. Three judges have dissented. Would this encourage people to go on appeal? We don't know. Let us hope that does not happen, or, even if it happens, the higher court concurs with this decision.
I found the last few lines (in a dissending note) interesting. He says, "Innovation has moved beyond the brick and mortar world. Even this court’s test, with its caveats and winding explanations seems to recognize this. Today’s software transforms our lives without physical anchors. This court’s test not only risks hobbling these advances, but precluding patent protection for tomorrow’s technologies. “We still do not know one thousandth of one percent of what nature has revealed to us.” Attributed to Albert Einstein. If this court has its way, the Patent Act may not incentivize, but complicate, our search for the vast secrets of nature. When all else fails, consult the statute." I think the quote from Einstein can be used either way, to support (as is used here) or to oppose such patents.
There can, of course, be an appeal against the decision. But the general feeling is that they won't go on appeal. This itself was apparently the decision of an appeals court, where the appeal was against the rejection of a business methods patent. The reports generally appreciate the submissions by Red Hat which, apparently, helped a lot in making the decision of the court favourable to the Free Software community. Let us thank Red Hat for its effort.
The decision doesn't seem to have been easy. Three judges have dissented. Would this encourage people to go on appeal? We don't know. Let us hope that does not happen, or, even if it happens, the higher court concurs with this decision.
I found the last few lines (in a dissending note) interesting. He says, "Innovation has moved beyond the brick and mortar world. Even this court’s test, with its caveats and winding explanations seems to recognize this. Today’s software transforms our lives without physical anchors. This court’s test not only risks hobbling these advances, but precluding patent protection for tomorrow’s technologies. “We still do not know one thousandth of one percent of what nature has revealed to us.” Attributed to Albert Einstein. If this court has its way, the Patent Act may not incentivize, but complicate, our search for the vast secrets of nature. When all else fails, consult the statute." I think the quote from Einstein can be used either way, to support (as is used here) or to oppose such patents.
Friday, November 21, 2008
Freedom of Speech, Freedom of Software
When we speak of Free Software (FS), we are speaking about the freedom it gives users, as all supporters of the FS movement understand (or, at least, are expected to know). And freedom of software cannot exist in isolation. It depends on other freedoms, such as freedom of speech. People in the Free Software movement have been speaking against proprietary software and other things related to software such as software patents. Free Software enthusiasts have also been speaking against the policies of certain companies that go against the freedoms that FS offers. Thus freedom of speech, freedom to organise, freedom to protest, and so on are basic freedoms of a democracy that FS needs for its growth.
I am writing all this because a recent incident at a conference on Free Software (at CUSAT during November 15-16, 2008) was the venue of an unfortunate incident where the freedom to protest was denied to FS activists. Though I was present at the venue, I was not witness to much of what happened, and, therefore, have to depend on what others told me or wrote in their blogs and in mailing lists. Apparently, this is what happened: The banner on the dais of the main venue, an open air auditorium, had the name of Novell prominently displayed on it, indicating that Novell was the main sponsor of the event. Novell also had a stall in the exhibition that was organised as part of the conference. Now, FS activists are generally aware about the agreement Novell signed with Microsoft so that the latter will not sue the former for alleged violation of their software patents (a very dubious claim since no violation of patents has been demonstrated so far). The FS community is naturally angry with Novell for this surrender to Microsoft. Some of the young FS activists at the conference noticed the prominent display of Novell's name and the virtual absence of other distributions and decided that this would convey the wrong impression to visitors to the conference who may not be aware of the issue with Novell (see the boycott Novell webpage). So they printed out some small posters (A4 size) and pasted them near Novell's stall in the exhibition. So far so good.
Apparently, they pasted one poster on Novell's display at the exhibition. Some Novell personnel at their stall apparently objected to this and said that they would not pay their sponsorship money. This, naturally, upset the organisers and one of them asked the person (Anivar Aravind) who pasted the poster to remove it. Anivar apparently refused and told the organiser that they could remove it. It is also alleged that Anivar threatened that "ten new posters would appear for every poster removed". The protesters moved to the stalls of ILUG (Indian Linux Users Group), Kochi, and Swathanthra Malayalam Computing group, where the posters were displayed with permission of the owners of the stalls. The organisers apparently objected to this also and forcibly ejected Anivar from the venue of the exhibition. They also demanded that a video and photographs taken by a student who was present there be removed from his mobile phone. The student surrendered the phone and requested the organiser himself to delete whatever he wanted to delete. The organiser also took down the name and details of the student who had apparently taken the video. (It is learnt that the videos and photographs that were apparently deleted have been easily recovered from the mobile phone's storage device.) But things did not end there.
Apparently, Arun (Secretary of the Free Software Foundation of India), Vimal Joseph (who works for SPACE, an NGO) and Amarnath Raja (Kerala Chair of IEEE and CEO of Inapp Technologies), an elderly and soft-spoken gentleman, went to sort out the problem. They decided to sit in a convenient rook and talk. Apparently, the organisers who were present there did not want to listen to what these people had to say since they were already in a very agitated mood. Finding that the organisers were not willing to listen to what they had to say, Arun, Raja and Vimal decided to leave. But some of the organisers present there refused to allow them out of the room without settling the dispute. However, better sense prevailed and nothing untoward happened.
Later, the FS activists, including myself, met in front of the main venue (for no other reason than that it was a convenient place) and decided to do a silent protest holding anti-Novell posters. After some time, we saw a van load of policemen arrive, and some of them even came to where we were sitting. Perhaps, this is just a normal security measure since the Chief Minister was expected there, but no one could be faulted if they thought that the police was brought to frighten the protesters. Of course, the police did not interfere or behave in any manner that we would have considered indecent. Some time later, one of the organisers approached Arun and told him that the Registrar of the University was there and we could speak to him if we so desired. Arun accepted the invitation and I was one of the persons who went with him to speak to the Registrar. The person who spoke turned out to be one of the Syndicate members who was also the Convener of the conference. He apparently saw this simply as a law and order problem and said, "We will decide what things can happen in this campus. We will not allow any protests here especially when the Hon'ble Chief Minister is coming" or words to that effect. He also heard our version of what happened and said that the complaint will be looked into. He was quick to point out that he cannot believe that a faculty member of CUSAT would "behave like that". The approach of this person was full of arrogance and all of us were clear that he was simply incapable of understanding the situation and the nuances of the issue. It was apparent where the enquiry would reach. But all of us agreed to stop the protest and disperse. I had to leave immediately, anyway, since I had a programme at Palakkad the next morning.
What seems to have happened is that the organisers had very little idea about Free Software and its culture. As one of the boys there was saying, "We have demonstrated against Microsoft at a conference sponsored by them, and we did not have to face any such problems." Looking at the whole incident, it is clear that a bit of humility or a bit of restraint could have avoided the whole episode. And, maybe, a bit of information. The organisers probably did not know how the FS community sees Novell; otherwise they would have avoided their sponsorship. Having accepted their money, the organisers could have allowed a peaceful protest against Novell. Anivar could have refrained from pasting a poster on the display board of Novell, though I wouldn't consider it a big crime, especially since he is young. It is the older, more mature, people who should have showed restraint and diplomacy in tackling the issue. They should have remembered that Anivar, Arun, Vimal and Raja are people had been invited to the conference, and most of them were organising sessions and/or speaking in the sessions. It is unfortunate that the organisers showed scant respect to the people they had invited. Interestingly, Anivar is apparently a former student of CUSAT and had played a role in bringing Richard Stallman to the University.
The Convener of the conference behaved as though he was "the monarch of all he surveys". His demeanor itself belied his arrogance and the value he had for the Free Software movement. Personally, I felt that I had intruded into a place where I was obviously not welcome. Of course, I would still go there if invited to speak on FS. But I would think several times before going for an FS conference organised by CUSAT, at least for some time to come. It is unfortunate that a conference on software freedom ended with the denial of freedom of speech.
I am writing all this because a recent incident at a conference on Free Software (at CUSAT during November 15-16, 2008) was the venue of an unfortunate incident where the freedom to protest was denied to FS activists. Though I was present at the venue, I was not witness to much of what happened, and, therefore, have to depend on what others told me or wrote in their blogs and in mailing lists. Apparently, this is what happened: The banner on the dais of the main venue, an open air auditorium, had the name of Novell prominently displayed on it, indicating that Novell was the main sponsor of the event. Novell also had a stall in the exhibition that was organised as part of the conference. Now, FS activists are generally aware about the agreement Novell signed with Microsoft so that the latter will not sue the former for alleged violation of their software patents (a very dubious claim since no violation of patents has been demonstrated so far). The FS community is naturally angry with Novell for this surrender to Microsoft. Some of the young FS activists at the conference noticed the prominent display of Novell's name and the virtual absence of other distributions and decided that this would convey the wrong impression to visitors to the conference who may not be aware of the issue with Novell (see the boycott Novell webpage). So they printed out some small posters (A4 size) and pasted them near Novell's stall in the exhibition. So far so good.
Apparently, they pasted one poster on Novell's display at the exhibition. Some Novell personnel at their stall apparently objected to this and said that they would not pay their sponsorship money. This, naturally, upset the organisers and one of them asked the person (Anivar Aravind) who pasted the poster to remove it. Anivar apparently refused and told the organiser that they could remove it. It is also alleged that Anivar threatened that "ten new posters would appear for every poster removed". The protesters moved to the stalls of ILUG (Indian Linux Users Group), Kochi, and Swathanthra Malayalam Computing group, where the posters were displayed with permission of the owners of the stalls. The organisers apparently objected to this also and forcibly ejected Anivar from the venue of the exhibition. They also demanded that a video and photographs taken by a student who was present there be removed from his mobile phone. The student surrendered the phone and requested the organiser himself to delete whatever he wanted to delete. The organiser also took down the name and details of the student who had apparently taken the video. (It is learnt that the videos and photographs that were apparently deleted have been easily recovered from the mobile phone's storage device.) But things did not end there.
Apparently, Arun (Secretary of the Free Software Foundation of India), Vimal Joseph (who works for SPACE, an NGO) and Amarnath Raja (Kerala Chair of IEEE and CEO of Inapp Technologies), an elderly and soft-spoken gentleman, went to sort out the problem. They decided to sit in a convenient rook and talk. Apparently, the organisers who were present there did not want to listen to what these people had to say since they were already in a very agitated mood. Finding that the organisers were not willing to listen to what they had to say, Arun, Raja and Vimal decided to leave. But some of the organisers present there refused to allow them out of the room without settling the dispute. However, better sense prevailed and nothing untoward happened.
Later, the FS activists, including myself, met in front of the main venue (for no other reason than that it was a convenient place) and decided to do a silent protest holding anti-Novell posters. After some time, we saw a van load of policemen arrive, and some of them even came to where we were sitting. Perhaps, this is just a normal security measure since the Chief Minister was expected there, but no one could be faulted if they thought that the police was brought to frighten the protesters. Of course, the police did not interfere or behave in any manner that we would have considered indecent. Some time later, one of the organisers approached Arun and told him that the Registrar of the University was there and we could speak to him if we so desired. Arun accepted the invitation and I was one of the persons who went with him to speak to the Registrar. The person who spoke turned out to be one of the Syndicate members who was also the Convener of the conference. He apparently saw this simply as a law and order problem and said, "We will decide what things can happen in this campus. We will not allow any protests here especially when the Hon'ble Chief Minister is coming" or words to that effect. He also heard our version of what happened and said that the complaint will be looked into. He was quick to point out that he cannot believe that a faculty member of CUSAT would "behave like that". The approach of this person was full of arrogance and all of us were clear that he was simply incapable of understanding the situation and the nuances of the issue. It was apparent where the enquiry would reach. But all of us agreed to stop the protest and disperse. I had to leave immediately, anyway, since I had a programme at Palakkad the next morning.
What seems to have happened is that the organisers had very little idea about Free Software and its culture. As one of the boys there was saying, "We have demonstrated against Microsoft at a conference sponsored by them, and we did not have to face any such problems." Looking at the whole incident, it is clear that a bit of humility or a bit of restraint could have avoided the whole episode. And, maybe, a bit of information. The organisers probably did not know how the FS community sees Novell; otherwise they would have avoided their sponsorship. Having accepted their money, the organisers could have allowed a peaceful protest against Novell. Anivar could have refrained from pasting a poster on the display board of Novell, though I wouldn't consider it a big crime, especially since he is young. It is the older, more mature, people who should have showed restraint and diplomacy in tackling the issue. They should have remembered that Anivar, Arun, Vimal and Raja are people had been invited to the conference, and most of them were organising sessions and/or speaking in the sessions. It is unfortunate that the organisers showed scant respect to the people they had invited. Interestingly, Anivar is apparently a former student of CUSAT and had played a role in bringing Richard Stallman to the University.
The Convener of the conference behaved as though he was "the monarch of all he surveys". His demeanor itself belied his arrogance and the value he had for the Free Software movement. Personally, I felt that I had intruded into a place where I was obviously not welcome. Of course, I would still go there if invited to speak on FS. But I would think several times before going for an FS conference organised by CUSAT, at least for some time to come. It is unfortunate that a conference on software freedom ended with the denial of freedom of speech.
Monday, October 06, 2008
The saga of Dr. Binayak Sen
A comment on my earlier post on the denial of democratic rights to individuals and communities attracteda a comment that virtually accused me of supporting "terrorists". I can understand the feeling of the writer, a retired army officer. Maybe he had to face "terrorists" during his service. But, in my humble opinion, gives no right to the State to terrorise people in the name of fighting terrorism. Here, I just want to point to a site that describes what the head of the police establishment in Chhatishgarh had to face in the University of California at Berkeley where he struggled to justify the police action, clearly showing to what extent human rights have been violated there.
I am sure there are others like the former army officer who commented on my post who have doubts about what I have written. I would like to request them to study the case of Dr. Binayak Sen and Sri T.G. Ajay. They could also go through the report of the meeting at University of California at Berkeley available here. And I would also request them to think about what the situation would be if what happened to Dr. Binayak Sen happened to me or to them. And let them not think that such things won't happen to "us" because we are decent law-abiding citizens. Dr. Binayak Sen and Sri Ajay also were such citizens till they were arrested.
I am sure there are others like the former army officer who commented on my post who have doubts about what I have written. I would like to request them to study the case of Dr. Binayak Sen and Sri T.G. Ajay. They could also go through the report of the meeting at University of California at Berkeley available here. And I would also request them to think about what the situation would be if what happened to Dr. Binayak Sen happened to me or to them. And let them not think that such things won't happen to "us" because we are decent law-abiding citizens. Dr. Binayak Sen and Sri Ajay also were such citizens till they were arrested.
Sunday, September 07, 2008
The Largest Democracy
India is considered to be the Largest Democracy, where Largest denotes population. And Democracy is supposed to mean, traditionally, a government Of the People, By the People and For the People. I would like to examine whether this is really so.
How do we ensure that the government is really of, by and for the people? The means adopted here is to have universal franchise and regular elections. This allows every adult to vote, right. But does that really ensure that the government functions for the people? For all the people? I think that it is increasingly becoming evident that all state governments and sometimes even the central government do not always function in the interest of all the people. Admitted that there are bound to be conflicts of interest among the people, and, therefore, it may not always be possible to do things in a manner that satisfies everyone. But should the government be fair, and also appear to be fair? Are our governments doing that?
Let us look at some recent happenings. Dr. Binayak Sen is a medical doctor who helped the tribals and the poor in Chattisgarh to obtain good medical help. But he was helping these poor people in other ways too. He was also an activist of the People's Union for Civil Liberties. He was arrested more than a year back because the police felt that he was helping the Naxalites. There was, and there still is, no solid evidence for this. Yet he is still in prison. The law of the land permits the police to arrest anyone on suspicion and lock him/her up for three years without even a trial. For whose good was this done? For whose good is this law?
Ajay T.G. is a film maker who took a short documentary on Dr. Binayak Sen. He was arrested because he dared to take the film. There was absolutely no evidence against him. They had to finally release him because it became not just a national issue, but an international issue. He is still not permitted to go abroad, and has to sign at a local police station every week. For whose good was this done?
A large number of local tribal and poor people are in prison and they have no idea about the crime they are supposed to have done. For whose convenience are these people in prisons?
The police has been forcibly organising these poor people and training them in the use of weapons to fight the Naxalites. The Naxalites are fighting against the forced acquisition of the land by the State for handing it over to large companies for mining. The region is rich in iron ore. But the tribes and the local people are unwilling to move out of the land where they have been living for generations. Admittedly, iron ore is needed by the country. But aren't these people also part of the country? Don't they have the right to be dealt with in a gentlemanly manner?
About 5000 poor families are forcibly occupying government land that used to be a plantation in Chengara, Kerala, with the demand for land. The government has been largely ignoring this agitation, though some attempts were made to talk to them. The tribes have been the most exploited section of the Indian population ever since India won "freedom". Why are they continuing to be ignored, not just in Kerala but in many other states including the industrially advanced Maharashtra. Why does this happen?
No one seems to know exactly what happened in Singur and Nandigram. But there is a reasonable probability that the government was not fair to the local people. The setback suffered by the ruling coalition in the recent elections adds strength to this suspicion.
These are just random examples from memory. I am sure many more such instances can be found if a simple search is done on the Internet. It hardly matter. These few instances themselves are enough to raise the question: What democracy is this? Is the government of some people, by some people and for some people?
Postscript
I will keep adding cases as and when I hear about them.
1) Poorly rehabilitated, adivasi families displaced by the Malay Dam in 1983 in Palamu of Jharkhand are now accused of encroaching on forest land. According to the Land Acquisition Act 1894, the affected families must be served a notice prior to land acquisition. Here, the construction of dam was initiated in 1980 without any information. (See report in Tehelka)
How do we ensure that the government is really of, by and for the people? The means adopted here is to have universal franchise and regular elections. This allows every adult to vote, right. But does that really ensure that the government functions for the people? For all the people? I think that it is increasingly becoming evident that all state governments and sometimes even the central government do not always function in the interest of all the people. Admitted that there are bound to be conflicts of interest among the people, and, therefore, it may not always be possible to do things in a manner that satisfies everyone. But should the government be fair, and also appear to be fair? Are our governments doing that?
Let us look at some recent happenings. Dr. Binayak Sen is a medical doctor who helped the tribals and the poor in Chattisgarh to obtain good medical help. But he was helping these poor people in other ways too. He was also an activist of the People's Union for Civil Liberties. He was arrested more than a year back because the police felt that he was helping the Naxalites. There was, and there still is, no solid evidence for this. Yet he is still in prison. The law of the land permits the police to arrest anyone on suspicion and lock him/her up for three years without even a trial. For whose good was this done? For whose good is this law?
Ajay T.G. is a film maker who took a short documentary on Dr. Binayak Sen. He was arrested because he dared to take the film. There was absolutely no evidence against him. They had to finally release him because it became not just a national issue, but an international issue. He is still not permitted to go abroad, and has to sign at a local police station every week. For whose good was this done?
A large number of local tribal and poor people are in prison and they have no idea about the crime they are supposed to have done. For whose convenience are these people in prisons?
The police has been forcibly organising these poor people and training them in the use of weapons to fight the Naxalites. The Naxalites are fighting against the forced acquisition of the land by the State for handing it over to large companies for mining. The region is rich in iron ore. But the tribes and the local people are unwilling to move out of the land where they have been living for generations. Admittedly, iron ore is needed by the country. But aren't these people also part of the country? Don't they have the right to be dealt with in a gentlemanly manner?
About 5000 poor families are forcibly occupying government land that used to be a plantation in Chengara, Kerala, with the demand for land. The government has been largely ignoring this agitation, though some attempts were made to talk to them. The tribes have been the most exploited section of the Indian population ever since India won "freedom". Why are they continuing to be ignored, not just in Kerala but in many other states including the industrially advanced Maharashtra. Why does this happen?
No one seems to know exactly what happened in Singur and Nandigram. But there is a reasonable probability that the government was not fair to the local people. The setback suffered by the ruling coalition in the recent elections adds strength to this suspicion.
These are just random examples from memory. I am sure many more such instances can be found if a simple search is done on the Internet. It hardly matter. These few instances themselves are enough to raise the question: What democracy is this? Is the government of some people, by some people and for some people?
Postscript
I will keep adding cases as and when I hear about them.
1) Poorly rehabilitated, adivasi families displaced by the Malay Dam in 1983 in Palamu of Jharkhand are now accused of encroaching on forest land. According to the Land Acquisition Act 1894, the affected families must be served a notice prior to land acquisition. Here, the construction of dam was initiated in 1980 without any information. (See report in Tehelka)
Sunday, August 24, 2008
The Origins of FSF India
This is an interview with Sri C.V. Radhakrishnan, founder of River Valley Technologies and the person who brought TeX and Free Software to Kerala, that I did some time in 2007. It was published in the December 2007 issue of Linux for You. Here it is:
LFY: We understand that your company River Valley Technologies is doing business using TEX. How did you happen to become acquainted with TEX?
CVR: I started learning TEX to escape from the hardships of a motor neuron disease that afflicted me when I was 25. I working at the Kariyavattom campus of the of Kerala. In the evenings, students used come to me for help in preparing documents including, theses and reports. It was at that time that K.S.S. Nambooripad of the Department of came back from the United States with a of floppy disks containing TEX/LTEX, which hehis students to learn and use. That was also learned about TEX. Prof. Nambooripad also me to learn the TEX language since it would fit well into my scheme of things. A detailed account is provided at http://www.tug.org/interviews/-files/river-valley.html.
LFY: When was this?
CVR: This was in the late eighties.
LFY: How did you happen to start River Valley Technologies?
CVR: TEX interested me. Since I had abundant free time, I learned this classic text-processing language, and also started exploring the possibilities of making a living out of it. Surprisingly, I had a large quantum of text-processing work from the university, which I couldn’t single-handed. On the other hand, I was not enough to run a full-ûedged company on a commercial scale, nor had the entrepreneurial skills do so. However, when the pressure of work and the demand for services escalated, I decided to open up a company along with my two younger brothers (Rajendran and Rajagopal). Thus River Valley Technologies came into existence on the premises the Software Technology Park (STP) in Trivandrum on the New Year of 1994.
LFY: Were you using Free Software at that time?
CVR: No. I did not know about Free Software at that time. We had a few computers that ran on DOS, and were networked with Novell Netware. We knew about UNIX, which was a much more powerful operating system, but we didn’t have the resources to buy UNIX.
LFY: Then how did you come to use Free Software?
CVR: That was a sheer accident. A young man who used to supply our hardware, once told me that there was something called Linux, which was very similar to UNIX, but was equally good. He also gave me a CD with Linux. We experimented with it. Those were the formative days of Linux and it was very difficult to even install the system. But we eventually did succeed, and replaced DOS and Novell Netware with Linux. From that time onwards, we have never looked back, nor have we used a proprietary operating system.
LFY: Do you remember which distribution it was? Was it the one by PC Quest?
CVR: The first distribution I tried was provided by my ‘hardware friend’—it was Slackware. Our company’s complete switch over to Linux took place with the release of Red Hat Linux 4.0.
LFY: At that time did you know about the philosophy of Free Software, or were you just using it as another kind of UNIX?
CVR: I did not know about the philosophy of Free Software at that time. The only Free Software I knew was TEX. The term ‘free’ meant only ‘gratis’ to me in those days. It was much later that we learned about freedom in software.
LFY: Then how did you come to learn about the philosophy of Free Software?
A: There were two factors that familiarised us with the freedom aspect of Free Software. The first one was the inauguration of the Indian TEX Users Group at Trivandrum in 1998, which brought us closer to many Free Software communities in other parts of the globe. Our acquaintance with several activists like Karl Berry of the TEX Users Group and Sebastian Rahtz of the UK TEX Users Group was instrumental in getting familiarised with the Free Software philosophy.
Second, during the incorporation of FreeDevelopers.Net, a commercial company based in
Washington with proposed branches all over the world, there was a very serious discussion about the Free Software philosophy and its fitness for commercial activities. Rajagopal (River Valley), Anil and Rajkumar (Linuxense), Arun (Space-Kerala) and I—who were instrumental in the formation of the Trivandrum GNU/Linux Users Group—were also very active in the FreeDevelopers.Net, of which Richard Stallman was the chief ethical officer. Needless to say, we gathered enough and more information about all the aspects of Free Software, including its ethical stance.
EFY: How did it happen that your group decided to start an Indian Free Software Foundation?
CVR: That was primarily because of the apparent success of FreeDevelopers.Net in the initial phase and proximity of Richard Stallman for clearing any theoretical doubts. The Indian branch of FreeDevelopers.Net was registered as a commercial company in India under the Companies Act and indeed it was successful in winning a few projects from organizations that favored free software. While we enjoyed the backing of these organizations in the form of projects, we thought it would promote the cause of free software if we had an Indian chapter of Free Software Foundation. The idea was deliberated at length in the board of FreeDevelopers.Net and as you can imagine, it gained sudden acceptance.
EFY: How did you happen to invite RMS to inaugurate FSF India?
CVR: That was the organic and natural sequel of the events described in my answer to previous question.
EFY: Are you still involved in propagating Free Software? Do you still have links with FSFI?
CVR: Yes and No are the answer. Yes, in the sense that we do fund and maintain http://sarovar.org which is an Indian portal for hosting free software projects, fund several other projects of the TeX Users Group like LuaTeX which is the newest incarnation of Knuth’s TEX that is going to replace the default TEX compiler very soon, and TeX Gyre project which is an ambitious font project of Polish TeX Users Group, contributed fourteen LaTeX packages to Comprehensive TeXArchive Network and still maintain those packages, etc.
However, I am not as active as I was a few years ago. The very reason that brought me into TeX and free software world — perennial muscular dystrophy — has started pulling me back from active life. My mobility is extremely limited, I spend most of my time at home. Of course, Internet is there for my rescue.
LFY: As a person using free software for a decade, do you find any future for free software in business?
CVR: Yes, indeed, I think people can seldom avoid free software no matter it is business or personal computing. In this context, it is worth mentioning a recent development in the text processing world. As you may be aware, most of the text processing companies use 3B2, a proprietary typesetting system for academic journal typesetting. A company namely, Arbortext recently acquired Advent (which owned 3B2); people were a bit scared, but Arbortext came to their rescue saying that they would support and continue 3B2. But within six months, Arbortext was acquired by another CAD/CAM company. The new owners were silent about the continuance of 3B2 system. People are really scared now, and the belief that proprietary systems are more reliable than free/open stuff has vaporized. Some companies have already started development centers for TeX in India which is good news for TeXies and some repented for not using free alternatives. I have had a few requests for consulting too, but declined owing to my own neck-to-neck routines. This incident has opened the eyes of many protagonists of proprietary software in business.
LFY: Can you tell us something about your company? How many people work there? Are you getting sufficient work?
CVR: River Valley Technologies are one of the nine suppliers of Elsevier Science who are world’s largest academic journal publishers. We have been recently adjudged by Elsevier as their number one supplier among the nine for quality, technology and meeting schedules. It is a credit to free software and fitting answer to people who claim that only proprietary software can bring success for companies engaged in commercial grade production. Institute of Physics Publishing, Cambridge University Press and Nature Publishing Group are our other clients in the decreasing order of the size of their accounts with us. We are reasonably popular in the text processing industry where TEX is used and therefore, we do not have any dearth of work. We have a team of slightly over 150 people now and plan to extend our operations to Vietnam with the help of Han The Thanh who is the primary author of pdfTEX and part of our company.
LFY: We understand that your company River Valley Technologies is doing business using TEX. How did you happen to become acquainted with TEX?
CVR: I started learning TEX to escape from the hardships of a motor neuron disease that afflicted me when I was 25. I working at the Kariyavattom campus of the of Kerala. In the evenings, students used come to me for help in preparing documents including, theses and reports. It was at that time that K.S.S. Nambooripad of the Department of came back from the United States with a of floppy disks containing TEX/LTEX, which hehis students to learn and use. That was also learned about TEX. Prof. Nambooripad also me to learn the TEX language since it would fit well into my scheme of things. A detailed account is provided at http://www.tug.org/interviews/-files/river-valley.html.
LFY: When was this?
CVR: This was in the late eighties.
LFY: How did you happen to start River Valley Technologies?
CVR: TEX interested me. Since I had abundant free time, I learned this classic text-processing language, and also started exploring the possibilities of making a living out of it. Surprisingly, I had a large quantum of text-processing work from the university, which I couldn’t single-handed. On the other hand, I was not enough to run a full-ûedged company on a commercial scale, nor had the entrepreneurial skills do so. However, when the pressure of work and the demand for services escalated, I decided to open up a company along with my two younger brothers (Rajendran and Rajagopal). Thus River Valley Technologies came into existence on the premises the Software Technology Park (STP) in Trivandrum on the New Year of 1994.
LFY: Were you using Free Software at that time?
CVR: No. I did not know about Free Software at that time. We had a few computers that ran on DOS, and were networked with Novell Netware. We knew about UNIX, which was a much more powerful operating system, but we didn’t have the resources to buy UNIX.
LFY: Then how did you come to use Free Software?
CVR: That was a sheer accident. A young man who used to supply our hardware, once told me that there was something called Linux, which was very similar to UNIX, but was equally good. He also gave me a CD with Linux. We experimented with it. Those were the formative days of Linux and it was very difficult to even install the system. But we eventually did succeed, and replaced DOS and Novell Netware with Linux. From that time onwards, we have never looked back, nor have we used a proprietary operating system.
LFY: Do you remember which distribution it was? Was it the one by PC Quest?
CVR: The first distribution I tried was provided by my ‘hardware friend’—it was Slackware. Our company’s complete switch over to Linux took place with the release of Red Hat Linux 4.0.
LFY: At that time did you know about the philosophy of Free Software, or were you just using it as another kind of UNIX?
CVR: I did not know about the philosophy of Free Software at that time. The only Free Software I knew was TEX. The term ‘free’ meant only ‘gratis’ to me in those days. It was much later that we learned about freedom in software.
LFY: Then how did you come to learn about the philosophy of Free Software?
A: There were two factors that familiarised us with the freedom aspect of Free Software. The first one was the inauguration of the Indian TEX Users Group at Trivandrum in 1998, which brought us closer to many Free Software communities in other parts of the globe. Our acquaintance with several activists like Karl Berry of the TEX Users Group and Sebastian Rahtz of the UK TEX Users Group was instrumental in getting familiarised with the Free Software philosophy.
Second, during the incorporation of FreeDevelopers.Net, a commercial company based in
Washington with proposed branches all over the world, there was a very serious discussion about the Free Software philosophy and its fitness for commercial activities. Rajagopal (River Valley), Anil and Rajkumar (Linuxense), Arun (Space-Kerala) and I—who were instrumental in the formation of the Trivandrum GNU/Linux Users Group—were also very active in the FreeDevelopers.Net, of which Richard Stallman was the chief ethical officer. Needless to say, we gathered enough and more information about all the aspects of Free Software, including its ethical stance.
EFY: How did it happen that your group decided to start an Indian Free Software Foundation?
CVR: That was primarily because of the apparent success of FreeDevelopers.Net in the initial phase and proximity of Richard Stallman for clearing any theoretical doubts. The Indian branch of FreeDevelopers.Net was registered as a commercial company in India under the Companies Act and indeed it was successful in winning a few projects from organizations that favored free software. While we enjoyed the backing of these organizations in the form of projects, we thought it would promote the cause of free software if we had an Indian chapter of Free Software Foundation. The idea was deliberated at length in the board of FreeDevelopers.Net and as you can imagine, it gained sudden acceptance.
EFY: How did you happen to invite RMS to inaugurate FSF India?
CVR: That was the organic and natural sequel of the events described in my answer to previous question.
EFY: Are you still involved in propagating Free Software? Do you still have links with FSFI?
CVR: Yes and No are the answer. Yes, in the sense that we do fund and maintain http://sarovar.org which is an Indian portal for hosting free software projects, fund several other projects of the TeX Users Group like LuaTeX which is the newest incarnation of Knuth’s TEX that is going to replace the default TEX compiler very soon, and TeX Gyre project which is an ambitious font project of Polish TeX Users Group, contributed fourteen LaTeX packages to Comprehensive TeXArchive Network and still maintain those packages, etc.
However, I am not as active as I was a few years ago. The very reason that brought me into TeX and free software world — perennial muscular dystrophy — has started pulling me back from active life. My mobility is extremely limited, I spend most of my time at home. Of course, Internet is there for my rescue.
LFY: As a person using free software for a decade, do you find any future for free software in business?
CVR: Yes, indeed, I think people can seldom avoid free software no matter it is business or personal computing. In this context, it is worth mentioning a recent development in the text processing world. As you may be aware, most of the text processing companies use 3B2, a proprietary typesetting system for academic journal typesetting. A company namely, Arbortext recently acquired Advent (which owned 3B2); people were a bit scared, but Arbortext came to their rescue saying that they would support and continue 3B2. But within six months, Arbortext was acquired by another CAD/CAM company. The new owners were silent about the continuance of 3B2 system. People are really scared now, and the belief that proprietary systems are more reliable than free/open stuff has vaporized. Some companies have already started development centers for TeX in India which is good news for TeXies and some repented for not using free alternatives. I have had a few requests for consulting too, but declined owing to my own neck-to-neck routines. This incident has opened the eyes of many protagonists of proprietary software in business.
LFY: Can you tell us something about your company? How many people work there? Are you getting sufficient work?
CVR: River Valley Technologies are one of the nine suppliers of Elsevier Science who are world’s largest academic journal publishers. We have been recently adjudged by Elsevier as their number one supplier among the nine for quality, technology and meeting schedules. It is a credit to free software and fitting answer to people who claim that only proprietary software can bring success for companies engaged in commercial grade production. Institute of Physics Publishing, Cambridge University Press and Nature Publishing Group are our other clients in the decreasing order of the size of their accounts with us. We are reasonably popular in the text processing industry where TEX is used and therefore, we do not have any dearth of work. We have a team of slightly over 150 people now and plan to extend our operations to Vietnam with the help of Han The Thanh who is the primary author of pdfTEX and part of our company.
(This work is licensed under the Creative Commons ‘Attribution, No-derivative’ 3.0 Licence. To view a copy of this licence, visit http://creativecommons.org/licenses/by-nd/3.0/)
Thursday, August 21, 2008
GNU/Linux Install Fest at Technopark
The Indian GNU/Linux Users' Group, Thiruvaanthapuram, is organising an Install Fest during September 1-5, 2008. This time it is in the den of computer geeks, the Technopark. The first such install fest organised by ILUG Tvpm at Kanakakkunnu Palace was a grand success even though it rained heavily that day (which, according to some people, is very auspicious). That was a one-day affair. But this time it is going to be for entire five days! And more: this time one expert speaks on a technical topic each day. So there is something even for geeks. And, to top it all, this time the Hon'ble Education Minister Sri M.A. Baby is inaugurating the fest! Wow!
So come on Technopark guys and gals! Take this opportunity to install the Fantastic Free Operating System and Applications on your laptops and desktops. And join the increasing crowd of Free Software users! Nothing like freedom, you know!
For more details please visit the ilug-tvm site.
So come on Technopark guys and gals! Take this opportunity to install the Fantastic Free Operating System and Applications on your laptops and desktops. And join the increasing crowd of Free Software users! Nothing like freedom, you know!
For more details please visit the ilug-tvm site.
Wednesday, August 20, 2008
Let us say NO to software patents
There are indications that the government is again trying to bring software patents, possibly covertly. The first indication of this has been in the draft Manual of Patent Practice and Procedure published by the Patent Office, India, in which they talk about "software per se" and software in association with hardware. This was repeated in the meeting held in Mumbai which was a consultation organised by the government with the public. Whether this move has been engineered by the bureaucracy or by the government under pressure from big corporates, this is not good for the software industry, especially the small scale sector, in India.
Copyright laws and patent laws were created to benefit society from the work of creative individuals. While copyright prevents publication of a creative work by others without the permission of the copyright holder (who may be the creator or someone to whom the creator has assigned the right), patent prevents the implementation of an idea that is innovative and not copied from an existing thing. The creator keeps the right for a definite period. In the case of copyright, its use has been manipulated so that now it is the publishing company that holds the right and that too for several decades after the death of the original creator. Moreover, in today's world with digital technology that can deliver any document to any number of people anywhere in the world at very little cost, copyright law often reduces the benefit to society rather than increase it. Thus, the copyright law has virtually outlived its purpose. It may be argued that patent laws still have some purpose since it helps an inventor to document and publish details of his/her invention without fear of someone taking away the benefits that he would have reaped. Even here, it is often publicly funded research that leads to innovation today, and this does not need to be patented. In fact, such innovation should not be restricted through patents.
But, in the case of software, patents are a greater danger. As Stallman wrote, "Software patents are the software project equivalent of land mines: each design decision carries a risk of stepping on a patent, which can destroy your project." (http://www.gnu.org/philosophy/fighting-software-patents.html). This is so because of two main reasons: i) software patents cover general ideas, not specific implementations, so that it becomes impossible for another programmer to implement that idea even differently; and ii) the patent applications are usually written in vague terms so that a good lawyer would be able to argue even against something very different though remotely similar. This drastically affects any programmer.
A reasonably complex computer program could contain hundreds, if not thousands, of ideas, and it would be virtually impossible for a programmer to avoid all patented ideas even if he is aware of all such patents. Often, it is virtually impossible to be even aware of all patented ideas. This is because so many patents have already been granted in the only country that supports software patents--namely, the United States of America--that it is practically impossible to keep track of all of them. And they continue to issue patents on the order of thousands every year. Keeping track of all of them, especially in view of the vagueness in their wording, is just impossible.
One argument often raised in support of software patent is that the WTO requires it. This is highly misleading. WTO covers software under copyright, and there is no place for patents there. It would appear that the interested parties raise this argument deliberately to mislead others. It should be remembered that a law to amend the patent act to include software under it had been discussed in the parliament a couple of years earlier and the parliament had rejected it outright. It is in this context that the government is trying to bring it surreptitiously through the manual, which says that software in association with hardware can be patented. Obviously, software independently can do nothing, and requires hardware for it to function. Thus, this argument is simply to pull wool over the eyes of the unsuspecting. Unfortunately, the smaller software companies in India seem to believe that they can benefit from software patents.
The consequence of all this is that small developers and small software companies will suffer the results of permitting software patents. Large software companies have large numbers of patents and thus, like large nuclear powers, refrain from using these against each other. They have a tacit understanding that none of them will file for patent violation against another. But they need not have such fear against any small software company. They can sue a company to its death. Particularly in the case of Free Software, software patents can cause a lot of problems. Because of all this, let all of us together say "NO" to software patents.
Copyright laws and patent laws were created to benefit society from the work of creative individuals. While copyright prevents publication of a creative work by others without the permission of the copyright holder (who may be the creator or someone to whom the creator has assigned the right), patent prevents the implementation of an idea that is innovative and not copied from an existing thing. The creator keeps the right for a definite period. In the case of copyright, its use has been manipulated so that now it is the publishing company that holds the right and that too for several decades after the death of the original creator. Moreover, in today's world with digital technology that can deliver any document to any number of people anywhere in the world at very little cost, copyright law often reduces the benefit to society rather than increase it. Thus, the copyright law has virtually outlived its purpose. It may be argued that patent laws still have some purpose since it helps an inventor to document and publish details of his/her invention without fear of someone taking away the benefits that he would have reaped. Even here, it is often publicly funded research that leads to innovation today, and this does not need to be patented. In fact, such innovation should not be restricted through patents.
But, in the case of software, patents are a greater danger. As Stallman wrote, "Software patents are the software project equivalent of land mines: each design decision carries a risk of stepping on a patent, which can destroy your project." (http://www.gnu.org/philosophy/fighting-software-patents.html). This is so because of two main reasons: i) software patents cover general ideas, not specific implementations, so that it becomes impossible for another programmer to implement that idea even differently; and ii) the patent applications are usually written in vague terms so that a good lawyer would be able to argue even against something very different though remotely similar. This drastically affects any programmer.
A reasonably complex computer program could contain hundreds, if not thousands, of ideas, and it would be virtually impossible for a programmer to avoid all patented ideas even if he is aware of all such patents. Often, it is virtually impossible to be even aware of all patented ideas. This is because so many patents have already been granted in the only country that supports software patents--namely, the United States of America--that it is practically impossible to keep track of all of them. And they continue to issue patents on the order of thousands every year. Keeping track of all of them, especially in view of the vagueness in their wording, is just impossible.
One argument often raised in support of software patent is that the WTO requires it. This is highly misleading. WTO covers software under copyright, and there is no place for patents there. It would appear that the interested parties raise this argument deliberately to mislead others. It should be remembered that a law to amend the patent act to include software under it had been discussed in the parliament a couple of years earlier and the parliament had rejected it outright. It is in this context that the government is trying to bring it surreptitiously through the manual, which says that software in association with hardware can be patented. Obviously, software independently can do nothing, and requires hardware for it to function. Thus, this argument is simply to pull wool over the eyes of the unsuspecting. Unfortunately, the smaller software companies in India seem to believe that they can benefit from software patents.
The consequence of all this is that small developers and small software companies will suffer the results of permitting software patents. Large software companies have large numbers of patents and thus, like large nuclear powers, refrain from using these against each other. They have a tacit understanding that none of them will file for patent violation against another. But they need not have such fear against any small software company. They can sue a company to its death. Particularly in the case of Free Software, software patents can cause a lot of problems. Because of all this, let all of us together say "NO" to software patents.
Saturday, July 26, 2008
Microsoft supports Apache Foundation
It seems Microsoft has contributed some money to the Apache Foundation. Unbelievable? See here. This, of course, naturally sets people thinking. About what Microsoft is up to. "Microsoft is putting a wide range of protocols that were formerly in the Communications Protocol Program under the Open Specification Promise (OSP). This guarantees their freedom from any patent claims from Microsoft now or in the future, and includes both Microsoft-developed and industry-developed protocols." says Groklaw. Things are getting curiouser and curiouser. What is Microsoft really up to?
Of course, we cannot expect M$ to have suddenly decided to support Free Software. Or can we? Look at it this way. GNU/Linux is eating into the desktop market of Microsoft. Distributions like Ubunutu and Mandriva are becoming very popular. And, though I don't have any statistics, I wouldn't be surprised if GNU/Linux has become the second most popular OS on the desktop. Some time back, Apple's OS X was the second most popular OS. And Microsoft had ported many of their applications to OS X. If that place has been taken by GNU/Linux, what prevents Microsoft from doing a similar thing? In fact why should they not? So I have a vague feeling that we may soon find "Microsoft Office for Linux" being marketed by M$. After all, their aim is to make money. And they will tell people that they can continue to use their "favourite" Office applications even if they migrate to GNU/Linux. I am pretty sure that there will be takers.
OK. Then where can they go from there? I guess they will make Firefox the default browser on Windows. In any case, Firefox is becoming increasingly popular even on Windows, and I remember having read somewhere that M$ is spending a lot of $ on IE development and getting nothing out of it. By putting Firefox, they save that money and can claim to have a very popular (or the most popular by that time?) browser by default. And they wind up the IE group in their company. And save money.
And, finally? Of course, they transform into a Free Software company. Which they will have to do, in any case. And with the money and user base they have, they can easily drive the others, such as Red Hat and SuSE out of business or at least become the dominant FS company. Not likely? Who can say? I feel that if they don't do that, then the chances are that the company would have to wind up. I don't see any other way in which they can survive the onslaught from Free Software.
Of course, we cannot expect M$ to have suddenly decided to support Free Software. Or can we? Look at it this way. GNU/Linux is eating into the desktop market of Microsoft. Distributions like Ubunutu and Mandriva are becoming very popular. And, though I don't have any statistics, I wouldn't be surprised if GNU/Linux has become the second most popular OS on the desktop. Some time back, Apple's OS X was the second most popular OS. And Microsoft had ported many of their applications to OS X. If that place has been taken by GNU/Linux, what prevents Microsoft from doing a similar thing? In fact why should they not? So I have a vague feeling that we may soon find "Microsoft Office for Linux" being marketed by M$. After all, their aim is to make money. And they will tell people that they can continue to use their "favourite" Office applications even if they migrate to GNU/Linux. I am pretty sure that there will be takers.
OK. Then where can they go from there? I guess they will make Firefox the default browser on Windows. In any case, Firefox is becoming increasingly popular even on Windows, and I remember having read somewhere that M$ is spending a lot of $ on IE development and getting nothing out of it. By putting Firefox, they save that money and can claim to have a very popular (or the most popular by that time?) browser by default. And they wind up the IE group in their company. And save money.
And, finally? Of course, they transform into a Free Software company. Which they will have to do, in any case. And with the money and user base they have, they can easily drive the others, such as Red Hat and SuSE out of business or at least become the dominant FS company. Not likely? Who can say? I feel that if they don't do that, then the chances are that the company would have to wind up. I don't see any other way in which they can survive the onslaught from Free Software.
Wednesday, July 23, 2008
Malayalam in GNU/Linux
Finally, Malayalam has become one of the official languages supported by the K Development Environment, or KDE, one of the most popular desktops in GNU/Linux. The youth in the Swatantra Malayalam Computing (SMC) movement, which is becoming a registered society, have exceeded the minimum amount of translation needed for KDE to accept Malayalam as an officially supported language. Congratulations, friends!
The other most popular desktop, GNOME, or GNU Network Object Model Environment, has already got Malayalam as an official language. But, as in the case of KDE too, we have to be alert and active continuously so that translations are added as and when the desktops come out with new versions. It is already almost time to start on the next version of GNOME.
This is the advantage, and the problem, with Free Software. Anyone can modify it to include one's own language or to suit it to one's own needs. At the same time, one has to do it. No one else is going to do it. This is a very good example of how freedom comes with responsibility. For example, in the case of, say, Windows, we can say that Microsoft is not doing it and blame them for any problems and be happy. We cannot do that in the case of Free software. I am saying this because many people do not understand this simple fact and blame Free Software for such things. This is something like decentralised planning. As a consequence of decentralised planning, it became necessary for people to attend meetings, decide on priorities of development activities to be taken up and get things done. There are a group of people who still live in an older era when it was convenient to blame officials for the state of the road and remain idle. That era has gone, goodness me.
We have other things to be got done. The Malayalam Wiktionary is quite light, with very few words. We have to put more words into it. Because, like Free Software, the Wiktionary also belongs to us. If we want it to be usable, it is our job to add sufficient words. So, friends, let us fall to it. And just as we made a success of localising KDE, let us make the Malayalam Wiktionary also usable by including sufficient words. And, as the saying in Malayalam goes, if we pull together, even a hill will fall! So let us wish ourselves success and take up the task.
The other most popular desktop, GNOME, or GNU Network Object Model Environment, has already got Malayalam as an official language. But, as in the case of KDE too, we have to be alert and active continuously so that translations are added as and when the desktops come out with new versions. It is already almost time to start on the next version of GNOME.
This is the advantage, and the problem, with Free Software. Anyone can modify it to include one's own language or to suit it to one's own needs. At the same time, one has to do it. No one else is going to do it. This is a very good example of how freedom comes with responsibility. For example, in the case of, say, Windows, we can say that Microsoft is not doing it and blame them for any problems and be happy. We cannot do that in the case of Free software. I am saying this because many people do not understand this simple fact and blame Free Software for such things. This is something like decentralised planning. As a consequence of decentralised planning, it became necessary for people to attend meetings, decide on priorities of development activities to be taken up and get things done. There are a group of people who still live in an older era when it was convenient to blame officials for the state of the road and remain idle. That era has gone, goodness me.
We have other things to be got done. The Malayalam Wiktionary is quite light, with very few words. We have to put more words into it. Because, like Free Software, the Wiktionary also belongs to us. If we want it to be usable, it is our job to add sufficient words. So, friends, let us fall to it. And just as we made a success of localising KDE, let us make the Malayalam Wiktionary also usable by including sufficient words. And, as the saying in Malayalam goes, if we pull together, even a hill will fall! So let us wish ourselves success and take up the task.
Tuesday, July 15, 2008
New Firefox and OpenOffice
I should guess the recent release of Firefox 3 and the upcoming release of OpenOffice.org 3 (I still wonder why the name of the software should have .org attached to it) will give a new boost to Free Software, especially GNU/Linux. Firefox is already the best browser feature-wise. With the large number of useful and interesting addons, no other browser can really compete with it. But then, there are people who have been using some other browser for a number of years who do not want to change for any reason. Well, that is their problem.
The beta version of OpenOffice 3 is available for testing, and it seems to have a number of new features. Since I am not familiar with any recent version of M$ Office (since Office 98 I think), I am not in a position to compare the two. But the improvements over version two of either application is great, and we know that version 3 did not take much time after version 2 came out. This is considerably faster than the rate at which M$ brings out its software. Consequently, I am sure Free Software applications will soon surpass proprietary software in quality, if they already have not. I am not saying this as the main reason for using Free Software. On the other hand, I am pointing this out since there are people who have been citing lack of features as the reason for not migrating to FS. I am sure very soon such people will not be able to use that as a reason for not migrating. Moreover, remember that people used to say that Free Software, developed by amateurs during their spare time, cannot be good? This is a validation of a community based production model of creative works. And this can be emulated in other spheres of creativity including music, literature and videos. May the era of creative freedom bloom!
The beta version of OpenOffice 3 is available for testing, and it seems to have a number of new features. Since I am not familiar with any recent version of M$ Office (since Office 98 I think), I am not in a position to compare the two. But the improvements over version two of either application is great, and we know that version 3 did not take much time after version 2 came out. This is considerably faster than the rate at which M$ brings out its software. Consequently, I am sure Free Software applications will soon surpass proprietary software in quality, if they already have not. I am not saying this as the main reason for using Free Software. On the other hand, I am pointing this out since there are people who have been citing lack of features as the reason for not migrating to FS. I am sure very soon such people will not be able to use that as a reason for not migrating. Moreover, remember that people used to say that Free Software, developed by amateurs during their spare time, cannot be good? This is a validation of a community based production model of creative works. And this can be emulated in other spheres of creativity including music, literature and videos. May the era of creative freedom bloom!
Tuesday, May 13, 2008
Advancing Freedom
Free Software has been advancing in many regions of the world, giving freedom to computer users. Though we hear an occasional news about somebody going to migrate to Free Software, we never realise the extent to which people have migrated. It is interesting to take a look at all the migrations over the last few years and see to what extent GNU/Linux has penetrated society. Let us look at some of the migration news on the web.
1. In 2003, Munich city in Germany decided to migrate all its 14,000 computers to GNU/Linux, although Microsoft had quoted upgrading the computers. After legal battles delayed the migration, by 2005, they had decided to adopt Debian GNU/Linux, overlooking the offer from Novell SuSE. (see: http://www.news.com/Debian-wins-Munich-Linux-deal/2100-7344_3-5689003.html)
2. In 2005, schools in Indiana state started migrating to GNU/Linux. By 2007, 100,000 children were using RedHat, SuSE and Ubuntu on their desktop computers. Ultimately, 300,000 children are expected to be using Free Software. (see: http://www.news.com/Indiana-schools-enroll-Linux/2100-7344_3-5820237.html?tag=nw.1 and http://www.techlearning.com/story/showArticle.php?articleID=196604800)
3. In 2005, the government of South Korea started migrating all its 10,000 schools to GNU/Linux. They used Buyeo, a Korean version of Linux, that was tested in 190 schools for two years. (see: http://www.news.com/Korea-brings-homegrown-open-source-to-schools/2100-7344_3-5755892.html?tag=nw.2)
4. The Extremadura province of Spain decided to migrate all its school computers to GNU/Linux, in view of the severe shortage of funds. They eventually migrated all machines being used in government offices. By the end of 2005, they had some 80,000 PCs running GNU/Linux, of which some 66,000 were in schools. (see: http://www.osnews.com/story/12611)
5. By 2007 summer, all schools in the Windsor Unified school district in Northern California migrated to Novell SuSE GNU/Linux. All 5000 students and 250 teachers are using Free Software. (see: http://searchenterpriselinux.techtarget.com/news/article/0,289142,sid39_gci1245710,00.html)
6. In 2007, all 2600 or so schools in Keala state in India migrated to a customised version of GNU/Linux meant for Kerala schools. The state government also decided to promote Free Software for all governmental use. (see, for instance, http://www.news.com/Indias-Kerala-state-goes-open-source/2100-7344_3-6194118.html?tag=nw.3)
7. By 2007 end, the government of Macedonia had decided to install Ubuntu 7.04 on all computers in their schools, as part of their effort to provide one computer per student. This amounted to some 180,000 computers. (see: http://www.ubuntu.com/news/macedonia-school-computers)
8. ELCOT, the Tamil Nadu Electronics Corporation, migrated all its computers to SuSE GNU/Linux by 2007 end. Now they are in the process of migrating school computers to Free Software. This involves something like 1900 servers and 30,000 desktops. (see: http://www.expresscomputeronline.com/20071217/casestudyspecial11.shtml)
9. Many educational institutions in Italy migrated to Free Software, starting from 1998. (see: http://www.linuxjournal.com/article/8309)
These are only the stories that I could find on the web. There are surely many more such stories that I could not find or those that are not available on the web. Also, stories of migration my companies often do not reach the media -- the Life Insurance Corporation of India, for instance.
The list is already impressive, and, I am sure, does help Free Software enthusiasts feel happy. I also hope this list would help those who are debating migration to take a decision soon.
PS:
1. A recent study reveals that the development of Free Software (they call it Open Source, though) is proceeding at an exponential rate. Which means, we can expect to see more new features and more new applications appear more frequently. Which is really good news! (see: http://www.riehle.org/publications/2008/the-total-growth-of-open-source/)
2. Another study shows that Free Software (again, they call it Open Source) is being adopted more frequently by large companies, eating into sales of proprietary software by about $60 billion a year! Wow! (see: http://news.zdnet.co.uk/software/0,1000000121,39397439,00.htm)
PPS:
1) Chennai schools are moving to Free Software: see http://timesofindia.indiatimes.com/Chennai/Corporation_school_teachers_to_be_trained_in_computers_/articleshow/3592760.cms
2) VietNamNet Bridge – The Ministry of Information and Communications has issued an instruction on using open source software products at state agencies. Accordingly, by June 30, 2009, 100% of servers of IT divisions of government agencies must be installed with open source software. http://english.vietnamnet.vn/tech/2009/01/822425/%3C/a
(Added on Jan 12, 2009)
3) Cuba decides to migrate. http://www.cio-weblog.com/50226711/cuba_open_source.php (Added on Feb 12, 2009)
4) The Central Silk Board, Government of India, has opted for Free and Open Source software for its MIS. The tender specifically states "The software/solutions shall be based on Free and Open Source Technologies." http://indiansilk.kar.nic.in/tender/Tender.htm (Added on February 15, 2009)
5) The Government of Canada is thinking about Free Software. http://www.cbc.ca/technology/story/2009/02/12/tech-feds-open-source.html?ref=rss (Added on February 17, 2009)
6) The French police migrating their 90,000 computers to Free Software.
http://arstechnica.com/open-source/news/2009/03/french-police-saves-millions-of-euros-by-adopting-ubuntu.ars (Added on March 23, 2009)
1. In 2003, Munich city in Germany decided to migrate all its 14,000 computers to GNU/Linux, although Microsoft had quoted upgrading the computers. After legal battles delayed the migration, by 2005, they had decided to adopt Debian GNU/Linux, overlooking the offer from Novell SuSE. (see: http://www.news.com/Debian-wins-Munich-Linux-deal/2100-7344_3-5689003.html)
2. In 2005, schools in Indiana state started migrating to GNU/Linux. By 2007, 100,000 children were using RedHat, SuSE and Ubuntu on their desktop computers. Ultimately, 300,000 children are expected to be using Free Software. (see: http://www.news.com/Indiana-schools-enroll-Linux/2100-7344_3-5820237.html?tag=nw.1 and http://www.techlearning.com/story/showArticle.php?articleID=196604800)
3. In 2005, the government of South Korea started migrating all its 10,000 schools to GNU/Linux. They used Buyeo, a Korean version of Linux, that was tested in 190 schools for two years. (see: http://www.news.com/Korea-brings-homegrown-open-source-to-schools/2100-7344_3-5755892.html?tag=nw.2)
4. The Extremadura province of Spain decided to migrate all its school computers to GNU/Linux, in view of the severe shortage of funds. They eventually migrated all machines being used in government offices. By the end of 2005, they had some 80,000 PCs running GNU/Linux, of which some 66,000 were in schools. (see: http://www.osnews.com/story/12611)
5. By 2007 summer, all schools in the Windsor Unified school district in Northern California migrated to Novell SuSE GNU/Linux. All 5000 students and 250 teachers are using Free Software. (see: http://searchenterpriselinux.techtarget.com/news/article/0,289142,sid39_gci1245710,00.html)
6. In 2007, all 2600 or so schools in Keala state in India migrated to a customised version of GNU/Linux meant for Kerala schools. The state government also decided to promote Free Software for all governmental use. (see, for instance, http://www.news.com/Indias-Kerala-state-goes-open-source/2100-7344_3-6194118.html?tag=nw.3)
7. By 2007 end, the government of Macedonia had decided to install Ubuntu 7.04 on all computers in their schools, as part of their effort to provide one computer per student. This amounted to some 180,000 computers. (see: http://www.ubuntu.com/news/macedonia-school-computers)
8. ELCOT, the Tamil Nadu Electronics Corporation, migrated all its computers to SuSE GNU/Linux by 2007 end. Now they are in the process of migrating school computers to Free Software. This involves something like 1900 servers and 30,000 desktops. (see: http://www.expresscomputeronline.com/20071217/casestudyspecial11.shtml)
9. Many educational institutions in Italy migrated to Free Software, starting from 1998. (see: http://www.linuxjournal.com/article/8309)
These are only the stories that I could find on the web. There are surely many more such stories that I could not find or those that are not available on the web. Also, stories of migration my companies often do not reach the media -- the Life Insurance Corporation of India, for instance.
The list is already impressive, and, I am sure, does help Free Software enthusiasts feel happy. I also hope this list would help those who are debating migration to take a decision soon.
PS:
1. A recent study reveals that the development of Free Software (they call it Open Source, though) is proceeding at an exponential rate. Which means, we can expect to see more new features and more new applications appear more frequently. Which is really good news! (see: http://www.riehle.org/publications/2008/the-total-growth-of-open-source/)
2. Another study shows that Free Software (again, they call it Open Source) is being adopted more frequently by large companies, eating into sales of proprietary software by about $60 billion a year! Wow! (see: http://news.zdnet.co.uk/software/0,1000000121,39397439,00.htm)
PPS:
1) Chennai schools are moving to Free Software: see http://timesofindia.indiatimes.com/Chennai/Corporation_school_teachers_to_be_trained_in_computers_/articleshow/3592760.cms
2) VietNamNet Bridge – The Ministry of Information and Communications has issued an instruction on using open source software products at state agencies. Accordingly, by June 30, 2009, 100% of servers of IT divisions of government agencies must be installed with open source software. http://english.vietnamnet.vn/tech/2009/01/822425/%3C/a
(Added on Jan 12, 2009)
3) Cuba decides to migrate. http://www.cio-weblog.com/50226711/cuba_open_source.php (Added on Feb 12, 2009)
4) The Central Silk Board, Government of India, has opted for Free and Open Source software for its MIS. The tender specifically states "The software/solutions shall be based on Free and Open Source Technologies." http://indiansilk.kar.nic.in/tender/Tender.htm (Added on February 15, 2009)
5) The Government of Canada is thinking about Free Software. http://www.cbc.ca/technology/story/2009/02/12/tech-feds-open-source.html?ref=rss (Added on February 17, 2009)
6) The French police migrating their 90,000 computers to Free Software.
http://arstechnica.com/open-source/news/2009/03/french-police-saves-millions-of-euros-by-adopting-ubuntu.ars (Added on March 23, 2009)
Friday, May 09, 2008
A New Wave of Freedom
This is an article that was published in the May 10- 23, 2008, issue of Frontline (see http://www.frontlineonnet.com/stories/20080523251008900.htm), but without their editorial corrections. The major editorial changes are in the sub-headings. It was published under the Creative Commons Attribution Share Alike 2.5 licence.
Freedom in Software
1. Freedom to use on any number of computers for any purpose;
2. Freedom to share the software with your family and friends;
3. Freedom to study and modify the software; and
4. Freedom to redistribute the modified software.
Freedom in Knowledge
A New Wave of Freedom
Dr. V. Sasi Kumar
Any action that is dictated by fear or by coercion of any kind ceases to be moral. — Mohandas Karamchand Gandhi
India became a Sovereign Republic on 26 January 1950. India became free. Or, more precisely, political power was transferred from the British to Indians. That was a period when a number of countries that were living under the yoke of imperialism broke free. Politically, that is. We still do not enjoy certain freedoms that we deserve. A new wave of freedom movements, to achieve these freedoms, is now sweeping the world—a movement that is bound to change the way we think, the way we do things and the way we interact. This time it started from the United States and is aiming to free people from the clutches of monopoly corporations. And the role of Gandhiji is being played by an extraordinary person with long hair and a long beard; a man named Richard Mathew Stallman, though he vehemently rejects any comparison with Gandhiji or Nelson Mandela.
“Till we are fully free, we are slaves”, said Gandhiji. Developments in technologyhave made it possible for mankind to enjoy greater freedom in certain ways. However, vested interests, with help from legislators, are now succeeding in preventing society from enjoying this freedom. For instance, with the advent of the computer and the Internet, it has become possible for data, information and knowledge to be communicated instantaneously, provided a computer with Internet connection is available at both ends. However, some of our laws that were designed for an earlier era are preventing society from benefiting fully from this technology. The new freedom movement is finding means to circumvent these laws. And, interestingly, this movement is not led by political parties or activists, but, of all people, by computer programmers (or hackers). Let us look at some of the ways in which our freedoms are being curtailed, and how there are ways in which we can regain our freedom even within the existing paradigm.
When you switch on your computer, you are making a political statement. This may sound absurd, trying to find politics in even mundane matters. But this is a fact. In the early days of the computer, users used to write their own programs and they used to exchange these programs according to need. No one used to keep exclusive rights to the programs. Those days, computers were big and expensive, often occupying their own rooms, but were relatively much less powerful compared even to today’s small PCs. As technology developed, computers became smaller and, interestingly, more powerful. It was around the early 1980s, that computer manufacturers started enforcing what was called a non-disclosure agreement on programmers who were engaged to write software for their computers. These agreements prevented programmers from disclosing the human-readable source-code of the programs. And software became a product for which users had to pay. Of course, some users continued to write programs for their own purpose, which some people still continue to do, but ready-made programs became available on payment that computer users increasingly started using. It was as a reaction to this productisation of software that Richard Stallman, then working in the Artificial Intelligence Lab of the Massachusetts Institute of Technology, decided to create an operating system (OS) and applications that gave users freedom. He believed that software is like knowledge (as he often says, like a recipe) and, like knowledge, software should not be the property of any individual or organisation. It should belong to all humanity. Stallman wrote:
“What does society need? It needs information that is truly available to its citizens—for example, programs that people can read, fix, adapt, and improve, not just operate. But what software owners typically deliver is a black box that we can’t study or change. Society also needs freedom. When a program has an owner, the users lose freedom to control part of their own lives.” (see http://www.gnu.org/philosophy/why-free.html)
As a result, he started a project that he named GNU to create Free Software, and he decided to model his Free operating system on the then very popular Unix. Unix was a proprietary OS that could handle multiple users simultaneously, could be used to interconnect computers, and was very secure. In those days, many programmers used to name a new program that was similar to an existing one by creating an acronym saying this is not that. Thus, for instance, a new text editor similar to the existing Emacs editor was called eine for Eine Is Not Emacs. In a similar manner, he called his new OS by the name GNU for GNU is Not Unix. This was later used along with the Linux kernel (the core part of an OS) and thus was born the GNU/Linux OS. We now have different
kernels that can be used along with GNU software, such as Free BSD, Open Solaris and so on.“Free Software is a matter of freedom, not cost. It is a matter of liberty, not price. The word ‘free’ in Free Software has a similar meaning as in free speech, free people and free country and should not be confused with its other meaning associated with zero-cost. Think of Free Software as software which is free of encumbrances, not necessarily free of cost. Think of it as swatantra software.” (see www.fsf.org.in). Free Software is software that gives users four freedoms, namely,
1. Freedom to use on any number of computers for any purpose;
2. Freedom to share the software with your family and friends;
3. Freedom to study and modify the software; and
4. Freedom to redistribute the modified software.
The third freedom means that the so-called source code (the human-readable text) of the programs should be available to any user who wants it. But one may wonder what use it is to the users. While most users may not be able to even study and understand the program, let alone modify it, this freedom makes it possible for anyone to get a programmer to modify it, and also makes it possible for programmers around the world to at least study it and ensure that no part of the program causes any harm to the users. In reality, business houses and other organisations are able to modify it to suit their needs.
Stallman soon left his job in MIT because of the fear that MIT may claim the copyright for his work. He was virtually a one-man industry when he started the GNU project in 1984, but was later joined by tens of thousands of people from all over the world. In 1985, He started the Free Software Foundation (FSF) to promote Free Software. Today, apart from the FSF in Boston, USA, (see www.fsf.org) there are FSFs in Europe (www.fsfeurope.org), India (www.fsf.org.in) and Latin America (www.fsfla.org). And Free Software has become powerful enough, and popular enough, to challenge the might of many proprietary software companies. For instance, all schools in Kerala use only Free Software, and the government of Kerala is in the process of migrating all its computers to Free Software. Schools in the Extramadura province in Spain do the same. But much before that, the city of Munich had decided to migrate all its computers to Free Software. Many companies and government bodies have already migrated (such as ELCOT in Tamil Nadu) or are in the process (the Kerala State Electricity Board, for instance). Though the Government of Kerala has adopted an IT Policy that explicitly promotes Free Software, the Government of India is yet to take such a step. Let us hope that the Government of India too will soon declare freedom in software.
Freedom in Knowledge
Now, software is like knowledge, as Stallman found. The similarity can be established in a very detailed manner. Instead of listing all the arguments, it may be pointed out that a lot of knowledge is available in digital format today, and, for a computer, there is little difference between a program and digitised knowledge such as a text file, image file or video file. In this situation, it should be possible to make knowledge also Free, just as the GNU project made software Free.
In March 2000, Jimmy Wales, an American Internet entrepreneur, started Nupedia, a free content online encyclopedia, the forerunner of today’s Wikipedia. The content of the encyclopedia was licenced under the Nupedia Open Content Licence that permitted anyone to copy, modify and distribute it, but prohibited anyone from charging for the content. The content was written by volunteers whose capability in the area was assessed by a committee and the content they submitted was peer reviewed before publishing. The cost of running Nupedia was underwritten by Bomis, an Internet company owned by Wales.
However, Nupedia had a short life. (It was wound up in 2003 after Wikipedia became a success.) Many contributors were unhappy with the extent of editorial control over contributions, and Richard Stallman and the FSF were in favour of giving much greater freedom to contributors. As a consequence, FSF started a new Free encyclopedia called GNUPedia in 2001. But since Jimmy Wales already owned the domain name gnupedia.org, this was renamed GNE (for GNE is Not an Encyclopedia) along the lines of GNU. GNE had a still shorter life partly because it was going through a struggle to decide on the extent of editorial control, but mainly because Nupedia started Wikipedia in 2001, which offered total freedom and licenced its content under the GNU Free Documentation Licence. Apparently, it was Stallman who first put forward the suggestion for a Free online encyclopedia in 1999. Though he started GNE, after its failure he has been supporting Wikipedia.
Wikipedia today is the most popular encyclopedia with more than two million articles in English alone and has pages in many other languages. Eight of these languages have more than 3,00,000 articles and eight other languages have more than 1,00,000 articles. 254 languages of the world have at least one Wikipedia page. Indian languages are not well represented in Wikipedia. Telugu tops with 38,000 articles, followed by Bishnupriya Manipuri at 23,000, Bengali (17,000), Hindi (16,500), Marathi (16,200) and Tamil (13,000). All other languages have less than 10,000 articles. It is understood that the Malayalam encyclopedia being published by the Government of Kerala is planning to put all their articles in Wikipedia. Though, admittedly, the number of Internet users is a tiny fraction of the country’s population, this is bound to grow and the availability of information in Indian languages would certainly be a great help to all Indians, in India and abroad.
Wikipedia is today run by a non-profit organisation called Wikimedia Foundation with the help of contributions from the public. It has several other projects today, such as Wikibooks, Wikinews, Wiktionary, and so on. All the material, including text and figures, in all these sites can be freely copied, modified and used for any purpose without violating the copyright rules. This really is Freedom in knowledge.
Another related project is Wikimapia (http://wikimapia.org/). To quote Wikipedia, “WikiMapia is an online map and satellite imaging resource that combines Google Maps with a wiki system, allowing users to add information (in the form of a note) to any location on earth. It was created by Alexandre Koriakine and Evgeniy Saveliev, and was launched on May 24, 2006 with the aim of ‘describing the whole planet Earth’. It is one of the top 1000 websites visited, and has over 6 million places marked. While registration is not required to edit Wikimapia, over 153,000 users from around the world are currently registered.”
Freedom in Creativity
The word “knowledge” is used here to denote a wide spectrum of material including articles, books, stories, pictures, music, movies and so on. It has to be remembered that each of these has certain features that are not present in the others. Thus, for example, an article on Indian astronomy would largely contain material culled from various sources, though the actual form of presentation may be the author’s own. But a story would be the creative work that has emerged totally from the author’s imagination.
Thus, for human beings, knowledge has a fundamental difference with software. This is because, unlike software, it may not be advisable for some forms of knowledge to be allowed to be modified by anyone. Thus, for example, an interview with a personality has to retain its form and content since it is a report of an actual conversation. It may become dangerous to allow anyone to modify it. On the other hand, freedom could be given, for instance, to publish it elsewhere without any modification. Again, an artist may not wish anyone else to modify his painting, though it may not cause any problems. Thus, it is not sufficient to have a single licence for all forms of knowledge as we can do with in the case of software. Then what is the solution?
The solution was first offered by Creative Commons (CC) in December 2002. Creative Commons (http://www.creativecommons.org) was launched by Lawrence Lessig, Professor at Stanford Law School, and friends precisely to address this problem. “Creative Commons took its idea ‘give away free copyright licenses’ from the Free Software Movement. But the problem we aimed to solve was somewhat different.” says Lawrence Lessig. And how was it different? “We didn’t begin with a world without proprietary culture. Instead, there has always been proprietary culture meaning work protected by an exclusive right. ... But for most of our history, the burdens imposed by copyright on other creators, and upon the culture generally, were slight. And there was a great deal of creative work that could happen free of the regulation of the law. ... All that began to change with the birth of digital technologies, and for a reason that no one ever fully thought through.”(see http://creativecommons.org/weblog/entry/5668).
There was another reason that prompted the formulation of these licences. After the Berne convention in 1886, it became unnecessary to register for copyright. Any original material is automatically copyrighted. This was not so earlier. Eventually it became unnecessary even to mark a document as copyrighted. Unless otherwise declared, every document not in the public domain is copyrighted. Thus, it becomes difficult even to know whether a work is protected under Copyright law or not. This puts considerable difficulties in reusing material that is already available. And authors who may be willing to allow others some freedoms had no means of doing so. It was either Copyright or Public Domain (which allows all rights to everyone).
Creative Commons offers several licences through which the creator can offer certain freedoms to the people—or, as CC puts it, Some Rights Reserved as opposed to All Rights Reserved under Copyright. CC has four core licences, namely, Attribution (denoted as by), Noncommercial (nc), No Derivative Works (nd) and Share Alike (sa). These licences can be combined to produce new licences such as by-sa, by-nc-nd and so on (see http://creativecommons.org/about/licenses/meet-the-licenses for more details) that are more useful than the core licences. CC has also developed a Sampling licence that permits others to use portions of the work in their own work. Remember a young author of Indian origin being penalised some time back for using parts of other books in her novel, even though people liked her novel?
An interesting consequence of CC was demonstrated through the creation of a piece of music through collaboration between different people who never knew each other. Colin Mutchler, an advocate for using media and technology to inspire people and cultures to take action toward a sustainable economy, submitted “My Life,” an acoustic guitar song, to Opsound, a music registry that requires Attribution-Share Alike licensing; Cora Beth, a total stranger to Colin, then layered a violin onto the song to create “My Life Changed.” No copyright lawyers were consulted—or harmed—in the process. Gilberto Gil, Brazil’s Minister of Culture and a Grammy-award winning musician, has been supporting freedom in culture and has released some of his music under the CC Sampling licence.
A natural question is whether the creator will not lose revenue by allowing people to freely use his/her creations. The experience has been that (s)he does not. For instance, music groups have said that free music downloads, in fact, help them get more concerts. And their main income is from concerts (see http://www.news.com/2010-1071-944488.html, for instance. A Google search will find several such reports). And there are ways in which they can earn money, too. As Stallman and others have suggested, there can be a link on the download page that makes it possible for a user to make a payment voluntarily. For a reasonably good work, this could fetch the author a good sum. In any case, illegal copies of most movies and music are freely available in almost all parts of the globe, especially in developing countries, and nothing has happened to either the music industry or the movie industry. However, in the long run, the publishing industry, the recording industry and the film industry may have to move to a new paradigm that may be defined by the new technologies that are bound to emerge, though these industries have always shown a strong tendency to cling on to old paradigms and try their best not to change. (Remember how the music industry protested when the tape recorder was invented.) Till then, however, no drastic changes can be foreseen.
The music industry in the US succeeded in bringing legislation to support them through the DRM (Digital Rights Management) technology and an associated law and the DMCA (Digital Millennium Copyright Act). Stallman and Free Software enthusiasts call DRM Digital Restrictions Management. The technology actually prevents people from copying material recorded using the technology, or even play the recording on another player. Therefore, the word Restrictions seems to be more appropriate. Music enthusiasts have been protesting against this and one can find a lot of material on the web on this. They say that DRM even prevents their fair use right to make a back-up copy. Opponents have created software that can overcome DRM technology. But the DMCA makes it illegal to create or use such technology to break DRM. Fortunately, these laws are now present only in a few countries. India is under pressure from Indian and foreign recording industry to implement these laws. But let us hope that India would choose to give the benefits of technology to society than to the industry.
Freedom in Scientific Publishing
Publication of journals in science was started with the intention of communicating the results of research to other scientists. The first scientific journal in the modern sense was the Philosophical Transactions of the Royal Society of London which started publication in 1665. In those days, the only means of such communication was through print. Most of the first journals were published by societies of researchers such as the Royal Society. As the number of journals increased, and the number of researchers also increased, publication companies found this a good business. A number of large publishing houses entered the business and, interestingly, the price of journals too started increasing. Eventually, the scientific community started revolting against journals that charged heavily. In 2001, two organisations jointly published what was called Declaring Independence (see http://www.arl.org/sparc/DI/).
Scientific or scholarly publishing is in many ways different from other forms of publishing. Here, articles are written by researchers and peer-reviewed by researchers. The editors of journals are also often researchers. The publishing house only prints and sends the journals to subscribers. The researchers are mostly paid by the public. Their research work is also supported by the public. Yet, the copyright of the articles is owned by the publishing house. Researchers and the public need to subscribe to the journals (ie. pay the publishers) for access to the information that was generated through public funds. And the journals were increasingly becoming more and more expensive that even some of the well-to-do universities in developed countries found it increasingly expensive to subscribe to all the relevant journals. These were the circumstances in which the scientists began to revolt.
The movement seems to have started in 2001 with a petition initiative by Patrick Brown and Michael Eisen, though there were sporadic protests from scientists even earlier. Thus, Prof. Donald Knuth, author of the classic Art of Computer Programming and the inventor of TeX, a language for typesetting technical documents, writes, “I love my library and the other libraries I visit frequently, and my blood boils when I see a library being overcharged. Therefore, I wrote a strong letter to Elsevier in August 2001 ... expressing serious concerns about their future pricing policy for the Journal of Algorithms. Elsevier, however, ignored my letter and did not reply.” (see http://www-cs-faculty.stanford.edu/%7Eknuth/joalet.pdf). The Brown-Eisen petition called for all scientists to pledge that from September of 2001 they would discontinue submission of papers to journals which did not make the full-text of their papers available to all, free and unfettered, either immediately or after a delay of several months. The establishment of the Public Library of Science (PLoS) was the next important event in the move towards freedom in scholarly publishing. Though they had support from an eminent Nobel Laureate, Dr. Harold Varmus, they had to wait for some time before they could become fully operational, with the publication of the journal PLoS Biology in 2003. Today they publish 7 journals, the contents of which are freely available on the Internet. They follow an author-pays model where authors of articles have to pay for publishing. They, and similar other journals, have provision to waive payment for authors from developing countries or authors who do not have provision for payment.
In Europe, the Budapest Open Access Initiative, which was, at the same time, a statement of intent, a statement of strategy and a statement of commitment, was signed by several scientists at a meeting convened by the Open Society Institute during December 1-2, 2001. Today, the Initiative has been signed by thousands of scientists. This initiative has made a significant impact the world over, especially in Europe. Several research and funding agencies, such as CERN and NIH, have mandated open access for all publications arising out of research funded by them.
Open Access means that the publications are available freely to other scientists and to the public. In fact, it asks for all freedoms for users and demands only that the author be acknowledged and the integrity of the material be maintained. Of course, it does not permit republication of the material in the original form or in modified form, as CC licences do! Open Access to scholarly publications is very important in a country like India, obviously. The Government of India, therefore, should mandate Open Access (OA) for all publications arising out of publicly funded research. This can be in either of two ways: (i) the author can put up the article in his/her own website, in his/her institute’s website or at a centralised website (journals that permit this are called OA Green); or, they can publish in Open Access journals that put up their contents on their own websites (called OA Gold). Fortunately, a large fraction of Indian journals are OA. But most good papers from India are published in journals abroad that are not necessarily OA.
Freedom in Commerce
This is about a new experiment being conducted in India. The idea is to bring total transparency to businesses. An IT company has started functioning in Pune, called WikiOcean. Details about the company can be found at www.wikiocean.net. This company is unique in that the company website shows all details of its functioning, including financial transactions. They call this kind of system a Wekosystem, a play with wiki and ecosystem. As its website explains, “WikiOcean is a participatory, non-proprietary organization where professionals join on revenue-sharing model as explained in the wekosystem.” This company was inspired by the transparency of Free Software, and, in fact, one of the so-called catalysts (the ones who regulate the structure and dynamics of wekosystem) is the Chairman of the Free Software Foundation of India, Prof. G. Nagarjuna. The company has started functioning, and is already working on projects. But it is too early to see how well such a company can survive. Let us hope for the best.
Another absurdly exotic idea is to copy the Free Software model for other products. In other words, make all needs freely available to everyone! Though this may sound totally absurd, we may not be able to simply rule out the possibility since some small scale efforts are already on and seemingly running. This idea is being discussed by a not so small group of people that calls itself Oekonux (derived from oekonomie, the German word for economy, and Linux). Details can be found at www.oekonux.org and you could join their active mailing list if you are really interested.
Conclusion
As we have seen, new technologies bring new challenges and new ideas. And we may have to rewrite old laws that were created for an entirely different situation, a different technological paradigm. When new technology appears, we need to change our laws to suit the new situation so that the entire society can fully benefit from the new technology. Else a small section of society could garner all the benefits. And, at the pace at which technology is changing, it is not going to be easy to keep track of all its implications. Our technocrats and policy makers need to keep pace.
(This article is published under the Creative Commons Attribution Share Alike 2.5 licence. This article may be published in any media as it is or in a modified form provided this note is also included. For details about this licence, please visit http://creativecommons.org/licenses/by-sa/2.5/in/)
Freedom in Creativity
The word “knowledge” is used here to denote a wide spectrum of material including articles, books, stories, pictures, music, movies and so on. It has to be remembered that each of these has certain features that are not present in the others. Thus, for example, an article on Indian astronomy would largely contain material culled from various sources, though the actual form of presentation may be the author’s own. But a story would be the creative work that has emerged totally from the author’s imagination.
Thus, for human beings, knowledge has a fundamental difference with software. This is because, unlike software, it may not be advisable for some forms of knowledge to be allowed to be modified by anyone. Thus, for example, an interview with a personality has to retain its form and content since it is a report of an actual conversation. It may become dangerous to allow anyone to modify it. On the other hand, freedom could be given, for instance, to publish it elsewhere without any modification. Again, an artist may not wish anyone else to modify his painting, though it may not cause any problems. Thus, it is not sufficient to have a single licence for all forms of knowledge as we can do with in the case of software. Then what is the solution?
The solution was first offered by Creative Commons (CC) in December 2002. Creative Commons (http://www.creativecommons.org) was launched by Lawrence Lessig, Professor at Stanford Law School, and friends precisely to address this problem. “Creative Commons took its idea ‘give away free copyright licenses’ from the Free Software Movement. But the problem we aimed to solve was somewhat different.” says Lawrence Lessig. And how was it different? “We didn’t begin with a world without proprietary culture. Instead, there has always been proprietary culture meaning work protected by an exclusive right. ... But for most of our history, the burdens imposed by copyright on other creators, and upon the culture generally, were slight. And there was a great deal of creative work that could happen free of the regulation of the law. ... All that began to change with the birth of digital technologies, and for a reason that no one ever fully thought through.”(see http://creativecommons.org/weblog/entry/5668).
There was another reason that prompted the formulation of these licences. After the Berne convention in 1886, it became unnecessary to register for copyright. Any original material is automatically copyrighted. This was not so earlier. Eventually it became unnecessary even to mark a document as copyrighted. Unless otherwise declared, every document not in the public domain is copyrighted. Thus, it becomes difficult even to know whether a work is protected under Copyright law or not. This puts considerable difficulties in reusing material that is already available. And authors who may be willing to allow others some freedoms had no means of doing so. It was either Copyright or Public Domain (which allows all rights to everyone).
Creative Commons offers several licences through which the creator can offer certain freedoms to the people—or, as CC puts it, Some Rights Reserved as opposed to All Rights Reserved under Copyright. CC has four core licences, namely, Attribution (denoted as by), Noncommercial (nc), No Derivative Works (nd) and Share Alike (sa). These licences can be combined to produce new licences such as by-sa, by-nc-nd and so on (see http://creativecommons.org/about/licenses/meet-the-licenses for more details) that are more useful than the core licences. CC has also developed a Sampling licence that permits others to use portions of the work in their own work. Remember a young author of Indian origin being penalised some time back for using parts of other books in her novel, even though people liked her novel?
An interesting consequence of CC was demonstrated through the creation of a piece of music through collaboration between different people who never knew each other. Colin Mutchler, an advocate for using media and technology to inspire people and cultures to take action toward a sustainable economy, submitted “My Life,” an acoustic guitar song, to Opsound, a music registry that requires Attribution-Share Alike licensing; Cora Beth, a total stranger to Colin, then layered a violin onto the song to create “My Life Changed.” No copyright lawyers were consulted—or harmed—in the process. Gilberto Gil, Brazil’s Minister of Culture and a Grammy-award winning musician, has been supporting freedom in culture and has released some of his music under the CC Sampling licence.
A natural question is whether the creator will not lose revenue by allowing people to freely use his/her creations. The experience has been that (s)he does not. For instance, music groups have said that free music downloads, in fact, help them get more concerts. And their main income is from concerts (see http://www.news.com/2010-1071-944488.html, for instance. A Google search will find several such reports). And there are ways in which they can earn money, too. As Stallman and others have suggested, there can be a link on the download page that makes it possible for a user to make a payment voluntarily. For a reasonably good work, this could fetch the author a good sum. In any case, illegal copies of most movies and music are freely available in almost all parts of the globe, especially in developing countries, and nothing has happened to either the music industry or the movie industry. However, in the long run, the publishing industry, the recording industry and the film industry may have to move to a new paradigm that may be defined by the new technologies that are bound to emerge, though these industries have always shown a strong tendency to cling on to old paradigms and try their best not to change. (Remember how the music industry protested when the tape recorder was invented.) Till then, however, no drastic changes can be foreseen.
The music industry in the US succeeded in bringing legislation to support them through the DRM (Digital Rights Management) technology and an associated law and the DMCA (Digital Millennium Copyright Act). Stallman and Free Software enthusiasts call DRM Digital Restrictions Management. The technology actually prevents people from copying material recorded using the technology, or even play the recording on another player. Therefore, the word Restrictions seems to be more appropriate. Music enthusiasts have been protesting against this and one can find a lot of material on the web on this. They say that DRM even prevents their fair use right to make a back-up copy. Opponents have created software that can overcome DRM technology. But the DMCA makes it illegal to create or use such technology to break DRM. Fortunately, these laws are now present only in a few countries. India is under pressure from Indian and foreign recording industry to implement these laws. But let us hope that India would choose to give the benefits of technology to society than to the industry.
Freedom in Scientific Publishing
Publication of journals in science was started with the intention of communicating the results of research to other scientists. The first scientific journal in the modern sense was the Philosophical Transactions of the Royal Society of London which started publication in 1665. In those days, the only means of such communication was through print. Most of the first journals were published by societies of researchers such as the Royal Society. As the number of journals increased, and the number of researchers also increased, publication companies found this a good business. A number of large publishing houses entered the business and, interestingly, the price of journals too started increasing. Eventually, the scientific community started revolting against journals that charged heavily. In 2001, two organisations jointly published what was called Declaring Independence (see http://www.arl.org/sparc/DI/).
Scientific or scholarly publishing is in many ways different from other forms of publishing. Here, articles are written by researchers and peer-reviewed by researchers. The editors of journals are also often researchers. The publishing house only prints and sends the journals to subscribers. The researchers are mostly paid by the public. Their research work is also supported by the public. Yet, the copyright of the articles is owned by the publishing house. Researchers and the public need to subscribe to the journals (ie. pay the publishers) for access to the information that was generated through public funds. And the journals were increasingly becoming more and more expensive that even some of the well-to-do universities in developed countries found it increasingly expensive to subscribe to all the relevant journals. These were the circumstances in which the scientists began to revolt.
The movement seems to have started in 2001 with a petition initiative by Patrick Brown and Michael Eisen, though there were sporadic protests from scientists even earlier. Thus, Prof. Donald Knuth, author of the classic Art of Computer Programming and the inventor of TeX, a language for typesetting technical documents, writes, “I love my library and the other libraries I visit frequently, and my blood boils when I see a library being overcharged. Therefore, I wrote a strong letter to Elsevier in August 2001 ... expressing serious concerns about their future pricing policy for the Journal of Algorithms. Elsevier, however, ignored my letter and did not reply.” (see http://www-cs-faculty.stanford.edu/%7Eknuth/joalet.pdf). The Brown-Eisen petition called for all scientists to pledge that from September of 2001 they would discontinue submission of papers to journals which did not make the full-text of their papers available to all, free and unfettered, either immediately or after a delay of several months. The establishment of the Public Library of Science (PLoS) was the next important event in the move towards freedom in scholarly publishing. Though they had support from an eminent Nobel Laureate, Dr. Harold Varmus, they had to wait for some time before they could become fully operational, with the publication of the journal PLoS Biology in 2003. Today they publish 7 journals, the contents of which are freely available on the Internet. They follow an author-pays model where authors of articles have to pay for publishing. They, and similar other journals, have provision to waive payment for authors from developing countries or authors who do not have provision for payment.
In Europe, the Budapest Open Access Initiative, which was, at the same time, a statement of intent, a statement of strategy and a statement of commitment, was signed by several scientists at a meeting convened by the Open Society Institute during December 1-2, 2001. Today, the Initiative has been signed by thousands of scientists. This initiative has made a significant impact the world over, especially in Europe. Several research and funding agencies, such as CERN and NIH, have mandated open access for all publications arising out of research funded by them.
Open Access means that the publications are available freely to other scientists and to the public. In fact, it asks for all freedoms for users and demands only that the author be acknowledged and the integrity of the material be maintained. Of course, it does not permit republication of the material in the original form or in modified form, as CC licences do! Open Access to scholarly publications is very important in a country like India, obviously. The Government of India, therefore, should mandate Open Access (OA) for all publications arising out of publicly funded research. This can be in either of two ways: (i) the author can put up the article in his/her own website, in his/her institute’s website or at a centralised website (journals that permit this are called OA Green); or, they can publish in Open Access journals that put up their contents on their own websites (called OA Gold). Fortunately, a large fraction of Indian journals are OA. But most good papers from India are published in journals abroad that are not necessarily OA.
Freedom in Commerce
This is about a new experiment being conducted in India. The idea is to bring total transparency to businesses. An IT company has started functioning in Pune, called WikiOcean. Details about the company can be found at www.wikiocean.net. This company is unique in that the company website shows all details of its functioning, including financial transactions. They call this kind of system a Wekosystem, a play with wiki and ecosystem. As its website explains, “WikiOcean is a participatory, non-proprietary organization where professionals join on revenue-sharing model as explained in the wekosystem.” This company was inspired by the transparency of Free Software, and, in fact, one of the so-called catalysts (the ones who regulate the structure and dynamics of wekosystem) is the Chairman of the Free Software Foundation of India, Prof. G. Nagarjuna. The company has started functioning, and is already working on projects. But it is too early to see how well such a company can survive. Let us hope for the best.
Another absurdly exotic idea is to copy the Free Software model for other products. In other words, make all needs freely available to everyone! Though this may sound totally absurd, we may not be able to simply rule out the possibility since some small scale efforts are already on and seemingly running. This idea is being discussed by a not so small group of people that calls itself Oekonux (derived from oekonomie, the German word for economy, and Linux). Details can be found at www.oekonux.org and you could join their active mailing list if you are really interested.
Conclusion
As we have seen, new technologies bring new challenges and new ideas. And we may have to rewrite old laws that were created for an entirely different situation, a different technological paradigm. When new technology appears, we need to change our laws to suit the new situation so that the entire society can fully benefit from the new technology. Else a small section of society could garner all the benefits. And, at the pace at which technology is changing, it is not going to be easy to keep track of all its implications. Our technocrats and policy makers need to keep pace.
(This article is published under the Creative Commons Attribution Share Alike 2.5 licence. This article may be published in any media as it is or in a modified form provided this note is also included. For details about this licence, please visit http://creativecommons.org/licenses/by-sa/2.5/in/)
Subscribe to:
Posts (Atom)
